BMW Neue Klasse – seria samochodów produkowanych pod niemiecką marką BMW w latach 1962–1977. Do napędu pojazdu używano benzynowych silników R4 M10, oprócz tego w pojeździe wykorzystano w pełni niezależne zawieszenie z kolumnami McPhersona z przodu oraz hamulce tarczowe. Początkowo samochody oferowane były wyłącznie jako 4-drzwiowe sedany bądź 2-drzwiowe coupé, w późniejszym czasie także 2-drzwiowy sedan (seria 02). Sportowe sedany serii 02 zostały zaprezentowane po licznych sukcesach 4-drzwiowych modeli Neue Klasse. Przy wykorzystaniu silników M10 i podwozia z modelu 1600 stworzono nowe BMW 1600-2 (-2 od 2-drzwiowy) oraz później po prostu "1602" i "1600". Samochód zadebiutował w 1966 roku podczas Geneva Motor Show, sprzedaż trwała do 1975 roku. W latach 1967–1971 powstała limitowana seria kabrioletów opartych na serii 02, za montaż odpowiedzialna była firma Baur. Oprócz tego w latach 1967–1968 powstawała wersja 1600 TI wyposażona m.in. w gaźnik z modelu 1800 TI. Zapewniało to moc maksymalną 105 KM i prędkość maksymalną rzędu 175 km/h. W latach 1971–1972 dostępny był także wariant Touring – 3-drzwiowy hatchback oparty na modelu 1600.

Ford Torino – samochód osobowy klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1968 – 1976. Ford Torino I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1968 roku. W 1968 roku Ford zdecydował się poszerzyć swoją północnoamerykańską ofertę o nowy model klasy wyższej, który został oparty na platformie i rozwiązaniach technicznych modelu Fairlane. W stosunku do tego pojazdu, Ford Torino pełnił funkcję większej, przestronniejszej i bardziej komfortowej alternatywy. Pod kątem stylistycznym, Torino pierwszej generacji został utrzymany w kształtach typowych dla modeli marki z końca lat 60. XX wieku. Pas przedni zdobiła duża chromowana atrapa chłodnicy, a także podwójne okrągłe reflektory. Gama nadwoziowa pierwszej generacji Forda Torino była obszerna, składając się m.in. z takich wariantów, jak kombi, coupe, kabriolet czy sedan. Nazwa modelu, "Torino," to po włosku Turyn, najważniejszy ośrodek przemysłu motoryzacyjnego tego kraju będący odpowiednikiem amerykańskiego Detroit. Nazwa ta była także jedną z kilku zaproponowanych dla Forda Mustanga podczas pierwszych faz rozwoju. Prezentowany model jest najwyższej specyfikacji i zachowany w oryginalnym stanie.

Ferrari Mondial – sportowy samochód osobowy produkowany przez włoską firmę Ferrari w latach 1980–1993. Dostępny jako 2-drzwiowe coupé oraz 2-drzwiowy kabriolet. Następca modelu 208/308 GT4. Samochód napędzany był przez silnik V8 o pojemności 3,0, 3,2 lub 3,4 litra. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów. o właśnie na Salonie Samochodowym w Genewie w 1989 roku zaprezentowano Mondial T, najnowszą ewolucję Ferrari Mondial. Jego produkcję ostatecznie zaprzestano w 1993 roku. Na zewnątrz kilka drobnych akcentów z przodu samochodu i mniejsze wloty powietrza na ścianach bocznych odróżniają go od 3.2 Mondial. Część mechaniczna, która przechodzi wielką ewolucję techniczną, wraz z przyjęciem V8 z 348 . Silnik, wcześniej w położeniu poprzecznym, jest teraz umieszczony w położeniu wzdłużnym, a skrzynia biegów staje się poprzeczna, stąd nazwa modelu T, ze sprzęgłem wspornikowym z tyłu.

Volvo PV444 – marki szwedzkiej Volvo z okresu tuż po II wojnie światowej. Na jego produkcję zdecydowano się jeszcze podczas wojny. Z założenia miał to być nieduży, tani i ekonomiczny samochód nad którym w maju 1943 rozpoczęto prace projektowe. Realizacją tego projektu zajmowali się Erik Jern i Helmer Pettersson. Po raz pierwszy zaprezentowano go 1.09.1944 roku w Sztokholmie. Jednak z powodu trwającej wojny i wynikających z tego braków materiałowych jego produkcję rozpoczęto 1947. Nowe auto szybko stało się sensacją i zyskało dużą popularność. Oznaczenie literowe PV w nazwie samochodu oznaczało person vagnar (samochód osobowy), a cyfrowe 444 – 4 cylindry, 40 KM mocy i 4 osoby mieszczące się w samochodzie. Było to pierwsze Volvo z nadwoziem samonośnym, a o kwestiach bezpieczeństwa stanowiła klejona przednia szyba, czy pasy bezpieczeństwa instalowane w nim po raz pierwszy, od roku 1957. Od roku 1952 zmieniono koła z 16- na 15 calowe i rozszerzono gamę kolorów tego auta, gdyż początkowo były one produkowane, jak Ford T, niemal wyłącznie w czarnym kolorze. Rok później Volvo wypuściło model oznaczony symbolem PV445 – kombi o nazwie Duett.

MGB to dwudrzwiowy samochód sportowy produkowany i sprzedawany od 1962 do 1980 roku przez British Motor Corporation (BMC), później oddział Austin-Morris British Leyland , jako czterocylindrowy samochód sportowy z miękkim dachem. Po zastąpieniu MGA w 1962 r. produkcja MGB i jego wariantów trwała do 1980 r., chociaż modele GT ze stałym dachem zaprzestały eksportu do Stanów Zjednoczonych w 1974 r. Łączna sprzedaż MGB, MGC i MGB GT V8 wyniosła 523 836 samochodów. Po 12-letniej przerwie MGB ponownie wszedł do produkcji jako mocno zmodyfikowany MG RV8 w limitowanej serii 2000 samochodów, zanim w 1995 roku został ostatecznie zastąpiony przez MG F. Rozwój MGB rozpoczął się co najmniej już w 1958 roku od prototypu znanego pod kryptonimem Abingdon; MG EX205. Konstrukcja samochodu była postępową, nowoczesną konstrukcją z 1962 roku, wykorzystującą jednolitą konstrukcję zamiast tradycyjnej konstrukcji nadwozia na ramie stosowanej zarówno w typach MGA i MG T , jak i w rywalu MGB, serii Triumph TR.

W roku modelowym 1970 Lincoln wprowadził Lincoln Continental czwartej generacji. Opierając się na sukcesie Marka III wprowadzonego rok wcześniej, Lincoln po dziewięciu latach produkcji podjął próbę modernizacji Continentala na lata 70. XX wieku. Chociaż mniejszy rozstaw osi i nieco węższy niż Lincolny z lat 1958–1960, dodanie zderzaków poruszających się z prędkością 5 mil na godzinę sprawia, że Lincolny z lat 1977–1979 są najdłuższymi samochodami, jakie kiedykolwiek wyprodukowano przez Ford Motor Company. Podczas gdy czterodrzwiowy sedan Mark VI dzielił większość nadwozia z Lincolnem Continental (Lincoln Town Car od 1981 r.), dwudrzwiowy Mark VI uzyskał większy stopień zróżnicowania, przyjmując krótszy rozstaw osi Forda LTD/Mercury Marquis i wyraźną linię dachu (podobną do Mark V). Oprócz powrotu pokrywy koła zapasowego i pionowych tylnych świateł, Mark VI został również stylizowany z kilkoma elementami usuniętymi z Town Car, w tym owalnymi oknami operowymi i ukrytymi reflektorami; Do przednich błotników dodano (niefunkcjonalne) żaluzje.

Ford Model T - produkowany w latach 1908-27. Jego głównymi konstruktorami byli: Henry Ford, C. Harold Wills, József Galamb i Jenő Farkas. Głównym założeniem Henry'ego Forda było stworzenie samochodu dla przeciętnej rodziny. Dodatkowo miało być tanie, o prostej budowie, łatwe w naprawie, proste w prowadzeniu, mieć miękkie zawieszenie i duży prześwit, umożliwiający jazdę po bezdrożach. Koncepcja okazała się trafiona. 27.09.1908 roku bramy fabryki Piquette Plant w Detroit opuścił pierwszy egzemplarz. Datę tę uznaje się za początek masowej motoryzacji. Wraz ze wzrostem produkcji malała cena. Początkowo wynosiła 850 USD, jednak tuż przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do I wojny, cena spadła poniżej 400 USD. W latach 20. XX wieku cena oscylowała na 300 dolarów, przy zarobkach robotnika wynoszących 5 USD, a w latach 20. 7 USD dziennie (ok. 150% płacy rynkowej). W latach wojennych ceny aut nieznacznie wzrosły i spadła wielkość produkcji, ale gdy w latach 1920–1921 obniżono cenę do 355 dolarów produkcja osiągnęła 1 250 000 sztuk. Mimo dewizy Henry'ego Forda z 1914 roku: „możesz otrzymać samochód w każdym kolorze, pod warunkiem, że będzie to kolor czarny”, model T nie stracił na powodzeniu. Wyłącznie na czarno malowano go w latach 1914–1926. Forda T wyprodukowano w liczbie ponad 15 milionów egzemplarzy, rekord ten pobił tylko Volkswagen Garbus.

BMW Isetta – mikrosamochód produkowany w latach 1955–1962 przez koncern BMW. Wersja licencyjna włoskiego samochodu Iso Isetta. Model był produkowany z przeznaczeniem na rynek europejski oraz amerykański. Pierwowzór BMW Isetta, Iso Isetta, został odkryty przez wysłannika BMW na Salonie samochodowym w Genewie w 1954 . Zarząd BMW postanowił odkupić licencję od włoskiej firmy Iso i wyposażyć pojazd we własną jednostkę napędową pochodzącą z motocykla. Rozpoczętą w 1955 produkcję BMW Isetty zakończono w 1962 . Wyprodukowano 161 728 egzemplarzy. Obecnie, brytyjska spółka Harrington działająca w Sajgonie w Wietnamie produkuje elektryczną wersję Isetty. Ze względu na swój jajowaty kształt i okna przypominające bańki , stał się on znany jako samochód bąbelkowy , nazwę nadaną również innym podobnym pojazdom. W 1955 r. BMW Isetta stało się pierwszym na świecie seryjnie produkowanym samochodem, który osiągał zużycie paliwa na poziomie 3 l/100 km. Był to najlepiej sprzedający się jednocylindrowy samochód na świecie. Kierownica i tablica przyrządów odchylały się wraz z pojedynczymi drzwiami, ułatwiając dostęp do pojedynczej kanapy. Fotel zapewniał rozsądny komfort dwóm pasażerom i być może małemu dziecku.

BMW BMW serii 3 – samochód osobowy klasy średniej produkowany pod niemiecką marką BMW od 1975 roku. Od 2018 roku produkowana jest siódma generacja modelu. BMW serii 3 I zadebiutowało w 1975 roku jako następca modelu E114. Samochód nosił kod fabryczny E21 i był produkowany w latach 1975–1983. Dostępny był jako 2-drzwiowy sedan lub kabriolet. Zastąpił model 2002. Do napędu używano benzynowych silników R4 i R6. Moc przenoszona była tradycyjnie dla BMW na oś tylną. Samochód został zastąpiony przez model E30. Łącznie wyprodukowano 1 364 039 egzemplarzy. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1976 samochód zajął 2. pozycję (za Simcą 1307). BMW E21 Produkowano w wersji nadwoziowej coupé. Firma BAUR zaprezentowała E21 w wersji cabrio. Wyprodukowano 4500 egzemplarzy które sprzedawane były w salonach BMW. BMW serii 3 II zadebiutowało w 1982 roku. Samochód produkowano w latach 1982–1994 pod kodem fabrycznym E30.Model był dostępny w wielu odmianach nadwoziowych i silnikowych, z których najsłabszą odmianą jest 324d, a najmocniejszą M3. BMW E30 było też dostępne w wersji z napędem na 4 koła (BMW 325ix).

Mini – produkowany przez British Motor Corporation (BMC) i jej następców od roku 1959 do 2000. W 2001 markę Mini zakupiło BMW. Pierwotna wersja tego samochodu zyskała sobie miano kultowej i stała się ikoną lat 60. XX wieku, a jego przedni napęd pozwalający zaoszczędzić przestrzeń wpłynął na generację konstruktorów pojazdów. W międzynarodowym konkursie na „Samochód XX wieku” zajął 2. miejsce, ustępując tylko Fordowi T. Charakterystyczne dwudrzwiowe nadwozie zostało zaprojektowane przez Aleca Issigonisa. Pojazd był pierwotnie wytwarzany w fabrykach w Longbridge i Cowley w Wielkiej Brytanii, a później także w Hiszpanii (Authi), Australii, Belgii, Chile, Jugosławii, Portugalii, Południowej Afryce, Urugwaju, Wenezueli i Włoszech. Mini pierwszej generacji (Mk I) doczekał się trzech modernizacji na: Mini drugiej generacji (Mk II), Mini Clubman i Mini trzeciej generacji (Mk III). Ponadto produkowano go seryjnie w różnorodnych wersjach nadwoziowych kombi, pikap, van, czy w podobnej do terenówki rekreacyjnej wersji buggy (nazywanej Mini Moke). Mini Cooper i Cooper S były sportowymi odmianami modelu i z sukcesami startowano na nich w wielu rajdach (Mini trzykrotnie wygrało Rajd Monte Carlo).

Fiat 508 zwany też Balilla – nieduży samochód osobowy, produkowany we Włoszech przez firmę FIAT od roku 1932. Był również, od 1935 roku, produkowany na licencji w Polsce w Państwowych Zakładach Inżynierii pod nazwą Polski Fiat 508. Zaprezentowany na salonie samochodowym w Mediolanie 12 kwietnia 1932 r.[2] Fiat 508 był małym, dwudrzwiowym autem, z nadwoziami typu Berlina, Torpedo i Spider (convertible). W momencie prezentacji już nie był nowoczesny, ale w założeniach miał być przede wszystkim tani. Wyposażony był w silnik o pojemności 995 cm3 i mocy 20 KM i trzybiegową skrzynię biegów. Rok później pojawiły się wersje 508S, czyli Sport, wyposażona w silnik o mocy 30 KM oraz 508M, czyli Militare (wersja wojskowa). Następnie pokazano wersje: berlinetta aerodinamica, camioncino i furgoncino. W 1937 roku pokazano nowy model 508C, oficjalnie nazwany 1100 Balilla. Zastosowano w nim silnik o pojemności 1089 cm3 i mocy 32 KM. W tym samym roku pokazano też wersję 508L, czyli Lunga (długi). Model 508C produkowano, głównie w wersjach wojskowych, do 1945 roku.

Volkswagen Typ 1, szerzej znany jako VW Käfer (w Niemczech), VW Beetle (w USA) czy też Volkswagen Garbus (w Polsce) – kompaktowy samochód osobowy produkowany przez markę Volkswagen w latach 1938–2003. Z ponad 21 000 000 wyprodukowanymi egzemplarzami w konfiguracji: chłodzony powietrzem silnik umieszczony za osią tylną z napędem tylnym, Garbus był najdłużej i najliczniej produkowanym modelem w historii motoryzacji. Łącznie wyprodukowano 21 529 464 egzemplarze modelu (z czego 15 444 858 w Niemczech – w tym 330 251 kabrioletów, około 3 350 000 w Brazylii). Ostatni egzemplarz z numerem 21 529 464 opuścił linię produkcyjną w Puebla 30 lipca 2003. 65 lat od uruchomienia produkcji, po 58 latach jej nieprzerwanego trwania (licząc od zakończenia II wojny w 1945). Ostatni Garbus otrzymał przydomek El Rey i trafił do muzeum Volkswagena w Wolfsburgu. Beetle wraz z samochodami: Morris Minor, Fiat 500, Renault 4CV i Dauphine oraz Citroën 2CV był pionierem w segmencie pojazdów budżetowych, posłużył także jako punkt odniesienia przy konstruowaniu amerykańskich kompaktów. Mimo że z biegiem lat wygląd samochodu zmieniał się nieznacznie, przez cały okres produkcji wprowadzono ponad 78 000 modyfikacji.

Panhard 24 to dwudrzwiowy coupé produkowany w 1964 do1967 przez francuskiego producenta Panhard . Napędzany był chłodzonym powietrzem, dwucylindrowym silnikiem typu bokser. Chociaż 24-tka nie miała następcy ze znaczkiem Panhard, wiele cech wspólnych ma z Citroëna GS , który pojawił się (po niezwykle długim okresie) w 1970 r., nawiązywało do tradycji Panharda. Panhard 24 można uznać za łabędzi śpiew produkcji samochodów Panhard (od 1967 roku firma Panhard koncentruje się na produkcji lekkich pojazdów wojskowych). Panhard był jednym z pierwszych producentów samochodów i według niektórych kryteriów pierwszym producentem samochodów na świecie w roku 1890.Wyprodukowano 28 651 egzemplarzy. W 1955 roku Citroën przejął 25% udziałów w biznesie Panharda i od tego czasu obie marki były coraz częściej zarządzane w ramach jednej gamy. Panhard 24 zawierał podwójne reflektory umieszczone z tyłu nadwozia i przykryte pojedynczą szklaną osłoną, co stanowiło element stylistyczny, który został zastosowany w Citroënie DS w 1967 roku.

DKW F8 to kompaktowa limuzyna z dwusuwowym silnikiem z napędem na przednie koła , wprowadzona na rynek w 1939 roku. Podstawowy model, znany jako Reichsklasse, był produkowany tylko do 1940 roku, natomiast produkcja sedana Meisterklasse trwała do 1942 roku. Oprócz sedanów oferowane były wersje cabrio. Litera „F” w nazwie samochodu oznaczała „Front”, co odnosiło się do konfiguracji napędu na przednie koła. Chociaż z perspektywy czasu prawie zawsze jest identyfikowany jako „F8”, co odróżnia go od poprzedzającego go „F7” i od „F9”, który miał go zastąpić, w materiałach reklamowych producenta z 1939 roku nazywa się go po prostu „DKW Front”. Po wojnie samochód pojawił się ponownie w 1949 roku jako IFA F8 , z fabryki w Zwickau , która obecnie działała pod kontrolą sowiecką . Fabryka i działalność zostały zreorganizowane jako Volkseigener Betrieb (lub „Przedsiębiorstwo należące do ludzi”) Automobilwerke Zwickau (AWZ). Produkcja F8 w Zwickau była kontynuowana do około 1955 roku: oprócz nadwozi typu sedan i kabriolet, po wojnie dostępne były furgonetka dostawcza i wariant kombi.

Alfa Romeo Spider – samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez włoską Alfa Romeo w latach 1966−2010. Alfa Romeo Spider I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1966 roku. Pierwszy model Spidera został przedstawiony publicznie w 1966, otrzymując kod fabryczny 105. Samochód zastąpił w ofercie włoskiego producenta sportowy wariant Spider modelu Giulietta. Pojazd wywołał kontrowersje swoim awangardowym, jak na drugą połowę lat 60., stylistykę i proporcje nadwozia. Pracownicy fabryki Alfa Romeo nadali mu nawet pogardliwą nazwę Osso di Seppia (skorupka kałamarnicy). W uzyskaniu kultowego statusu modelowi Spidera znacząco pomógł promujący go w pewnym sensie film Absolwent z Dustinem Hoffmanem i przede wszystkim charakterystyczny dźwięk pracującego na wysokich obrotach silnika tzw. Alfa Sound. Rocznie powstawało kilka tysięcy sztuk, najwięcej w 1991 roku - 9073 egzemplarzy. Samochód był produkowany przez 3 lata, do 1969 roku, kiedy to przeprowadzono pierwszą dużą modernizację - głównie pod kątem wyglądu nadwozia i wystroju wnętrza.

Mercedes-Benz 190 SL – sportowy samochód produkowany przez Mercedes-Benz w latach 1955–1963. Dostępny jako 2-drzwiowy roadster/coupé. Konstrukcja oparta była na skróconej płycie W121, nazwano ją W121 BII. Do napędu użyto silnika R4 o poj. 1,9 l. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 4-biegową manualną skrzynię. Wyszło ich 25881 szt modelu. Na rynku amerykańskim kosztował w 1956 roku ok. 4000 $. W pierwszych latach 190 SL był dostępny jako model do wyścigów sportowych z szybą z pleksiglasu i jednoczęściowymi kubełkowymi fotelami pokrytymi spartańską skórą oraz aluminiowymi drzwiami. W 1959 roku powiększono tylną szybę twardego dachu. Zarówno 190 SL, jak i 300 SL zostały zastąpione przez 230SL w 1963 roku. Często przyjmuje się, że litery te oznaczają Sport Leicht . Jeden z magazynów motoryzacyjnych w 2012 roku podał, że skrót „SL” – „sekurytyzowany i osobiście podpisany przez Rudolfa Uhlenhauta” oznaczał Super Leicht. Zaprzecza to innemu źródłu, powstałemu w ścisłej współpracy z Rudolfem Uhlenhautem , które podało, że skrót oznaczał Sport Leicht.

Mercedes-Benz W187 – seria luksusowych samochodów osobowych produkowanych przez firmę Mercedes-Benz w latach 1951–1955 sprzedawanych jako Mercedes-Benz 220. Pojazd dostępny był w czterech wersjach: 4-drzwiowy sedan, 2-drzwiowy kabriolet w wersjach A i B, bądź 2-drzwiowe coupé. Do napędu użyto silnika R6 2.2 SOHC o mocy 80 KM. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 4-biegową manualną skrzynię. Powstało 18 514 egzemplarzy serii W187, z czego 16 154 w wersji sedan, 1278 cabriolet A (2-osobowy), 997 cabriolet B (4-osobowy) i 85 coupé. Samochód został zastąpiony przez modele W105/W128/W180. Pomimo swojej reputacji przed II wojną światową jako producenta luksusowych samochodów , w latach bezpośrednio powojennych Mercedes-Benz produkował tylko samochody osobowe z silnikami czterocylindrowymi . W187 Mercedes-Benz 220 i flagowy W186 Mercedes-Benz 300 Adenauer wprowadzone razem w 1951 roku były pierwszymi Mercedesami ponownie wyposażonymi w silniki sześciocylindrowe. Stylizacja była podobna do tej z Mercedes-Benz 170S, z wyjątkiem tego, że wolnostojące reflektory 170 były w przypadku 220 zintegrowane z błotnikami, aby uzyskać nieco bardziej nowoczesny wygląd.

Porsche 911 − samochód sportowy klasy średniej produkowany pod niemiecką marką Porsche od 1963 roku. Od 2019 roku produkowana jest ósma generacja modelu. Porsche 911 I zostało zaprezentowane po raz pierwszy w 1964 roku. Pierwsze ślady 911 można odnaleźć w szkicach wykonanych przez Ferdinanda "Ferry'ego" Porsche z 1959 roku. Porsche 911 miało być większym, mocniejszym i bardziej komfortowym następcą dla pierwszego modelu firmy - 356. Początkowo projekt nazwany został "Porsche 901" (powstały 82 sztuki pod takim oznaczeniem). Jednakże Peugeot miał wyłączne prawa do trzycyfrowej nazwy z cyfrą 0 w środku, po jego proteście Porsche zmieniło nazwę modelu na 911. Porsche 911 II zostało zaprezentowane po raz pierwszy w 1974 roku. Samochód o kodzie fabrycznym 930 był tak naprawdę głęboko zmodernizowanym poprzednikiem, od którego odróżniał się m.in. usztywnioną karoserią, nowym, masywniejszym pasem przednim z zabudowanymi zderzakami, a także przemodelowanym tyłem z równie odmienionym kształtem zderzaków. Samochód wytwarzano w wielu wersjach wyposażeniowych, a także - podobnie jak pierwszą generację - również oferowano jako coupe i targę. Przebieg: 219 843 km

Opel Kadett – samochód osobowy produkowany pod marką Opel w latach 1936–1940, a następnie 1962–1993. Nazwę Kadett nadano samochodom w 1936. W tym roku zakład w Rüsselsheim zaprezentował model Opel Kadett, przy produkcji którego także wykorzystano nową, bezpieczną zasadę montowania karoserii. Ten model był napędzany rzędowym czterocylindrowym silnikiem o pojemności 1,1 l uzyskującym moc 23 koni mechanicznych. Samochód ten osiągał prędkość maksymalną 98 km/h. W roku 1938 Kadett uzyskał nowy wygląd. Zmieniono mu wystrój wewnętrzny oraz kilka elementów nadwozia. Do roku 1940 dealerzy Opla sprzedali 107 608 sztuk Kadetta. Nowy Kadett podążając śladem innowacyjnego Opla Olympia , zastosował jednoczęściową konstrukcję bez podwozia , co sugeruje, że podobnie jak Vauxhall 10 wprowadzony w 1937 r. przez angielską siostrzaną firmę Opla, Opel Kadett został zaprojektowany do masowej produkcji przy niskich kosztach. Od grudnia 1937 zmodyfikowany przedni grill został ulepszony. Silnik Opla 23 KM (17 kW) o pojemności 1074 cm3 i rozstaw osi 2337 mm (92,0 cala) pozostały niezmienione, z kilkoma różnicami między samochodami z 1937 r. A samochodami z 1938 r.

Studebaker Champion to samochód , który był produkowany przez Studebaker Corporation z South Bend, Indiana , od początku roku modelowego 1939 do 1958. Był to samochód pełnowymiarowy w pierwszych trzech generacjach. Champion został wprowadzony w 1939 roku. Zgodnie z ówczesnymi trendami projektowymi grill i reflektory zostały częściowo zintegrowane. W 1947 roku Studebaker całkowicie przeprojektował Championa i Komandora , czyniąc z nich pierwsze nowe samochody po II wojnie światowej. Stylizacja obejmowała nową tylną szybę , płaskie przednie błotniki , a także udogodnienia, takie jak podświetlenie wskaźników i automatyczne lampki sufitowe. Champion stanowił 65,08% całkowitej sprzedaży producenta samochodów w 1947 roku. 2,8 l silnik I6 wytwarzał 80 KM (60 kW; 81 PS) w 1947. W 1950 roku moc została zwiększona do 85 KM (63 kW; 86 PS). Wprowadzono również nową stylizację (nowa grill , blacha i tył), a także automatyczna skrzynia biegów firmy Borg-Warner. Jedną z nowych cech stylizacyjnych samochodów była zaokrąglona, „szklarnia” tylna szyba , która była stosowana w 2-drzwiowych, 5-osobowych coupe w latach 1947-1951, początkowo jako opcja, w 1950 otrzymała własną linię wykończenia.

Renault Juvaquatre to mały samochód rodzinny / samochód kompaktowy produkowany przez francuskiego producenta Renault w latach 1937-1960, chociaż produkcja została zatrzymana lub spowolniona w latach wojny . Juvaquatre był produkowany jako sedan/limuzyna do 1948 roku, kiedy to fabryka skupiła się całkowicie na nowym Renault 4CV. W drugiej połowie 1952 roku fabryka wznowiła produkcję sedanów / sedanów Juvaquatre na okres około pięciu miesięcy. W 1950 roku do gamy dołączyło nadwozie kombi oparte na furgonetce ; późniejsze modele kombi (od 1956 r.) były znane jako Renault Dauphinoise. Sedan znalazł się w cieniu i wkrótce został wycofany z produkcji po pojawieniu się w 1946 roku Renault 4CV (który był najlepiej sprzedającym się samochodem we Francji w latach powojennych). Jednak nie było wersji kombi 4CV z tylnym silnikiem ani Dauphine, a kombi Juvaquatre „Dauphinoise” pozostawało w produkcji do czasu zastąpienia go przez Renault 4 w 1960 roku. „Break Juva 4” (kombi) pozostawał w produkcji, w latach 1950-1953 zachowując deskę rozdzielczą i silnik z bocznymi zaworami o pojemności 1003 cm3 (choć teraz wzmocniony filtrem powietrza) z przedwojennych samochodów.

Chrysler Windsor to pełnowymiarowy samochód produkowany przez firmę Chrysler od 1939 do 1960 roku . Ostatni Chrysler Windsor sprzedawany w USA powstał w 1961 roku, ale produkcja w Kanadzie trwała do 1966 roku. Kanadyjski model Windsor z lat 1961–1966 był pod każdym względem amerykańskim odpowiednikiem Chryslera Newport. Windsor znajdował się powyżej podstawowego modelu Royal od 1939 do 1950 roku. Wraz z upadkiem Royal w roku modelowym 1951, Windsor stał się liderem cenowym Chryslera do 1960 roku. W 1949 roku, z okazji 25-lecia Chryslera, Windsor przeszedł zmianę stylizacji. Jednak stylizacja była „bokserska” niż u konkurencji. Nowością w tym roku była wyściełana deska rozdzielcza z gąbczastą gumą dla bezpieczeństwa. Highlanders były standardowo wyposażone w większość opcji, w tym pełne kołpaki i radio. W 1951 roku Royal został wycofany, a Windsor stał się budżetowym samochodem Chryslera. Windsor DeLuxe miał standardowy zegar zasilania, podczas gdy elektryczne szyby były opcjonalne. We wrześniowym numerze Popular Mechanics z 1951 roku czytelnicy powiedzieli, że Windsor średnio spalał 14,1 mpg, a 98 procent stwierdziło, że podoba im się wyściełana deska rozdzielcza.

Austin A30 − produkowany przez brytyjską firmę Austin Motor Company w latach 1951−1956. Dostępny jako 2- lub 4-drzwiowy lub 3-drzwiowe kombi. Do napędu użyto silnika R4 o pojemności 0,8 litra. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 4-biegową manualną skrzynię biegów. Wyprodukowano 223264 egzemplarzy. Nadwozie, zaprojektowane przez inżyniera lotnictwa, było w pełni wzmocnioną konstrukcją skorupową, był pierwszym Austinem wykonanym w ten sposób, dzięki czemu był zarówno lżejszy, jak i sztywniejszy niż większość współczesnych pojazdów. Wewnątrz znajdowały się pojedyncze siedzenia z przodu i kanapa z tyłu pokryta PCV, ale dowodem oszczędności było posiadanie tylko jednej wycieraczki przedniej szyby i osłony przeciwsłonecznej przed kierowcą. Wycieraczka i osłona przeciwsłoneczna po stronie pasażera oraz ogrzewanie były dostępne jako dodatki. Pomimo tego, że pierwotnie był oferowany tylko jako 4-drzwiowa limuzyna, warianty 2-drzwiowe zostały wprowadzone w 1953 r., Aw 1954 r. Udostępniono furgonetkę i kombi „rodaka” na bazie furgonetki. Sedan został zastąpiony przez A35 w 1956 roku, ale kombi Countryman przetrwało do 1962 roku, a samochody dostawcze do 1968 roku.

Renault 4CV – produkowany firmę Renault w latach 1947–1961. 4CV został wymyślony i zaprojektowany potajemnie przez inżynierów Renault podczas niemieckiej okupacji Francji podczas II wojny światowej. Dostępny był jako 4-drzwiowy fastback. Do napędu używano silnika R4 o poj. 0,7 l. Moc przenoszona była na oś tylną. Samochód wyposażono w 3-biegową manualną skrzynię biegów. Był to tani samochód po II wojnie światowej dla każdego, zainspirowany „Garbusem” niemieckiego Volkswagena, który jako pierwszy model sprzedał się w liczbie większej niż milion egzemplarzy. Przednia para drzwi była otwierana „pod wiatr”. Pierre Lefaucheux chciał nadać temu samochodowi jedną spośród tych trzech nazw: Régine, Réginette albo Régiquatre, ale pracownicy z fabryki nazwali go 4CV. Pierwsze 4CV opuścił linię montażową 12 sierpnia 1947 r. Samochód cieszył się popularnością, wyprodukowano aż 1 105 547 egzemplarzy i został zastąpiony przez Dauphine . 4CV był łatwo modyfikowany i był szeroko stosowany jako samochód wyścigowy . Pierwszą współpracą między firmą Alpine a Renault był Alpine A106 , który był oparty na 4CV. Współpraca zakończyła się zwycięstwem Alpine A110 w Rajdowych Mistrzostwach Świata w 1973 roku

AWS Shopper - produkowanym w Berlinie (Niemcy) od 1973 do 1974 roku. Samochód został pokazany w 1970 r. i wyprodukowano tylko kilka ręcznie, ale produkcja rozpoczęła się w 1973. Wyprodukowano 1700 sztuk. AWS Shopper zaprojektowany przez Waltera Schätzle, byłego dealera firmy Borgward . Fabryka znajdowała się w Berlinie Zachodnim , w Rudowie . Chociaż marketing marki był silny, popyt na ten samochód był niski. Firma zaprzestała produkcji w 1974 roku. Konstrukcja wewnętrzna AWS Shopper była wyjątkowa, rama została wykonana z kwadratowych rur stalowych połączonych specjalnymi kątownikami, a karoseria samochodu została wykonana z plastyfikowanych paneli z blachy. Oznaczało to, że naprawa samochodu była prosta. Zastosowano również części Goggomobil . Miał dolną płytę, podwozie i silnik Goggomobil T250 . Wyposażony był w chłodzony powietrzem, dwusuwowy, dwucylindrowy silnik o mocy 13,6 KM. Możliwy był również montaż pojazdu przy użyciu jedynie młotka, wiertarki i nitownicy. Samochód ważył 415 kg i rozwijał prędkość 65 km/h. Dostępny tylko w jednym kolorze pomarańczowo czarnym. Produkcję wstrzymano w lipcu 1974 roku z powodu bankructwa producenta.

Auto Union jest wynikiem fuzji czterech niemieckich marek samochodowych (stąd logo cztery kółka), utworzony w 1932 roku i założył w 1936 roku w Chemnitz , Saksonii , w czasie Wielkiego Kryzysu . Firma dała początek obecnej marce Audi , spółce zależnej grupy Volkswagen AG. Auto Union 1000 – samochód osobowy klasy średniej produkowany przez niemiecką firmę Auto Union w latach 1958−1963. Dostępny jako: 2-drzwiowe coupé, 2-drzwiowy kabriolet, 3-drzwiowe kombi oraz 2- lub 4-drzwiowy sedan. Następca modelu DKW 3=6. Do napędu użyto dwusuwowego silnika R3 o pojemności jednego litra. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4-biegową manualną skrzynię biegów. Samochód został zastąpiony przez model DKW F102. Był eksportowany m.in. do USA, gdzie w 1960 roku kosztował 2301 dolary. Oprócz dwu- i czterodrzwiowych limuzyn, „bezsłupkowe” coupé miało taki sam profil jak sedany, z wyjątkiem braku stałego słupka B. Union 1000S i otrzymał w sierpniu 1959 r. przyciągającą wzrok zataczającą się szybę przednią. Ani przednia szyba, ani zmiany nazwy nie przesłaniały całkowicie faktu, że w czasach, gdy konkurencyjne projekty wykorzystywały nowoczesną, trójbryłową formę pontonową.

Opel Rekord to duży samochód rodzinny, który był budowany w ośmiu pokoleniach przez niemieckiego producenta Opel . W latach 1953-1986 sprzedano około dziesięciu milionów. W 1986 roku Rekord został zastąpiony przez Opel Omega. Nazwa Rekord przekształciła się w główną nazwę modelu; początkowo nazwa ta była używana jako Opel Olympia , która poprzedzała Rekord. Linia Rekord A była powtórzeniem Rekord P II (dwu- i czterodrzwiowy sedan, dwudrzwiowe kombi i dostawcze, dwudrzwiowe coupé z silnikami 1500, 1700 lub 1700 S), ale nadwozia były całkowicie nowy, a rozstaw osi rozciągnięty do 2620 mm. W marcu 1964 roku wprowadzono Rekord L-6 z 2,6-litrowym rzędowym silnikiem Opla Kapitäna. Nowa generacja została wprowadzona w marcu 1963 roku. Nowy Rekord był krótszy, a także szerszy od swojego poprzednika, zachowując jednak większy o 10 cm rozstaw osi. Rekord A łączył modne w owym czasie nadwozie i klasyczne silniki. Opel Rekord A został stworzony w USA w oparciu o model Chevrolet Chevy II (Nova). W Europie sprzedawał się znakomicie, pod względem sprzedaży przebijając swojego największego konkurenta, Forda Taunusa 17M. Rekord A sprzedał się w ilości 861 tys. egzemplarzy.

Peugeot 203 – samochód osobowy produkowany przez francuska firmę Peugeot w latach 1948–1960. Model 203 to pierwszy samochód Peugeota po II wojnie światowej. Przez cały okres produkcji fabrykę opuściło ponad 500 000 samochodów. Był to jedyny samochód produkowany przez firmę Peugeot w latach 1949-1954. Model 203 stał się ogromnym hitem we Francji: praktyczność, niskie koszty eksploatacji oraz wysoka niezawodność przysporzyła modelowi 203 wielu zwolenników wśród kierowców. Dzięki tym zaletom uruchomiono eksport Peugeota 203 do Niemiec. Wraz z ulepszeniami istniejących samochodów, pod koniec 1952 roku Peugeot wprowadził dwudrzwiowe coupé 203, choć nie było to tak udane, jak się spodziewano i rok później po cichu zniknęło z broszur. Przez wiele lat na przedniej krawędzi nosa samochodu znajdowała się kanciasta, pochylona do przodu chromowana ozdoba maski w kształcie lwa – wizerunek lwa jest znakiem firmowym Peugeot. Został on usunięty w 1959 roku ze względów bezpieczeństwa, a logo zostało włączone do bardziej płaskiego emblematu w kształcie bagietki na nosie samochodu. Reklamowana prędkość maksymalna wzrosła w 1952 r. ze 115 km/h. Ostatni Peugeot 203 zjechał z linii produkcyjnej fabryki Peugeot Sochaux w czwartek, 25 lutego 1960 r.

Fiat 850 – samochód osobowy i osobowo-towarowy wprowadzony do produkcji w maju 1964 roku i produkowany do 1973 roku. Był wówczas dziewiątym podstawowym modelem produkowanym przez koncern Fiata w Turynie. Powstawał w trzech wersjach nadwoziowych. Był on powiększoną wersją modelu 600, zamierzano w nim uzyskać więcej przestrzeni pasażerskiej, zwłaszcza z tyłu. Z boku Fiat 850 przypomina nieco sylwetkę samochodu sportowego tamtych lat - pochylona ku przodowi ściana czołowa maski przedniej i krótki, ucięty kufer stwarzają to wrażenie. Model ten oprócz standardowego nadwozia był produkowany w wersji coupé, spider i odmianie użytkowej Fiat 850 T. Nadwozie Spider zaprojektowane zostało przez znaną firmę nadwoziową Bertone. Fiat 850 wytwarzany był do roku 1972, kiedy zastąpił go Fiat 127. Wyprodukowano go łącznie 2 203 380 sztuk. Ponadto był on wzorem licencyjnym dla wytwarzanego w Hiszpanii modelu SEAT 850. We Fiacie 850 montowane były cztery odmiany silnika o pojemności 843 cm³ i mocy maksymalnej od 25 kW (35 KM) do 36 kW (49 KM) co pozwalało mu osiągać prędkości od 120 km/h do 145 km/h.

Pontiac Six był bardziej przystępną cenowo wersją modelu Oakland Six, który został wprowadzony na rynek w 1926 roku i był sprzedawany za pośrednictwem dealerów Oakland. [1] Pontiac był pierwszym programem towarzyszącym produkcji General Motorsgdzie wprowadzono marki, aby wypełnić luki cenowe, które powstały między Cadillakiem, Buickiem, Oldsmobile, Oaklandem i Chevroletem. Pierwotne podejście marketingowe rozpoczęło się, gdy GM zostało włączone w 1908 r., aby oferować gamę pojazdów w różnych stylach nadwozia, w oparciu o przystępne cenowo lub ekstrawaganckie, a baza klientów stopniowo przechodziła co kilka lat do następnej marki hierarchicznej. Wprowadzenie Pontiaca było sukcesem sprzedażowym. W styczniu 1929 roku wprowadzono zaktualizowaną serię 6-29 „New Big Six”, co oznaczało że stylistyka była teraz pod wpływem Vauxhalla 20-60 , który GM wcześniej zakupił w 1925 roku. Niektóre z zarejestrowanych ulepszeń dotyczyły wyglądu, elementów mechanicznych lub funkcji, w tym pionowej środkowej przegrody na powierzchni chłodnicy, pionowych żaluzji po bokach pokrywy silnika, owalnych okien operowych w sedanach z zamkniętym nadwoziem oraz kombinacji skrzyni biegów i blokady zapłonu.

Morris Marina, znany także jako Austin Marina, Leyland Marina (w Australii) oraz Morris 1700 – samochód osobowy marki Morris, produkowany przez British Leyland w latach 1971–1980. Morris Marina, pod roboczą nazwą ADO 28, powstał w celu uratowania koncernu British Leyland przed bankructwem. Ten następca modelu Minor został przygotowany do produkcji w czasie 18 miesięcy, a na uruchomienie jego produkcji przeznaczono 100 milionów dolarów, z czego większość tej kwoty zainwestowano w modernizację zakładów produkcyjnych w Cowley. Marina miała być wygodnym i tanim samochodem klasy średniej. Zastosowane zostały konwencjonalne rozwiązania, jak silnik umieszczony wzdłużnie z przodu napędzający tylną oś. Początkowo w ofercie znajdowały się silniki o pojemności 1,3 i 1,8 l. Produkcję rozpoczęto w kwietniu 1971 roku. W 1973 roku Morris Marina był drugim najlepiej sprzedającym się samochodem w Wielkiej Brytanii, po Fordzie Cortina. Dwa lata później wprowadzono do samochodu nieznaczne modyfikacje. Produkcję zakończono w 1980 roku. Samochód był eksportowany do Stanów Zjednoczonych, Kanady i RPA pod nazwą Austin Marina. Jako Morris 1700 był sprzedawany w Nowej Zelandii, a pod nazwą Leyland Marina – w Australii.

Laurin & Klement to czeska firma produkująca samochody, motocykle i rowery, założona w 1895 roku w Mladá Boleslav w Królestwie Czech przez pionierów motoryzacji Václava Laurina i Václava Klementa . Produkcja samochodów rozpoczęła się w 1905 roku, a firma wkrótce stała się największym producentem samochodów w Austro-Węgrzech . Została przejęta przez przemysłowy konglomerat Škoda Works w 1925 roku i przemianowana na Škoda Auto , która jest dziś największym producentem samochodów w Czechach i częścią Grupy Volkswagen. Firma została założona w 1895 roku i zajmowała się produkcją nowych rowerów oraz naprawami, pierwsze rowery nosiły nazwę Slavia . Nazwa firmy pochodzi od dwóch założycieli: Václava Laurina (ur. 27 września 1865, zm. 4 grudnia 1930) i Václava Klementa (ur. 16 października 1868, zm. 13 sierpnia 1938. Witam mam do zaoferowania replikę pojazdu Laurin & Klement Voiturette A. Pojazd został zbudowany od podstaw w 2020 roku. Jest to bardzo starannie i dokładnie wykonana replika pojazdu, zbudowanego przez braci Vaclav Laurin i Vaclav Klement w 1905 roku. 2-osobowy Voiturette miał dwucylindrowy silnik o mocy 7 KM, który współpracował z 3-biegową skrzynią. Prędkość maksymalna auta wynosiła około 40 km/h. Voiturette A wyprodukowano w liczbie 44 egzemplarzy. Oferowany przeze mnie unikatowy model jest dokładnie odwzorowany na oryginalnym egzemplarzu.

Opel Olympia – to mały samochód rodzinny produkowany przez firmę Opel z przerwami od 1935 do 1970 roku. Pierwsza seria od 1935 do 1940 roku, druga od 1947 do 1953 r. i ostatnia od 1967 do 1970 roku. Samochód po raz pierwszy pokazany został w lutym 1935 w Berlinie na Motor Show. Opel nazwał ten model "Olympia" aby uczcić planowane na 1936 rok Igrzyska Olimpijskie w Berlinie. Był to pierwszy masowo produkowany samochód w Niemczech. Od 1935 do 1937 Olympia miała silnik o poj. 1,3 l. W modelu produkowanym w latach 1937 - 1940 wprowadzono jednostkę o poj. 1,5 l. Silnik 1,3 l. był jednostką czterocylindrową o mocy 24 KM i prędkości maksymalnej 95 km/h. Posiadał napęd na tylne koła, trzystopniową skrzynię biegów, miał niezależne zawieszenie z przodu, a z tyłu pół-eliptyczne resory piórowe. Samochód był dostępny w dwóch wersjach, jako dwu drzwiowy sedan oraz dwudrzwiowy kabriolet. W 1937 roku wprowadzono silnik czterozaworowy o pojemności 1488 cm3 i mocy 37 KM, osiągał prędkość 112 km/h. W czasie wojny zakład Opla w Rüsselsheim am Main został poważnie uszkodzony przez alianckie ataki bombowe. Po odbudowie, produkcja Olympii ponownie rozpoczęła się pod koniec 1947 roku. Model Olympia OL 38 był produkowany bez zmian do roku 1949. Wyprodukowano ogółem 25.952 egzemplarzy Olympia OL 38. W styczniu 1950 roku zmodernizowano karoserię Olympii, ale cała konstrukcja pozostała w praktyce taka sama jak w 1935 roku. W ciągu trzech lat produkcji, wyprodukowano około 160.000 sztuk, w wersjach: 2-drzwiowy sedan, 2-drzwiowy kabriolet oraz 2-drzwiowe kombi.

Edsel Pacer – samochód osobowy klasy luksusowej wyprodukowany pod amerykańską marką Edsel w 1958 roku. Pacer był oparty na krótszej, węższej platformie Edsel, dzielonej z Fordem i Rangerem. Pacer stanowił krok naprzód w stosunku do podstawowego modelu Ranger. Oprócz podstawowych elementów wyposażenia Rangera, Pacer otrzymał wyprofilowane oparcia siedzeń, nylonową tkaninę obiciową, gumowe dywaniki podłogowe w różnych kolorach oraz dodatkowe elementy wykończenia nadwozia i wnętrza ze stali nierdzewnej oraz listwy okienne. Nabywcy mogli również zamówić trzybiegową automatycznej skrzyni biegów ze standardowym selektorem biegów montowanym na kolumnie lub wybrać bardzo promowany, ale podatny na problemy Teletouch firmy Edsel. automatyczny, który umieścił przyciski wyboru napędu w piaście kierownicy, jako opcję 231 USD. Podczas gdy ich wprowadzenie na rynek było szeroko nagłośnione jesienią 1957 roku, Edsel były katastrofą marketingową dla Forda i dla korporacyjnej strategii Forda, aby dopasować linię produktów General Motors do linii produktów. Całkowita produkcja modelu Pacer w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie wyniosła 20 988 sztuk, z czego 1876 stanowiły kabriolety wyprodukowane w USA , 7141 czterodrzwiowych sedanów, 6717 coupe z twardym dachem i 5254 czterodrzwiowe hardtopy. Pomimo tego, że był jednym z najlepiej sprzedających się modeli Edsel z 1958 roku, Pacer został wycofany z produkcji pod koniec roku modelowego 1958. Tego modelu sedan 4-drzwi wyprodukowano tylko 7 141 szt.

Ford Model T – samochód osobowy produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1908 – 1927. Jego głównymi konstruktorami byli: Henry Ford, C. Harold Wills, József Galamb i Jenő Farkas. Głównym założeniem Henry'ego Forda było stworzenie samochodu dla przeciętnej amerykańskiej rodziny. Dodatkowo auto miało być tanie, o prostej budowie, łatwe w naprawie, proste w prowadzeniu, mieć miękkie zawieszenie i duży prześwit, umożliwiający jazdę po bezdrożach. Koncepcja okazała się trafiona. 27 września 1908 roku bramy fabryki Piquette Plant w Detroit opuścił pierwszy egzemplarz Forda T. Datę tę uznaje się za początek masowej motoryzacji. Wraz ze wzrostem produkcji malała cena pojazdu. Początkowo cena wynosiła 850 USD, jednak tuż przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, cena spadła poniżej 400 USD. W latach 20. XX wieku cena oscylowała wokół 300 dolarów, przy zarobkach robotnika fabrycznego wynoszących 5 USD, a w latach 20. 7 USD dziennie (co stanowiło ok. 150% płacy rynkowej). W latach wojennych ceny aut nieznacznie wzrosły i minimalnie spadła wielkość produkcji, ale gdy w latach 1920–1921 obniżono cenę do 355 dolarów wielkość produkcji osiągnęła 1 250 000 sztuk. Mimo dewizy Henry'ego Forda z 1914 roku: „możesz otrzymać samochód w każdym kolorze, pod warunkiem, że będzie to kolor czarny”, model T nie stracił na powodzeniu. Wyłącznie na czarno malowano go w latach 1914–1926. Samochód znany był również z różnych pieszczotliwych, a nieraz złośliwych określeń. Najbardziej znana to Tin Lizzie (tłum. Blaszana Elżunia). Forda T wyprodukowano w liczbie ponad 15 milionów egzemplarzy. Jeżeli chodzi o samochody o jednorodnej, niezmienianej zasadniczo konstrukcji, rekord ten pobił tylko Volkswagen Garbus.

Volvo serii 140 - samochód osobowy klasy średniej produkowany przez szwedzkie przedsiębiorstwo motoryzacyjne Volvo Car Corporation w latach 1966 - 1974. Decyzja o powstaniu nowego modelu marki Volvo zapadła w 1960 roku. Podjął ją ówczesny prezes marki - Gunnar Engellau. Projekt o oznaczeniu P660 miał być nieco większy, ale nie cięższy i droższy od poprzednika - modelu Amazon. 17 sierpnia 1966 roku w hotelu Lorensberg w Göteborg zaprezentowano przełomową dla marki serię 140, która zapoczątkowała także nowy system nazewnictwa modeli. Pierwsza cyfra oznaczała serię, druga odpowiadała liczbie cylindrów silnika, a trzecia - liczbie drzwi. Zaprezentowano równocześnie trzy wersje nadwoziowe pojazdu, wersja 142 (coupé) wprowadzona została do produkcji w 1967 roku, a wersję 145 (kombi) w 1968 roku. W 1970 roku zaprezentowano wersję 145 Express, która otrzymała większą przestrzeń bagażową dzięki zastosowaniu podniesionego dachu od słupka B do końca nadwozia. Auto napędzane było czterocylindrowym, umieszczonym z przodu, silnikiem benzynowym o pojemności 1.8 l i mocy maksymalnej 75 lub 96 KM. W 1969 roku gamę jednostek napędowych wzbogacono o 2 l silnik benzynowy o mocy 82 lub 100 KM. Karoseria pojazdu otrzymała kontrolowane strefy zgniotu oraz wzmocnienia chroniące pasażerów podczas dachowania. Z biegiem lat pojazd doposażono m.in. w zagłówki oraz bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa z sygnalizacją przypominającą o ich zapinaniu. Produkcję pojazdu zakończono w 1974 roku po zbudowaniu 1 251 371 egzemplarzy. w tym 268 317 w wersji kombi.

Reliant Rialto to samochód trójkołowy , który został wyprodukowany przez Reliant Motor Company , zastępując oryginalny MkI Reliant Robin w 1982 roku. Posiadał znacznie bardziej kwadratowe aerodynamiczne nadwozie, pojedynczą dużą wycieraczkę, grubsze nadwozie z włókna szklanego i zmienione wnętrze , ale podwozie, silnik i wiele dużych podzespołów pochodziło z poprzedniego modelu. Ulepszenia dały Rialto lepszą stabilność przy dużych prędkościach, a także lepszą oszczędność paliwa. Rialto zostało zbudowane w wielu różnych modelach, od sedana, kombi, vana, hatchbacka, pickupa i platformy. Rialtos również pojawił się w wielu różnych seriach: modele MkI od 1982 do 1983; seria Rialto 2 od 1983 do 1986 i Rialto SE od 1987 do 1998 oraz Robin Mk2 od 1989. Po premierze Rialto miał 12-miesięczną listę oczekujących w 1982 roku i był jednym z najlepiej sprzedających się modeli Reliant w historii, ale nigdy nie zyskał tak wielu pochwał ak bardziej znany Robin. W latach 80. Rialto był jedynym trzykołowym modelem firmy Reliant; MkI Robin zakończył produkcję w 1981 r., a dopiero w 1989 r. wprowadzono MkII Robin. Nawet po wprowadzeniu nowego robina osiedle Rialto można było zamawiać do 1997 roku. Jednym z najbardziej znanych mitów jest to, że trójkołowy pojazd Reliant musiałby mieć wyjęty lub wygaszony bieg wsteczny w skrzyni biegów, aby ktoś mógł nim jeździć na prawie motocyklowym.

International Loadstar to seria ciężarówek, które były produkowane przez International Harvester w latach 1962-1978. Pierwsza linia produktów firmy opracowana specjalnie jako ciężarówka do średnich obciążeń, Loadstar została umieszczona pomiędzy pickupami C-Line i wytrzymała seria R. Produkowany głównie jako prosta ciężarówka Loadstar został opracowany głównie do zastosowań takich jak dostawy lokalne, budownictwo i rolnictwo. Wraz z pojazdami strażackimi Loadstar był oferowany jako podwozie autobusu szkolnego z osłoną „Schoolmaster”. Większość Loadstarów miała podwozie 4x2 do średnich obciążeń, ale zbudowano również modele 4x4, 6x4 i 6x6. Dostępna była również czterodrzwiowa kabina załogowa. Kabina, stosowana również w Fleetstar, została wprowadzona w serii A w 1957 roku. Zastosowano silniki benzynowe, CNG i średniej klasy. Krótka maska Loadstar oznaczała, że silniki V-8 pasują lepiej niż silniki rzędowe sześć. Rodzina V304/345/392 była głównym silnikiem Loadstar w latach 1962-1973. Są to silniki benzynowe V8 z górnym zaworem o pojemności 304, 345 i 392 cali sześciennych (5,0, 5,7 i 6,4 l). Opracowali odpowiednio 193, 197 i 236 koni mechanicznych (144, 147 i 176 kW).

Hudson Super Six Coach to samochód , który po raz pierwszy został wyprodukowany przez Hudson Motor Car Company z Detroit w stanie Michigan w 1916 roku. Pierwszy model był produkowany do 1928 roku, a następnie powrócił ponownie w latach 1940-1951, pomijając wojenną przerwę. Lata 1951 były właściwie nazywane „Hudson Super Custom Six”. Przed wprowadzeniem Super Sixes wykonało serię biegów szybkich na torze w Long Island w stanie Nowy Jork, a następnie nowy rekordowy bieg transkontynentalny (z San Francisco do Nowego Jorku w ciągu 5 dni, 3 godzin i 31 minut – powrót po 8-godzinna przerwa), podstawowy rekord prędkości podwozia w Daytona Beach , rekord w Pikes Peak, a także 24-godzinny rekord podwozia ze średnią prędkością 74,9 mil na godzinę (120,5 km/h). Ostatni rekord utrzymał się do 1931 roku, kiedy zdobył go Marmon. W powieści Johna Steinbecka Grona gniewu rodzina Joadów polega na sedanie Hudson Super Six przerobionym na ciężarówkę. W filmatyzacji z 1940 r. używany samochód to model z 1926 r. Ten samochód został oddany do magazynu po zakończeniu zdjęć i po odkryciu w raczej zniszczonym stanie, przekształcony w Speedstera w 2009 roku. W 1927 roku firma Essex wybrała również etykietę Super Six dla swoich samochodów, dopasowując swój projekt do projektu większych Hudsonów. Essex nadal nazywał swoje samochody Super Sixes w 1928 i z przerwami aż do 1932. Wyprodukowano 59 427 sztuk.

Fiat 126 potocznie „Maluch” (wł. centoventisei) – samochód osobowy klasy aut najmniejszych, konstrukcji włoskiego producenta Fiat, produkowany w latach 1972–2000. Produkowany był przez Fiata oraz na licencji przez polską Fabrykę Samochodów Małolitrażowych (od 1992 część koncernu Fiat jako Fiat Auto Poland) jako Polski Fiat 126p (we Włoszech do 1980, w Polsce w okresie od 6 czerwca 1973 do 22 września 2000). Wyprodukowano 4 671 586 egzemplarzy Fiata 126, z czego 3 318 674 w Polsce (1 152 325 w Bielsku-Białej, 2 166 349 w Tychach), a we Włoszech 1 352 912. W latach 1975–1992 wyeksportowano 897 316 Polskich Fiatów 126p. Fiat 126 uznawany jest za samochód, który zmotoryzował polskie społeczeństwo. Jego atutami były niska cena zakupu (był najtańszym samochodem dostępnym na polskim rynku) i prosta konstrukcja, umożliwiająca samodzielne naprawy. Wersja FIGO była bliźniaczą serią do wersji Steinwinter produkowanej przez niemiecką firmę Steinwinter Automobile Gmbh ze Stuttgartu. Jest to niemiecka wersja, która była przeznaczona dla osób posiadających w Niemczech prawo jazdy kategorii 4 umożliwiające poruszanie się pojazdami spalinowymi bez uprawnień właściwych dla kierowców normalnych pojazdów. Samochód ten był montowany w małej firmie M.Tragl w Mengen. W takich wersjach można spotkać również Fiaty 500. Samochód różni się od typowych maluszków silnikiem, skrzynią oraz innymi drobiazgami. Pojazd od nowości miał dwusuwowy silnik od niemieckiego Goggomobila o pojemności 245 cm3 i mocy 14KW. Produkcja zmodyfikowanej wersji Fiata 126 opartej o silnik 2-suwowy od Goggomobila zakończyła się na początku lat 80. pojazdy nie zdobyły większej popularności jednak w dzisiejszych czasach są ciekawostkąmotoryzacyjną poszukiwaną przez kolekcjonerów.

Po przejęciu kontroli nad firmą przez Forda, nowy właściciel zdecydował się na upodobnienie modelu XJ40 do legendarnej serii III. Projektant Geoff Lawson przestylizował przednią i tylną część nadwozia, przywracając przednim reflektorom i tylnym lampom kształt kojarzony od dawna z Jaguarem. Model X300 przedstawiono w wersjach XJ6 typ AJ16 (z 6-cylindrowymi silnikami rzędowymi o pojemnościach 3,2 i 4,0) i XJ12 z ekskluzywnym sześciolitrowym silnikiem V12, który znany był z poprzedniego modelu XJ40. XJ12 z 12-cylindrowymi silnikami przedstawiono w 1994 jako model na rok produkcyjny 1995. Do produkcji wszedł także model Sport z zaadaptowanym zawieszeniem z modelu XJR w wersji 3,2l jak i 4,0l. Do modeli podstawowych dołączyła po raz pierwszy także wersja XJR z pierwszym doładowanym silnikiem sprężarką mechaniczną firmy Eaton. Nowe Jaguary XJ odznaczały się wyśmienitym komfortem jazdy dzięki specjalnie opracowanym oponom tłumiącym drgania firmy Pirelli, wyposażono go także w podwójne szyby jak w samochodach BMW E32 i Mercedesie W140 co umożliwiło znakomite wytłumienie hałasu z zewnątrz. Poprawiono także charakterystykę zawieszenia i układ jezdny reagujący na prędkość i styl jazdy. Zaprezentowano też wersję LWB (Long Wheel Base) z rozstawem osi większym o 125 mm. Do znanych już wcześniej modeli dołączyła także bardziej sportowa wersja XJR z pierwszym doładowanym silnikiem sprężarką mechaniczną firmy Eaton model M90 o doładowaniu 0,7 bara. Ten model Jaguara wyposażony był w 3-drożny katalizator i sondę Lambda. Był to pierwszy model z doładowaniem sprężarką mechaniczną w historii marki Jaguar i drugi w ogóle doładowany po ultra super samochodzie o nazwie XJ 220.

Volkswagen Karmann Ghia – niemiecki samochód sportowy produkowany w latach 1955–1974 przez firmę nadwoziową Karmann w oparciu o podzespoły Volkswagena. Typ 14 bazował na podwoziu VW Typ 1 (VW Garbus), a produkowany pomiędzy 1962 a 1969 większy typ 34 – na podwoziu VW Typ 3. Volkswagen Karmann Ghia ma silnik chłodzony powietrzem i nie ma chłodnicy. Wyprodukowano około 360 000 egzemplarzy coupé oraz ponad 80 000 kabrioletów. Samochód ten, poprzez sieć sprzedaży VW, trafiał do klientów z wszystkich kontynentów świata. Idea powstania tego sportowego samochodu na bazie popularnego Garbusa pochodziła od Wilhelma Karmanna, którego firma produkowała już dla firmy VW Garbusa w wersji kabriolet. Po uzyskaniu gotowego projektu nadwozia od włoskiej firmy projektowej Ghia z Turynu, został zaprezentowany firmie VW wstępny projekt samochodu pod marką Karmann Ghia. Założenia dla konstrukcji tego samochodu były proste i czytelne: zbudować dobrze wyglądający samochód sportowy z użyciem tak wielu elementów z Garbusa jak to tylko możliwe. Amerykański projektant przemysłowy Walter Dorwin Teague umieścił typ 14 Karmann Ghia na swojej liście najpiękniej zaprojektowanych produktów na świecie. Pod koniec 1974 roku samochód został zastąpiony przez Scirocco opartego na Golfie. Do czasu zastąpienia go przez VW- Porsche 914 był to najdroższy i najbardziej luksusowy samochód osobowy VW wyprodukowany w latach 60-tych – kosztujący wówczas na wielu rynkach dwa razy więcej niż Garbus.

Daimler DS420 to limuzyna produkowana przez firmę Daimler Company Limited w latach 1968-1992. Samochód został zaprojektowany do użytku służbowego i był popularny wśród szoferów, hotelarzy i przedsiębiorców pogrzebowych. Był używany jako oficjalny samochód państwowy w wielu krajach. Żaden inny model limuzyny nie został dostarczony do większej liczby panujących monarchów niż DS420, a samochód jest nadal używany przez domy królewskie w Wielkiej Brytanii, Szwecji, Danii i Luksemburgu. Firma Daimler Company została kupiona przez Jaguar Cars w 1960 roku, która sama została kupiona przez British Motor Corporation (BMC) w 1966 roku i stała się częścią większego konglomeratu British Leyland w 1968 roku. BMC i Jaguar miały swoje własne limuzyny przed połączeniem operacji: Vanden Plas Princess i Daimler DR450 . Zamiast budować dwa konkurencyjne produkty, postanowili skonsolidować produkcję limuzyn do jednego modelu marki Daimler. Większość prac inżynieryjnych DS420 będzie wykonywana przez Jaguara, nowy model, który będzie dzielić takie części, jak silnik, skrzynia biegów i zawieszenie z Jaguarem 420G. Produkcja DS420 została ogłoszona w czerwcu 1968 roku. DS420 został zbudowany na płycie podłogowej modelu Jaguara 420G z rozstawem osi wydłużonym o 21 cali (533 mm) . Stylizacja przodu przypominała obecny Daimler Sovereign z tradycyjną żłobkowaną osłoną chłodnicy Daimlera i reflektorami Jaguara 420G. Daimler był tańszy niż Rolls-Royce, mniej niż połowę ceny standardowego Rolls-Royce'a Silver Wraith z długim rozstawem osi (Silver Wraith). Najsłynniejszym pogrzebem limuzyny i karawanu Daimlera był pogrzeb Diany, księżnej Walii w 1997 roku. Trumna Diany została przewieziona karawanem Daimlera z 1985 roku. Limuzyny były również wykorzystywane do transportu przedstawicieli królowej Elżbiety II na całym świecie, a także misji dyplomatycznych w Londynie, w tym gubernatorów Hongkongu, Wysokiego Komisarza Nowej Zelandii, gubernatora Tasmanii i gubernatora. z Guernsey. Limuzyna Daimlera nadal służy gubernatorowi stanu Jersey. Największą zwolenniczką DS420 była bez wątpienia królowa Elżbieta Królowa Matka. Do jej śmierci w 2002 r służyło jej nie mniej niż pięć oddzielnych DS420.

Ford Model T – samochód osobowy produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1908 – 1927. Jego głównymi konstruktorami byli: Henry Ford, C. Harold Wills, József Galamb i Jenő Farkas. Głównym założeniem Henry'ego Forda było stworzenie samochodu dla przeciętnej amerykańskiej rodziny. Dodatkowo auto miało być tanie, o prostej budowie, łatwe w naprawie, proste w prowadzeniu, mieć miękkie zawieszenie i duży prześwit, umożliwiający jazdę po bezdrożach. Koncepcja okazała się trafiona. 27 września 1908 roku bramy fabryki Piquette Plant w Detroit opuścił pierwszy egzemplarz Forda T. Datę tę uznaje się za początek masowej motoryzacji. Wraz ze wzrostem produkcji malała cena pojazdu. Początkowo cena wynosiła 850 USD, jednak tuż przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, cena spadła poniżej 400 USD. W latach 20. XX wieku cena oscylowała wokół 300 dolarów, przy zarobkach robotnika fabrycznego wynoszących 5 USD, a w latach 20. 7 USD dziennie (co stanowiło ok. 150% płacy rynkowej). W latach wojennych ceny aut nieznacznie wzrosły i minimalnie spadła wielkość produkcji, ale gdy w latach 1920–1921 obniżono cenę do 355 dolarów wielkość produkcji osiągnęła 1 250 000 sztuk. Mimo dewizy Henry'ego Forda z 1914 roku: „możesz otrzymać samochód w każdym kolorze, pod warunkiem, że będzie to kolor czarny”, model T nie stracił na powodzeniu. Wyłącznie na czarno malowano go w latach 1914–1926. Samochód znany był również z różnych pieszczotliwych, a nieraz złośliwych określeń. Najbardziej znana to Tin Lizzie (tłum. Blaszana Elżunia). Forda T wyprodukowano w liczbie ponad 15 milionów egzemplarzy. Jeżeli chodzi o samochody o jednorodnej, niezmienianej zasadniczo konstrukcji, rekord ten pobił tylko Volkswagen Garbus.

Mercedes-Benz SSK – sportowy samochód osobowy produkowany przez firmę Mercedes-Benz w latach 1928–1932. Pojazd dostępny był wyłącznie jako 2-drzwiowy roadster. Napęd przenoszony był na oś tylną poprzez 4-biegową manualną skrzynię biegów. Wyprodukowano mniej niż 40 pojazdów, z czego większość wykorzystywana była jako samochody wyścigowe. Ekstremalne osiągi oraz liczne sukcesy w sporcie przyniosły modelowi tytuł jednego z najlepszych samochodów sportowych swojej ery. SSK był ostatnim samochodem opracowanym dla Mercedesa przez Ferdinanda Porsche zanim założył swoją własną markę Porsche. Konstrukcyjnie pojazd oparto o starszego Mercedesa S, podwozie skrócono jednak o 480 mm, pozwoliło to na zmniejszenie masy własnej samochodu oraz poprawę zwrotności co było istotne w wyścigach. Samochód zwyciężał w wielu wyścigach: 500 Miles of Argentina 1929, Cordoba Grands Prix 1929 i 1930, Grand Prix Argentyny 1931, 1929 British Tourist Trophy, Grand Prix Irlandii 1930, Grand Prix Niemiec 1931 oraz Mille Miglia 1931. Seria S/SS/SSK została nominowana w 1999 w przedostatniej rundzie do otrzymania nagrody Car of the Century 1999. W/w model jest repliką Mercedesa SSK, najlepiej wykonaną z możliwych dostępnych na rynek Amerykański w latach 80”. Pojazd ma przejechane jedynie 800 mil od nowości. Model nasz zbudowany na płycie podłogowej i silniku z VW Garbusa.

FIAT 131 – samochód osobowy klasy średniej-niższej, produkowany przez firmę FIAT w latach 1974–1984. Fiat 131 był zupełnie nowym modelem, posiadał zębatkową przekładnię kierowniczą, w przednim zawieszeniu zastosowano kolumny MacPhersona, w tylnym sprężyny śrubowe, 4 drążki reakcyjne i drążek Panharda prowadziły sztywny most. Początkowo wyposażany był w silniki z wałkiem rozrządu w kadłubie (OHV) (pierwszy silnik, w którym wałek w kadłubie napędzany był paskiem zębatym) czterocylindrowe o pojemności 1297 cm³ (65 KM) i 1585 cm³ (75 KM). W 1976 roku pojawiła się wersja 131 Abarth z silnikiem DOHC o pojemności 1995 cm³ i mocy maksymalnej 140 KM. W 1979 roku nastąpiła pierwsza znaczna modernizacja. , zaczęto wówczas stosować także silniki z Fiata 132 – o pojemnościach 1585 oraz w odmianie Racing – 1995 cm³, a także silnik 1300 DOHC. Oferowano także wersje z silnikiem Diesla. Ostatnia poważna modernizacja nastąpiła w 1981 roku silnik 1300 TC (Twin Cam – DOHC) zastąpiono silnikiem 1400TC, zamiast silnika 1585 OHV wprowadzono silnik z wałkiem rozrządu w głowicy (OHC). W latach 1975–1981 auto było montowane w polskiej FSO na Żeraniu jako Polski Fiat 131p z importowanych zestawów produkcji włoskiej, (tylko sedan w wersji Special). Ogółem zmontowano ich 3102. Były używane głównie przez urzędy państwowe jako samochody służbowe. W Stanach Zjednoczonych Fiat 131 występował pod nazwą Brava. Produkcja osiągnęła 1513 800 egzemplarzy.

Riley RM Series pojazd który był produkowany przez Rileya w latach 1945-1955. Był to ostatni model opracowany niezależnie przez Riley przed fuzją w 1952 roku wciąż nowego właściciela Rileya, Nuffielda , z Austinem w celu utworzenia BMC . Seria RM była pierwotnie produkowana w Coventry , ale w 1949 roku produkcja została przeniesiona do zakładów MG w Abingdon . Modele RM były sprzedawane jako Riley 1½ litra i Riley 2½ litra. Wyprodukowano trzy typy pojazdów RM. Wszystkie używane silniki Riley z czterema cylindrami rzędowymi, półkulistymi komorami spalania i dwoma wałkami rozrządu zamontowanymi wysoko po bokach bloku cylindrów. RMA był dużym sedanem i został zastąpiony przez RME. Oba używały 1,5 l (1496 cm3) 12 KM (ocena RAC), opracowanej przed II wojną światową. RMB był dłuższym samochodem: został zastąpiony przez RMF. W obu samochodach zastosowano większy silnik 2,5-litrowy. RMC i RMD były samochodami z limitowanej produkcji, otwartym 2- lub 3-osobowym Roadsterem i 4-miejscowym Drophead. RMF zastąpił RMB w 1952 roku. Podzielił się z tym samochodem 2,5-litrowym silnikiem „Wielkiej Czwórki”, a także mechanicznymi aktualizacjami RME. RMH Riley Pathfinder , ostatni samochód wykorzystujący silnik Riley „Wielka Czwórka”, i przez to uważany przez purystów za ostatni „prawdziwy” Riley, zajął jego miejsce po 1953 roku i był produkowany do 1957 roku. wyprodukowano 1050 egzemplarzy. RMF produkowany był tylko przez niecałe 2 lata od 1952 do 1953 roku.

Mercedes Benz W 136 (170V) – pojazd klasy średniej produkowany od 1936 roku na Auto po raz pierwszy zostało zaprezentowane w lutym 1936 roku na Berlin Motor Show jako następca sześciocylindrowego Mercedesa 170. Prosta i mało zawodna konstrukcja zyskała wielu zwolenników. Model 170V odniósł sukces marketingowy i stał się najliczniej produkowanym samochodem Daimler-Benz AG do wybuchu II wojny światowej. W latach 1935–1943 wyprodukowano 74 964 egzemplarzy w wielu wersjach nadwozia: limuzyna 2- i 4-drzwiowa, kabriolet-limuzyna 2- i 4-drzwiowa oraz kabriolet typu A i B. Po II wojnie ten model stał się pojazdem, który pomógł niemieckiemu przemysłowi motoryzacyjnemu wydźwignąć się z wojennych zniszczeń. Jego produkcję podjęto wkrótce po ustąpieniu działań militarnych, w 1946. Od 1949 produkowana była też wersja z silnikiem Diesla. Był to pierwszy po wojnie i trzeci w historii samochód osobowy z silnikiem wysokoprężnym. Auto po wielu modyfikacjach zeszło z linii montażowych w 1955 roku, już jako wersja 170S. Łącznie wyprodukowano ok. 140 000 egzemplarzy z czego ok. 34 000 w wersji Diesel. Litera „V” w 170 V była skrótem od „Vorn” (przód), dodanym w celu odróżnienia go od współczesnego Mercedesa-Benz 170H (W28) z tylnym silnikiem („H” od „Heck”, tył), który używał ten sam silnik o pojemności 1697 cm3, ale umieszczony z tyłu. Wystarczająco dużo aut W136 przetrwało bombardowanie alianckie podczas II wojny światowej, aby służyły jako fundament, na którym firma mogła się odbudować. W 1947 roku model 170 V powrócił na swoje miejsce jako bestseller Mercedesa, trwało do 1953 roku

Mercedes-Benz W111 – limuzyny klasy wyższej, zaprezentowana na salonie samochodowym we Frankfurcie w 1959 roku. Niedługo potem zadebiutowały modele W112 i W110, oparte na podobnych rozwiązaniach konstrukcyjnych i stylistycznych. Seria W111 zastąpiła w ofercie "Pontona" (W105/W180/W128), napędzana była tym samym, 6-cylindrowym silnikiem. Seria W112 zaś uchodziła za bardziej luksusową - miała mocniejszy 6-cylindrowy silnik, przedłużone o 10 cm nadwozie oraz była wyposażona w pneumatyczne zawieszenie. Modele o kodzie W110 natomiast były adresowane do uboższej klienteli - napędzały je silniki 4-cylindrowe również diesle, nadwozie pozbawione wielu chromowanych wykończeń. Wspólną cechą modeli były charakterystyczne zakończenia kantów klapy bagażnika. Niemcy nazwali ten zabieg stylistyczny Heckflosse (niem. heck - tył, Flosse - płetwa). Owe "płetwy z tyłu", nawiązywały do stylistyki amerykańskich krążowników (m.in. Cadillac Eldorado, Buick Le Sabre). Miało to ułatwić modelom Mercedesa debiut w USA. W111, nie był konstrukcją całkiem nową (zawieszenie i silnik po „Pontonie"), zawierał kilka innowacyjnych rozwiązań. Najważniejszym z nich były strefy kontrolowanego zgniotu. Litera "b" w nazewnictwie modeli W111 pierwszej serii nawiązuje do litery "a" figurującej w nazwach (niektórych) modeli poprzednika - „Pontona". w tym czterodrzwiowych sedanów (1959-1968) oraz dwudrzwiowych coupé i kabrioletów (1961-1971). łączna liczba dwudrzwiowych modeli W111 wyniosła 32 804, z czego 7456 stanowiły kabriolety.

Polski Fiat 125p – samochód osobowy klasy średniej, produkowany w Polsce w FSO w Warszawie od 1967 do 1991 roku na podstawie licencji włoskiej firmy FIAT. Po wygaśnięciu licencji w 1983 roku nazwę zmieniono na FSO 125p. Spotykane są też oznaczenia FSO 1300/1500. Potocznie nazywany Dużym Fiatem. Samochód został wprowadzony jako następca dla Warszawy 223/224. Konstrukcyjnie był połączeniem włoskich modeli: Fiat 125 i starszego 1300/1500. Produkcję rozpoczęto 28 listopada 1967. Napęd stanowiły benzynowe silniki R4 OHV o pojemności 1,3 i 1,5 litra, w późniejszym czasie dodatkowo przejęto gamę jednostek napędowych z Poloneza. Powstały także krótkie serie z silnikami wysokoprężnymi i benzynowymi DOHC. w 1972 roku do oferty dołączyła wersja kombi, trzy lata później pick-up. Przez cały okres polskiej produkcji przeprowadzane były liczne modernizacje modelu, najbardziej widoczna z nich przygotowana została dla rocznika 1975, zmieniono wówczas znacznie wygląd nadwozia i kabiny pasażerskiej. W roku 1978 pojawił się jego następca – Polonez, oba modele produkowane były jednak równocześnie aż do zakończenia produkcji modelu 125p 29 czerwca 1991 roku. Łącznie powstało 1 445 699 egzemplarzy modelu, z czego 586 376 trafiło na eksport. Logotyp opracował ok. 1975 Roman Duszek. W roku 1975 przeprowadzono największą zmianę w historii modelu, nowa wersja została nazwana MR’75. W 1976 roku wyprodukowano 101 050 sztuk modelu. Od roku 1977 rozpoczęło się stopniowe zubażanie samochodów opuszczających fabrykę i spadek ich jakości.

IFA F9 – samochód osobowy klasy średniej produkowany w latach 1949–1956 przez zakłady wchodzące w skład zjednoczenia IFA. Była to konstrukcja bliźniacza DKW F89. Model dostępny był jako: 2-drzwiowy kabriolet, 3-drzwiowe kombi oraz 2-drzwiowy sedan. Następca modelu F8. Do napędu użyto dwusuwowego silnika R2 o pojemności 0,9 l. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4-biegową manualną skrzynię biegów. Samochód został zastąpiony przez Wartburga 311. Wyprodukowano 40.663 egzemplarze IFA F9. W 1953 produkcja została przeniesiona do EMW, byłego zakładu produkcyjnego BMW w Eisenach , pod nazwą EMW 309 do 1956, gdzie jej podstawy znalazły się następnie w Wartburg 311 . Mechanicznie F9 wywodził się z DKW F8 , który był dostępny w latach 1939-1942. Nadwozie ściśle odpowiadało projektowi DKW F9 , prototypu, którym Auto Union wcześniej zastąpiłoby F8 na liniach produkcyjnych w Zwickau. F9, które przetrwały, wydają się być w dużej mierze ograniczone do wersji sedan, ale wyprodukowano również różne wersje sportowe i kabriolety. Stali dla przemysłu konsumenckiego brakowało w tym okresie w wielu częściach Europy, a do budowy nadwozia F9 coraz częściej używano plastikowych paneli, zwłaszcza po przeniesieniu produkcji do Eisenach w 1953 roku. Przednie koła były napędzane przez czterobiegową manualną skrzynię biegów z wolnym kołem.

BMW E39 Protection - jedna z najrzadszych wersji E39. Koncern z Monachium dołączył do grona producentów opancerzonych limuzyn jesienią 1977 roku. BMW nie zdecydowało się na powierzenie przygotowania pojazdów dla VIP-ów firmą zawnętrznym. Zapadła decyzja na wytworzenie super bezpiecznych limuzyn własną siłą. Użytkownik pojazdu dzięki temu ma pewność , że serwis BMW będzie w stanie zapewnić wszystkie niezbędne części, z płytami pancernymi i kuloodpornymi szybami włącznie. Odmiana Protection miała wytrzymać ataki z użyciem niebezpiecznych przedmiotów czy ostrzał z pistoletu prowadzony nawet z niewielkiej odległości. To idealne rozwiązanie w krajach o dużej przestępczości czy łatwej dostępności do broni palnej, a jednak znacznie tańsze od limuzyny pancernej - w końcu mało kto faktycznie potrzebuje auto zdolne do przetrwania ostrzału z granatnika. Ochronę zapewniały 21-milimetrowe szyby, aramidowe maty (stosowane m.in. przy produkcji kamizelek kuloodpornych) wokół przedziału pasażerskiego i płyty pancerne. Poza samochodem BMW oferowało kurs techniki jazdy, w trakcie którego kierowca zapoznawał się ze strategiami prowadzenia auta w kryzysowych sytuacjach czy unikania ich. Samochód został pozbawiony środkowego miejsca na tylnej kanapie, szyberdachu oraz mechanizmu otwierania tylnych szyb. Lekko opancerzony pojazd 540i Protection został wprowadzony na rynek w Europie we wrześniu 1997 roku, a w Ameryce Północnej od stycznia 1998 roku. Pancerna E39 została zaprojektowana tak, aby wytrzymać uderzenia broni krótkiej do .44 Magnum włącznie, szkło jest również chronione przed atakiem za pomocą tępych przedmiotów. Na życzenie Klienta dostępny był domofon oraz opony typu run-flat.

Honda Civic – samochód osobowy klasy kompaktowej, produkowany przez japoński koncern motoryzacyjny Honda Motor Company od 1972 roku jako następca modelu N360 oraz N600. Od 2015 roku produkowana jest dziesiąta generacja pojazdu, która od 2017 roku oferowana jest w Europie. Honda Civic I została po raz pierwszy zaprezentowana w 1972 roku. Pojazd został zaprojektowany przez Yoshio Nakamura jako następca modeli N360 i N600. W 1978 roku auto przeszło lifting. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1974 samochód zajął 3. pozycję (za Mercedesem 450S i Fiatem X1/9). Honda Civic II została po raz pierwszy zaprezentowana w 1979 roku. Civic wyznaczył kierunek, w którym od tamtej pory podąża projekt samochodowy Hondy. W wersji hatchback dodano składane tylne siedzenie, radio AM i tapicerkę z tkaniny. Samochód miał przód i tyłniezależne zawieszenie . Czterobiegowa manualna skrzynia biegów była standardem. Opcje dla Civica zostały ograniczone do minimum, obejmując klimatyzację, dwubiegową półautomatyczną skrzynię biegów o nazwie Hondamatic , opony radialne i tylną wycieraczkę w hatchbacku. Civic był jednym z pierwszych samochodów Hondy sprzedawanych w Wielkiej Brytanii, kiedy został wprowadzony na rynek w 1972 roku, w czasie, gdy sprzedaż japońskich samochodów konkurentów Hondy Nissana i Toyoty rosła. Jego kompaktowa konstrukcja i ekonomiczny silnik sprawiły, że po kryzysie naftowym w 1973 roku dobrze sprzedawał się w Wielkiej Brytanii. Mniejszy rozmiar Civica pozwolił mu wyprzedzić amerykańskich konkurentów, takich jak Chevrolet Vega i Ford Pinto . Kiedy wybuchł kryzys naftowy w 1973 roku , nabywcy samochodów zwrócili się do samochodów ekonomicznych.

DeSoto Airflow – samochód osobowy klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką DeSoto w latach 1934–1937. Podobnie jak bliźniaczy, wyżej pozycjonowany model Chryslera, DeSoto Airflow utrzymany został w nowym kierunku stylistycznym zwanym Streamline Moderne. W ten sposób samochód wyróżniał się płynną sylwetką nadwozia, z dużą ilością obłych i owalnych akcentów stylistycznych. Modele Airflow z 1934 roku wyróżniają się wyjątkową stylistyką. Budzą zainteresowanie swoimi innowacjami inżynierskimi. Ten aerodynamiczny , radykalnie zaprojektowany samochód zadebiutował z wielkim rozmachem obok swojego bardziej luksusowego, stabilnego partnera, Chryslera Airflow. Od tylnego przedniego zderzaka, projekt Airflow stanowił pierwszą poważną próbę wygładzenia obiektów i kanałów chwytających wiatr. Reflektory zostały przesunięte z tradycyjnych kapsuł przed chłodnicą i umieszczone w zlicowanych mocowaniach po obu stronach szerokiej kratki w stylu wodospadu, której brakowało tradycyjnego pionowego gardzieli chłodnicy i ozdobnej nasadki. przepływ powietrza podzielił przednią szybę na dwie tafle szkła, z których każda była ustawiona pod kątem, aby lepiej skierować powietrze wokół nich. Ze względu na jednoczęściową konstrukcję samochodu, pasażerowie jeździli w ramie samochodu, a nie na ramie, jak to miało miejsce w przypadku większości innych amerykańskich marek. Cechował się również sztywniejszym nadwoziem i lepszym rozkładem masy dzięki umieszczeniu silnika nad przednimi kołami, w przeciwieństwie do powszechnej praktyki umieszczania środka ciężkości silnika tuż za przednimi kołami. Prasa motoryzacyjna pozytywnie oceniła samochody za ich prowadzenie i przyspieszenie.

Ford Model T – samochód osobowy produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1908 – 1927. Jego głównymi konstruktorami byli: Henry Ford, C. Harold Wills, József Galamb i Jenő Farkas. Głównym założeniem Henry'ego Forda było stworzenie samochodu dla przeciętnej amerykańskiej rodziny. Dodatkowo auto miało być tanie, o prostej budowie, łatwe w naprawie, proste w prowadzeniu, mieć miękkie zawieszenie i duży prześwit, umożliwiający jazdę po bezdrożach. Koncepcja okazała się trafiona. 27 września 1908 roku bramy fabryki Piquette Plant w Detroit opuścił pierwszy egzemplarz Forda T. Datę tę uznaje się za początek masowej motoryzacji. Wraz ze wzrostem produkcji malała cena pojazdu. Początkowo cena wynosiła 850 USD, jednak tuż przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, cena spadła poniżej 400 USD. W latach 20. XX wieku cena oscylowała wokół 300 dolarów, przy zarobkach robotnika fabrycznego wynoszących 5 USD, a w latach 20. 7 USD dziennie (co stanowiło ok. 150% płacy rynkowej). W latach wojennych ceny aut nieznacznie wzrosły i minimalnie spadła wielkość produkcji, ale gdy w latach 1920–1921 obniżono cenę do 355 dolarów wielkość produkcji osiągnęła 1 250 000 sztuk. Mimo dewizy Henry'ego Forda z 1914 roku: „możesz otrzymać samochód w każdym kolorze, pod warunkiem, że będzie to kolor czarny”, model T nie stracił na powodzeniu. Wyłącznie na czarno malowano go w latach 1914–1926. Samochód znany był również z różnych pieszczotliwych, a nieraz złośliwych określeń. Najbardziej znana to Tin Lizzie (tłum. Blaszana Elżunia). Forda T wyprodukowano w liczbie ponad 15 milionów egzemplarzy. Jeżeli chodzi o samochody o jednorodnej, niezmienianej zasadniczo konstrukcji, rekord ten pobił tylko Volkswagen Garbus.

Renault 16 – samochód osobowy klasy średniej, produkowany pod marką Renault w fabryce Sandouville w latach 1965-1980. Jeden z pierwszych produkowanych samochodów z nadwoziem typu hatchback. Renault 16 uznawany jest za pierwszy na świecie samochód osobowy z nadwoziem typu hatchback. Oprócz dużej tylnej klapy posiadał również składane tylne siedzenia, co znacznie zwiększało jego użyteczność. Ze względu na swoją innowacyjność i nowoczesność został wybrany europejskim Samochodem Roku 1966. Mimo iż mierzył zaledwie 4230 mm długości, co odpowiada dzisiejszej klasie samochodów kompaktowych, to wówczas był w warunkach europejskich uznawany za auto klasy średniej. Pierwsze zdjęcia modelu pokazano w sierpniu 1964 roku. Mimo że pierwsze modele opuściły fabrykę jeszcze w grudniu tego samego roku, to debiut odbył się w styczniu 1965 roku, a sprzedaż rozpoczęto w kwietniu. W 1967 roku zmieniono deskę rozdzielczą. Silnik 1.6 l. o pojemności 1565 cm³ i mocy 67 (wersja TL) lub 83 KM (wersja TS) pojawił się w 1968 roku. Rok później pojawiły się wersje z automatyczną skrzynią biegów (TA, TLA). W 1971 roku model przeszedł drobne zmiany. W 1973 roku zaprezentowano model R16 TX z silnikiem o pojemności 1647 cm³ i mocy 93 KM. Od pozostałych wersji różnił się podwójnymi przednimi reflektorami. Stał się najbogatszą wersją wyposażeniową tego modelu, wyposażaną m.in. w tylną wycieraczkę, elektrycznie sterowane szyby czy klimatyzację. W 1976 zaprzestano produkcji wersji TSA, w 1979 TA, TLA, a ostatnie modele TL i TX zjechały z taśmy na początku stycznia 1980 roku. a następcę modelu R16 można uznać Renault 20/30, które pojawiło się już w 1975 roku.

Honda Jazz – samochód osobowy klasy aut miejskich produkowany przez japoński koncern motoryzacyjny Honda Motor Company w latach 1981 – 1986 oraz ponownie od 2001 roku, kiedy to powróciła do nazwy Jazz przy okazji europejskiej premiery nowego małego pojazdu oferowanego na innych rynkach pod nazwą Fit. Od 2020 roku produkowana jest czwarta generacja modelu. Honda Jazz (1981) produkowana była w latach 1981 – 1986 jako wersja hatchback modelu City. Honda Jazz I została po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Tokio pod koniec 2001 roku. Na rynku japońskim oraz amerykańskim auto oferowane było pod nazwą Fit. Honda Jazz II została po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Tokio pod koniec 2007 roku. Honda Jazz III została po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Tokio pod koniec 2013 roku. Prezentacja wersji europejskiej pojazdu miała miejsce dwa lata później podczas targów motoryzacyjnych w Genewie. Honda FIT produkowana jest od lutego 2020 roku.

Studebaker – dawna marka samochodów amerykańskich. Firmę założył holenderski imigrant Peter Studebaker w South Bend (stan Indiana) w 1736 roku, od 1902 produkowała samochody. Istniała do przełomu lat 1966 i 1967. Pierwotnie firma produkowała wozy konne, furmanki, a w latach 1902–1966 samochody osobowe i ciężarowe. W 1928 r. Studebaker przejął producenta luksusowych aut Pierce-Arrow, a w 1954 połączył się z firmą Packard. W latach I i II wojny światowej dostarczał dużą liczbę samochodów ciężarowych dla potrzeb wojsk alianckich, w tym model Studebaker US-6. W latach 1964–1966 Studebaker wytwarzał samochody również w zakładach filialnych w Kanadzie. Samochody ciężarowe marki Studebaker pozostały w Polsce po II wojnie światowej, gdyż były na wyposażeniu wojska polskiego. Stojące w obliczu trudności finansowych przedsiębiorstwo zostało w październiku 1954 roku wykupione przez Packarda, a połączone firmy przyjęły nazwę Studebaker-Packard Corporation, produkując samochody pod oboma markami. Koncern nadal przeżywał trudności i w 1958 roku znikła marka Packard. Prezentowany egzemplarz miał większość nowoczesnych współczesnych urządzeń, z wyjątkiem wyposażenia elektrycznego i pełnego układu hamulcowego działającego tyko na tylne koła. Wyprodukowano tylko 15 000 szt tego modelu „25” i dłuższego 10 000szt. Modelu „35” i 3 000 szt pojazdów z silnikiem 6-cylindrowym. Egzemplarz ten został znaleziony w Kanadzie w 2008 roku. Zachował się w stanie bez remontu.

Mercedes-Benz klasy S − samochód osobowy klasy luksusowej produkowany pod niemiecką marką Mercedes-Benz od 1972 roku. Od 2020 roku produkowana jest siódma generacja modelu. Mercedes-Benz klasy S I został zaprezentowany po raz pierwszy we wrześniu 1972 roku. We wrześniu 1972 roku zaprezentowano następcę modelu W108. Samochód otrzymał kod fabryczny W116. Jest to pierwsza generacja klasy S. Nowa S-Klasa, odznaczała się większymi wymiarami zewnętrznymi w stosunku do poprzedniego Mercedesa. Następcą W116 był model Mercedes W126. W szczytowej wersji model W116 był wyposażony w pneumatyczne zawieszenie. Było ono technicznie bardzo skomplikowane, ale gwarantowało bardzo wysoki komfort podróży, zwłaszcza że połączone to było z nietuzinkowymi możliwościami silnika o pojemności 6,9 l. Wersja jest obecnie poszukiwana przez kolekcjonerów. W116 seryjnie produkowana była jedynie w wersji sedan, ale prototypowo powstała także odmiana kombi. Tylne szyby zapożyczone były od Forda Granada. Ta wersja nadwozia nie była produkowana seryjnie. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1974 samochód zajął 1. pozycję. Wersja o wydłużonym o 100 mm rozstawie osi nosiła oznaczenie SEL. Łącznie wyprodukowano 473 035 egzemplarzy W116. Mercedes-Benz klasy S II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1979 roku.

Škoda Rapid/Garde (typ 743) − sportowy samochód produkowany przez ówcześnie czechosłowacką firmę Škoda. od 1981 do 1990 roku w zakładzie w Kvasinach oraz Bratysławie. Pierwsza prezentacja Škody Garde nastąpiła w 10.1981 r. w Brnie. Zaraz po premierze w Kvasinach ruszyła produkcja próbnej serii. Do końca roku fabrykę opuściło 38 szt. W aucie zastosowano 55 KM silnik o poj. 1174 cm³ znany ze Škoda 120 GLS i 4−biegową skrzynię. W kolejnych latach 1982 i 1983 fabrykę opuściło kolejno 2854 i 3856 sztuk Škód Garde. W 1984 roku po wprowadzeniu elementów nadwozia Škody 130 (m.in. aerodynamiczny kształt przodu, nowe reflektory), nazwę zmieniono na Rapid. W lipcu tego samego roku zmontowano ostatnie coupé z 742.12X i 4−biegową skrzynią. Jesienią ruszyła produkcja nowego modelu 130 Rapid z mocniejszym silnikiem Š742.13 o poj. 1289 cm³ i 58 KM, oraz 5−biegową skrzynią. W tym roku wytworzono 2584 szt Škody Rapid i 1576 Škody 130 Rapid. W 1987 roku pojawiły się modele Rapid 135 i 136 wyposażone w zmodernizowany silnik 1289 cm³ przygotowywany dla Škody Favorit oraz zakończono produkcję w bratysławskiej fabryce BAZ, która trwała od 1982 roku. Podstawowy i zarazem najtańszy model 130 Rapid nadal pozostawał w produkcji. Wszystkie przeszły drobny face lifting, nowy zestaw wskaźników i kształt kierownicy. W sierpniu 1990 roku z taśmy montażowej fabryki w Kvasinach zjechał ostatni egzemplarz Škody Rapid.

Powstało pięć generacji Toyoty Tercel. Samochód został zastąpiony przez model Platz/Echo.Toyota Tercel (znana także pod nazwą Toyota Corsa) - subkompaktowy samochód osobowy produkowany przez japońską firmę Toyota w latach 1978 - 2000 z przeznaczeniem na rynek rodzimy, europejski oraz północnoamerykański. Dostępny był jako: 2-drzwiowe coupé, 3- i 5-drzwiowy hatchback, 4-drzwiowy sedan oraz 5-drzwiowe kombi. W tym nowym projekcie z napędem na przednie koła, pierwszym w Toyocie, silnik jest montowany wzdłużnie . Skrzynia biegów jest zamontowana pod podłogą, podobnie jak w aucie z napędem na tylne koła. W sierpniu 1980 roku Tercel (i Corsa) przeszły lifting, ze znacznymi zmianami w przodzie i drobnymi zmianami we wnętrzu i tyle. Tercel został wprowadzony w Japonii w sierpniu 1978 roku. Europa w marcu 1979 oraz w Stanach Zjednoczonych w 1980 roku. Tylna konstrukcja hatchbacka była wynikiem zastosowania tylnych świateł podobnych do tych stosowanych w większym Mark II. Tercel pierwotnie miał być sprzedawany w sklepach Toyopet , obok Mark II. W Europie dostępna była głównie wersja o pojemności 1,3 litra i mocy 65 KM (48 kW).

Prefekt był większym bratem Anglii; wprowadzony w 1939 roku jako zamiennik wiekowego modelu o mocy 10 KM, miał takie same wymiary ogólne jak Anglia, ale wykorzystywał rozstaw osi dłuższy o cztery cale, aby pomieścić dwoje tylnych drzwi. Prefekt zastosował większy i mocniejszy silnik, aby poradzić sobie z dodatkowym nadwoziem, a także z zamierzonymi pasażerami. Produkcja była kontynuowana po przerwie wojennej, aż 1948 roku nastąpiła przebudowa modelu. Podobnie jak w przypadku mniejszego rodzeństwa, zmiany wprowadzone w Prefekcie były bardziej estetyczne niż mechaniczne, główną różnicą jest włączenie reflektorów do skrzydeł nowego samochodu, oddzielone nowym grillem między nimi. Produkcja trwała aż do zmian w 1953 roku, z ponad 192 000 E493A wyprodukowanych w ciągu tych pięciu lat. Ford Prefect – samochód osobowy klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1938–1961. Ford Prefect I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1938 roku. Jesienią 1938 roku brytyjski oddział Forda przedstawił nowy kompaktowy model z myślą o rynku Europy Zachodniej, jak i Australii i Nowej Zelandii. Samochód utrzymano w charakterystycznych dla motoryzacji późnych lat 30. XX wieku proporcjach. Ford Prefect II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1949 roku. Po trwającej 11 lat produkcji pierwszego wcielenia, w 1949 roku brytyjski oddział Forda przedstawił pierwszą powojenną, zupełnie nową, drugą generację modelu Prefect. Samochód zyskał bardziej zwarte proporcje nadwozia, które stało się krótsze i zyskało bardziej kompaktowe wymiary. Reflektory zostały umieszczone w błotnikach, a z przodu pojawiła się większa chromowana atrapa chłodnicy.

Volkswagen Passat − pojazd klasy średniej produkowany pod niemiecką marką Volkswagen od 1973 roku. Od 2014 roku produkowana jest ósma generacja modelu. Volkswagen Passat I został po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowany w lipcu 1972 roku. Nazwa Passat pochodzi od nazwy wiatru morskiego, wiejącego w strefie międzyzwrotnikowej - pasat. Pojazd zbudowany został na bazie płyty podłogowej zaprezentowanego w 1972 roku modelu Audi 80. Auto wyposażono w umieszczone wzdłużnie z przodu silniki napędzające przednią oś pojazdu. Volkswagen Passat II został po raz pierwszy zaprezentowany w październiku 1979r.. Samochód wszedł do sprzedaży w 1981 roku kontynuując stylistykę rozpoczętą modelem B1. Pojazd otrzymał zupełnie nową rodzinę jednostek napędowych, a w 1982 roku wprowadzony został zupełnie nowy silnik wysokoprężny o pojemności 1.6 l i mocy 70 KM, a także model trójbryłowego sedana oferowanego pod nazwą Santana. W 1984 roku do sprzedaży wprowadzono wersję z napędem na cztery koła – Syncro. Produkcja wersji sedan pod nazwą Santana była kontynuowana do 2012 roku. Samochód przeszedł w międzyczasie dwie duże modernizacje, w ramach których zmieniono wygląd przedniej i tylnej części nadwozia. W Ameryce Północnej znany jako Volkswagen Quantum . W Meksyku został nazwany Volkswagen Corsar , natomiast w Argentynie był sprzedawany jako Volkswagen Carat . W Brazylii i innych krajach Ameryki Południowej był znany jako Santana. W Europie nazwa Santana została porzucona w 1985 roku (z wyjątkiem Hiszpanii, gdzie zachowano tabliczkę znamionową Santana), a samochód był sprzedawany jako Passat. Produkcja europejska zakończyła się w 1988 roku.

Casalini S.r.l. – włoskie przedsiębiorstwo branży motoryzacyjnej specjalizujące się w produkcji mikrosamochodów. Siedziba Casalini mieści się w mieście Piacenza. Przedsiębiorstwo powstało w 1939 roku. Początkowo wytwarzało motorowery i skutery. W 1971 rozpoczęło produkcję pojazdów Sulky, który sukcesywnie przez wiele lat rozwijało i modernizowało. W 2000 roku wprowadziło na rynek model mikrosamochodu SulkYdea, a w 2004 roku mały pojazd dostawczy Sulkycar. Do końca lat sześćdziesiątych fabryka produkowała trójkołowce i motorowery. Pierwszy mikrosamochód opuścił fabrykę w 1969 roku. Sulky, który w tamtym czasie był pojazdem trójkołowym, był nietypowy w swojej klasie ze względu na stalowe nadwozie skorupowe. Został stworzony głównie dla osób bez prawa jazdy i miał silnik o pojemności poniżej 50 cm3. (silnik 49,6 cm3 Vespa TL3 ). Dostępna była również wersja 125 cm3. Samochód ten był również eksportowany do Francji, gdzie był sprzedawany przez lokalnego dystrybutora Lambretta jako Willam Sulky. Sulky / Bretta mają napęd na tylne koła i sprężyny śrubowe, Bretta z wahaczami przednimi. Pierwsze Sulky zostały wyprodukowane w dużych ilościach, przekraczających 10 000 sztuk. Casalini Srl jest obecna na wszystkich rynkach Unii Europejskiej.

Casalini S.r.l. – włoskie przedsiębiorstwo branży motoryzacyjnej specjalizujące się w produkcji mikrosamochodów. Siedziba Casalini mieści się w mieście Piacenza. Przedsiębiorstwo powstało w 1939 roku. Początkowo wytwarzało motorowery i skutery. W 1971 rozpoczęło produkcję pojazdów Sulky, który sukcesywnie przez wiele lat rozwijało i modernizowało. W 2000 roku wprowadziło na rynek model mikrosamochodu SulkYdea, a w 2004 roku mały pojazd dostawczy Sulkycar. Do końca lat sześćdziesiątych fabryka produkowała trójkołowce i motorowery. Pierwszy mikrosamochód opuścił fabrykę w 1969 roku. Sulky, który w tamtym czasie był pojazdem trójkołowym, był nietypowy w swojej klasie ze względu na stalowe nadwozie skorupowe. Został stworzony głównie dla osób bez prawa jazdy i miał silnik o pojemności poniżej 50 cm3. (silnik 49,6 cm3 Vespa TL3 ). Dostępna była również wersja 125 cm3. Samochód ten był również eksportowany do Francji, gdzie był sprzedawany przez lokalnego dystrybutora Lambretta jako Willam Sulky. Sulky / Bretta mają napęd na tylne koła i sprężyny śrubowe, Bretta z wahaczami przednimi. [1] Pierwsze Sulky zostały wyprodukowane w dużych ilościach, przekraczających 10 000 sztuk. Casalini Srl jest obecna na wszystkich rynkach Unii Europejskiej.

Arola 20 Microcar poprzednicy. Oparty na innowacyjnej koncepcji ze wzmocnioną aluminium podłogą poliestrową i korpusem zbudowanym z konstrukcji aluminiowej, która podtrzymuje poliestrowe panele nadwozia. Wszystkie zostały zaprojektowane głównie z myślą o łatwości obsługi, komforcie i bezpieczeństwie, a nie mają być stylowe. Miejsce postoju: Muzeum Pojazdów Zabytkowych „TAMTE LATA” Zgierz ul. Ogrodnicza 5/7

Toyota Corolla − samochód osobowy segmentu B, a następnie segmentu C, produkowany pod japońską marką Toyota od roku 1966. W 1974 roku po raz pierwszy model został bestsellerem roku. W 1997 Corolla wyprzedziła model Typ 1 Volkswagena (Garbus) w rankingu na najlepiej sprzedających się modeli w historii. W lipcu 2013 roku Corolla przekroczyła 40 milionów sprzedanych egzemplarzy. W latach 2004-2016 jest nieprzerwanie najlepiej sprzedającym się samochodem roku. W pierwszym kwartale 2018 roku model był również najpopularniejszym kompaktowym sedanem w Polsce. Od 2018 roku produkowana jest dwunasta generacja. Toyota Corolla III była produkowany od sierpnia 1974 do sierpnia 1979 roku. Toyota Corolla I od samego początku produkowana była w Japonii. Jej głównym konkurentem był Datsun 1000. Toyota rozpoczęła projektowanie Corolli na początku lat 60. Japońskie społeczeństwo stawało się coraz bogatsze i potrzebny był popularny model, większy od Toyoty Publica z silnikiem 0,8 l. Szefem zespołu projektantów był inżynier Tatsuo Hasegawa. Specjalnie z myślą o montażu Corolli Toyota zbudowała fabrykę w Takaoka, pierwszą, której prace kontrolował komputer. Nowa fabryka Kamigo produkowała silniki do Corolli. W 1968 roku rozpoczęła się sprzedaż Corolli w USA. Toyota było drugą najpopularniejszą marką importowaną w USA.

Opel Rekord – samochód produkowany w latach 1953–1986, w różnych wersjach, przez firmę Opel. Opel wprowadzona na rynek w sierpniu 1960 roku jako następca modelu Opel Olympia Rekord P. Jedną z innowacji była wersja coupé, która została początkowo zbudowana poza firmą, a później w fabryce. Nadwozie zostało przeprojektowane, a panoramiczne okna - które oznaczało „P” w nazwie modelu - nie wyginały się już tak bardzo, jak w poprzedniku, co ułatwiało wsiadanie z przodu. Niemniej jednak nowy model został nazwany „P2”. Na klapie schowka wciąż widniał napis „ Olympia ”. Wnętrze zostało zmodernizowane. Dla tej serii modeli dostępna była również dwukolorowa tapicerka i dwukolorowy lakier. Konstrukcja podwozia P2 różniła się znacznie od konstrukcji P1: zespół podłogowy był przyspawany do podłużnic i poprzeczek, które utrzymywały osie i silnik. Opel opisał tę konstrukcję jako samonośną. Osiem z 20 zbudowanych kabrioletów powinno nadal istnieć (stan na 2005 r.). Sztywna oś tylna była napędzana przez jednoczęściowy wał kardana. Pod koniec produkcji w lutym 1963 roku z linii produkcyjnej zjechało łącznie 556 691 egzemplarzy. W następnym miesiącu na rynek wszedł następca Opel Rekord A. Równolegle do P2 istniał P1 do grudnia 1962 roku jako Opel 1200 z prostym wyposażeniem, 1,2 l pojemności skokowej i 40 KM (29 kW) później 46 KM (34 kW) przy 4700 obr / min lub 1,5 litra i 55 KM (40 kW).

Renault NN , znany jako Renault 6 CV. produkowany przez Renault od 1924 do 1930r. Napędzany 4-cylindrowym silnikiem o pojemności 951 cm3, NN został poraz pierwszy zaprezentowany na Mondial de l'Automobile w Paryżu w 1924 roku jako następca Renault Type KJ i Type MT . Była to w rzeczywistości wydłużona wersja MT, z dodatkowym 200 mm rozstawem osi i dodatkiem hamulców na przednie koła. Projekt zewnętrzny był bardzo prosty i rodzinny. Renault na tym etapie nadal umieszczało chłodnicę za silnikiem, co oznaczało, że z przodu nie było grilla, ale po bokach maski były widoczne „skrzela” służące do chłodzenia. Samochód osiągnął prędkość 60 km/h (37 mph) i sprzedano 150 000 samochodów. NN2 został wprowadzony w 1929 roku jako większy i cięższy samochód. Samochód został zastąpiony przez Renault Monasix , choć był to większy samochód i był napędzany (małym) 6-cylindrowym silnikiem. Dopiero w 1937 roku producent wprowadził na rynek model zastępczy w klasie 6 CV, czyli Juvaquatre . NN był samochodem średniego i niskiego zasięgu, ale zdecydowanie nastawionym na jeszcze mniej zamożne kategorie klientów. NN był zdecydowanie prosty w swojej konstrukcji i był ostatnim przedstawicielem marki Renault tej ówczesnej linii stylistycznej zwanej skiff , która wykorzystywała rozwiązania typu żeglarskiego, do tego stopnia, że nadwozie samochodów przypominało kadłub. .. niektórych małych łodzi. Tego typu linia stylistyczna pozwoliła na obniżenie kosztów budowy, ponieważ wykorzystano blachę gładką i płaską, a co za tym idzie mniejszą obróbkę i obróbkę, a przez to bardziej ekonomiczną.

Seria Rover P6 (oznaczona jako 2000 , 2200 lub 3500 , w zależności od pojemności silnika) była sedanem produkowanym przez Rover, a następnie British Leyland w latach 1963-1977 w Solihull , West Midlands, Anglia, Wielka Brytania. P6 był pierwszym zwycięzcą nagrody Europejskiego Samochodu Roku. P6 została ogłoszona w dniu 9 października 1963, tuż przed Earls Court Motor Show . Pojazd był sprzedawany po raz pierwszy jako Rover 2000. Młodsi i coraz bardziej zamożni pracownicy zawodowi i kadra kierownicza szukali samochodów, które przewyższają zwykłe modele 1,5-litrowe pod względem stylu, designu i luksusu, ale które oferują bardziej nowoczesną dynamikę jazdy niż duża klasa trzylitrowa oraz niższe koszty zakupu i eksploatacji niż sportowe salony takie jak Jaguar Mark 2 . Technologia motoryzacyjna uległa znacznej poprawie w połowie lat 50., czego przykładem jest wprowadzenie takich samochodów jak Citroën DS i Lancia Flavia w Europie oraz Chevrolet Corvair w Ameryce. Zamiennik tradycyjnie zaprojektowanego P4 byłby więc mniejszym samochodem z dwulitrowym silnikiem (chociaż turbiną gazowąbył przewidywany jako jednostka napędowa w przyszłości) wykorzystując najnowsze projekty, inżynierię i stylistykę. Model 2000 był jak na tamte czasy zaawansowany z zawieszeniem rurowym de Dion z tyłu, hamulcami tarczowymi na cztery koła ( wewnętrzne z tyłu) oraz w pełni zsynchronizowaną skrzynią biegów. Konstrukcja unibody zawierała nienaprężone panele przykręcone do ramy jednostki, inspirowane Citroënem DS . Wyprodukowano 322.302 egzemplarzy.

Fiat 500 – samochód osobowy klasy aut miejskich produkowany przez włoski koncern FIAT w latach 1957 -75. Fiat 500 zaprezentowany 2 lipca 1957 roku w Turynie jest następcą modelu Topolino. Prace projektowe pod wodzą Dante Giacosy trwały od 1955 roku. Auto otrzymało płócienny dach odsuwany do tyłu oraz drzwi otwierane pod wiatr. Nazwa 500 zaczerpnięta została od pojemności skokowej, chłodzonego powietrzem, wynoszącej niecałe 500 cm³. W marcu 1965 roku w modelu 500 F przeniesiono zawiasy na przednią krawędź drzwi, wzmocniono sprzęgło oraz przekładnię główną. W 1966 roku produkcję wersji 500 Giardiniera przeniesiono do zakładów Autobianchi, gdzie kontynuowana była aż do 1977 roku. We wrześniu 1968 roku wprowadzono do sprzedaży najbardziej luksusową wersję 500 Lusso, która wyposażona została w zderzaki z charakterystycznym pałąkiem oraz chromowane elementy nadwozia. W 1972 roku do produkcji wprowadzono wariant 500 R. Pojazd wyposażono w silnik o pojemności 594 cm³ pochodzący z następcy pojazdu - modelu Fiat 126. Rozwijał on moc 18 KM. Zastosowano także identyczne jak w modelu 126 felgi oraz nowy, poziomy emblemat. Produkcję pojazdu zakończono 1 sierpnia 1975 roku po wyprodukowaniu łącznie 3 432 226 egzemplarzy Fiata 500. W 2007 roku z okazji 50. rocznicy istnienia modelu 500, wprowadzono do produkcji nowoczesną wersję pojazdu - model 500 (2007), który kształtem nawiązuje do protoplasty.

Carrozzeria Francis Lombardi został założony w 1947 roku w Vercelli we Włoszech, by zauważyć pilotażowego Carlo "Francis" Lombardi . Początkowo zajmowali się jakimiś projektami lotniczymi, ale wkrótce to się skończyło. Ich najsłynniejszym samochodem był Grand Prix Lombardi , który był również sprzedawany pod różnymi innymi nazwami, takimi jak OTAS i Abarth . Firma została zamknięta w 1973 roku. Francis Lombardi produkował również sześciomiejscowe limuzyny z sedanów Fiata z okresu, takich jak 1400 i 1800 . Przeznaczone do użytku ministerialnego lub reprezentacyjnego, miały wydłużone rozstawy osi i luksusowo wyposażone wnętrza. Znani są z tego, że w 1963 roku zbudowali na zlecenie Watykanu limuzynę Fiata 2300 ze szklanym dachem dla papieża Pawła VI – był to pierwszy „prawdziwy” Popemobile. Francis Lombardi opracował również czterodrzwiowe wersje Fiata 600 , 850 i 127. Największy sukces komercyjny Francisa Lombardiego odniósł z luksusowo wyposażonym Fiatem 500 zwanym „My Car”; który wspierał roczną produkcję około 6000 samochodów w latach sześćdziesiątych, w porównaniu z około 1500 pod koniec lat pięćdziesiątych. Pod koniec lat sześćdziesiątych pojawiło się Grand Prix Lombardi , najbliższe niezależnemu projektowi firmy. Francis Lombardi nadal koncentrował się na modyfikowaniu samochodów, budując coupé na bazie Fiata i NSU. W latach 70-tych produkowali specjalne wersje Fiata 128 i Lancii 2000 , ale w 1973 roku ich drzwi zostały zamknięte na dobre. Dziesięć lat później zmarł Carlo Lombardi. Model ten produkowany był od 1968 do 1971 roku.

Honda Civic – samochód osobowy klasy kompaktowej, produkowany przez japoński koncern motoryzacyjny Honda Motor Company od 1972 roku jako następca modelu N360 oraz N600. Od 2015 roku produkowana jest dziesiąta generacja pojazdu, która od 2017 roku oferowana jest w Europie. Honda Civic I została po raz pierwszy zaprezentowana w 1972 roku. Pojazd został zaprojektowany przez Yoshio Nakamura jako następca modeli N360 i N600. W 1978 roku auto przeszło lifting. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1974 samochód zajął 3. pozycję (za Mercedesem 450S i Fiatem X1/9). Honda Civic II została po raz pierwszy zaprezentowana w 1979 roku. Civic wyznaczył kierunek, w którym od tamtej pory podąża projekt samochodowy Hondy. W wersji hatchback dodano składane tylne siedzenie, radio AM i tapicerkę z tkaniny. Samochód miał przód i tyłniezależne zawieszenie . Czterobiegowa manualna skrzynia biegów była standardem. Opcje dla Civica zostały ograniczone do minimum, obejmując klimatyzację, dwubiegową półautomatyczną skrzynię biegów o nazwie Hondamatic , opony radialne i tylną wycieraczkę w hatchbacku. Civic był jednym z pierwszych samochodów Hondy sprzedawanych w Wielkiej Brytanii, kiedy został wprowadzony na rynek w 1972 roku, w czasie, gdy sprzedaż japońskich samochodów konkurentów Hondy Nissana i Toyoty rosła. Jego kompaktowa konstrukcja i ekonomiczny silnik sprawiły, że po kryzysie naftowym w 1973 roku dobrze sprzedawał się w Wielkiej Brytanii. Mniejszy rozmiar Civica pozwolił mu wyprzedzić amerykańskich konkurentów, takich jak Chevrolet Vega i Ford Pinto . Kiedy wybuchł kryzys naftowy w 1973 roku , nabywcy samochodów zwrócili się do samochodów ekonomicznych.

Audi 90 − samochód osobowy klasy średniej produkowany przez niemiecką markę Audi w latach 1965 - 1972. Dostępny jako 2- i 4-drzwiowy sedan oraz 3-drzwiowe kombi. Zastąpił on nieudany model DKW F102. Do napędu użyto nowych czterosuwowych silników R4 o pojemnościach: 1,5, 1,7 oraz 1,8 litra. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4-biegową manualną skrzynię biegów. Samochód został zastąpiony przez model 80 B1. Wyprodukowano 416 853 egzemplarze modelu (389 361 sedanów i 27 492 kombi). Pierwszy model został wprowadzony na rynek po prostu jako Audi, dopiero później przemianowano go na Audi 72 (liczba 72 oznacza nominalną moc). Mocniejsze Audi 80 oraz Audi Super 90 pojawiły się na rynku w 1966 roku. W 1968 r. pojawienie się słabszego Audi 60 pozwoliło Audi na skompletowanie gamy silnikowej. Silniki serii F103 zostały opracowane wspólnie z przedsiębiorstwem Daimler-Benz, które było w tym czasie właścicielem Auto Union (od 1958 do 1964). Samochody były wyposażone w czterobiegową, manualną skrzynię biegów. Zastosowano hamulce tarczowe z przodu, co było wciąż rzadko spotykane w autach średniej wielkości na rynku samochodów osobowych w tym czasie. Na tylnej osi zamontowano tradycyjne hamulce bębnowe. Na początku lat 60. koncern Auto Union był w odwrocie, jeśli chodzi o liczbę sprzedanych samochodów. Audi F103 odniósł względny sukces w porównaniu z ostatnim modelem Auto Union. W lipcu 1967 r. zanotowano sprzedaż stutysięcznego auta marki Audi. Produkcja modelu F103 w tym czasie dochodziła do 40 tys. egzemplarzy rocznie. Audi 90 Super powstało tylko 49 794 egzemplarze.

Berliet był francuskim producentem samochodów, autobusów, ciężarówek i pojazdów wojskowych m.in. z siedzibą w Vénissieux , poza Lyonem we Francji. Założona w 1899 roku, poza pięcioletnim okresem 1944-1949, była własnością prywatną do 1967, kiedy to stała się częścią Citroëna , a następnie przejęta przez Renault w 1974 i połączyła się z Saviem do nowej firmy Renault Trucks w 1978 roku. Marka Berliet została wycofana w 1980 roku. Marius Berliet rozpoczął swoje eksperymenty z samochodami w 1894 r. Po niektórych jednocylindrowych samochodach w 1900 r. pojawił się model dwucylindrowy. W 1902 Berliet przejął fabrykę Audibert & Lavirotte w Lyonie . Berliet zaczął budować czterocylindrowe samochody z chłodnicą o strukturze plastra miodu, a zamiast drewna zastosowano stalową ramę podwozia. W następnym roku wprowadzono na rynek model podobny do współczesnego Mercedesa . Od 1933 roku oferowane były tylko modele czterocylindrowe (1600 cm3 i 2000 cm3). Ostatnim sedanem Berlieta, po raz pierwszy wystawionym na Salonie Samochodowym w Paryżu w październiku 1933 r., ale wprowadzonym na rynek, teraz pod nazwą, dopiero latem 1934 r. W 1939 roku Berliet zaprzestał produkcji karoserii, a ostatnie kilkaset Berliet Dauphine, wyprodukowanych w pierwszej połowie 1939 roku, wykorzystywały nadwozie Peugeota 402. Regularna produkcja samochodów osobowych została wstrzymana w 1939 roku, a po II wojnie światowej firma produkowała wyłącznie ciężarówki, a później dołączyły autobusy.

Ford Consul Corsair – samochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1963 – 1965 oraz jako Ford Corsair w latach 1965 – 1970. W 1963 roku brytyjski oddział Forda przedstawił nowy model klasy średniej Consul Corsair, który pełnił funkcję droższej, większej i bardziej luksusowej alternatywy dla modelu Consul Classic. Samochód wyróżniał się awangardową stylistyką, z aerodynamicznym, szpiczastym przodem, który zdobiły wcięte okrągłe reflektory i duża, chromowana atrapa chłodnicy. W 1965 roku producent zdecydował się uprościć nazwę modelu, skracając ją do po prostu Ford Corsair. Wtedy też ofertę nadwoziową poszerzono o dodatkowe odmiany - kombi oraz kabriolet. Produkcja samochodu trwała przez kolejne 5 lat, po czym w 1970 roku zastąpiła go trzecia generacja modelu Cortina. Była też wersja kabriolet zbudowana przez Crayford, który jest obecnie bardzo rzadki i bardzo poszukiwany jako klasyk. Dwudrzwiowe sedany Corsair są również rzadkością, są budowane tylko na zamówienie w Wielkiej Brytanii, chociaż produkcja dwudrzwiowa była kontynuowana na niektórych rynkach eksportowych. Stylistyka przypominająca odrzutowiec rozciągała się do tyłu. To nadało samochodowi pozornie aerodynamiczny kształt. Całkowita ilość produkcji Forda Corsair V4 to zaledwie 159,951 szt. W tym sedanów 2 drzwiowych zaledwie 40 317 szt. A Corsair 1500 Standard 2 drzwi, zaledwie 355 szt.

Simson DUO − potoczna nazwa prostego dwuosobowego trójkołowca. produkowanego w latach 1972-1991 w Niemieckiej Republice Demokratycznej, przeznaczonego dla osób z niepełnosprawnością narządów ruchu. DUO powstał jako następca i wersja rozwojowa trójkołowca Piccolo-DUO, produkowanego w latach 60” w fabryce Louis Krause w Lipsku. Wytwarzany był z wykorzystaniem silników motorowerów Simson oraz części i podzespołów pojazdów produkowanych w NRD. Poczynając od 1972 roku produkowany był w zakładach FAB Brandis jako DUO 4, a od 1973 DUO 4/1. W 1981 roku przeniesiono produkcję trójkołowca do zakładów VEB Robur-Werke w Zittau. W 1989 opracowano tu kolejny model DUO 4/2 wyposażony w 4-biegowy silnik M542E wyposażony w rozrusznik elektryczny, pochodzący z motoroweru Simson SR 50. W 1990 roku produkcja ponownie przeniesiona została do zakładów FAB Brandis GmbH. W 1991 produkcję trójkołowca zakończono. Eksportowany w latach 80. XX wieku do krajów socjalistycznych DUO był popularnym pojazdem inwalidzkim w Europie Środkowej i Wschodniej. Simson DUO miał zamontowany silnik motocyklowy M53/11 AR o pojemności 50 cm³. Napędzane było tylko jedno, lewe koło tylne. Napęd przeniesiony łańcuchem. Pojazd nie miał biegu wstecznego. Kabina była dwuosobowa; kierowca siedział z lewej strony pojazdu. Dach trójkołowca DUO z tkaniny laminowanej (dermatoidu) oparty był na stelażu ze stalowych rurek, który podtrzymywał jednocześnie przednią szybę. prędkość maksymalna wynosi 55 km/h, w praktyce nie przekraczała 60 km/h.

Typ Renault KJ jest samochód z Renault marką produkowanych od 1923 do 1924 roku . Jego nazwa handlowa to Renault 6CV . Nowy model zaprezentowany na Salonie 1922. Ten mały samochód dopełnia low-end Renault, któremu brakowało popularnego modelu od czasu zniknięcia przedwojennych dwucylindrowych wózków. Istnieje wiele cech 10 CV w 6 CV, w szczególności tylne zawieszenie z poprzeczną sprężyną. Jego monoblokowy silnik jest wyposażony w dołączoną głowicę cylindrów. Jak w prawie wszystkich samochodach Renault do tej pory, sprzęgło jest stożkowe; skrzynia biegów ma 3 biegi jak na 10 CV. Tylko hamulec tylnego koła. projekt został stworzony i zaprojektowany przez Louisa Renault . Samochód średniej klasy społecznej, jego konkurentami były Peugeot Quadrilette i Citroen Type C , Renault KJ było dostępne w różnych wersjach nadwozia. Już po kilku miesiącach produkcji maska „Coal Scuttle” została zastąpiona maską w nowym stylu „Alligator” i samochód otrzymał oznaczenie KJ1. W 1924 roku Renault zaprzestało produkcji tego modelu i zastąpiło go podobnym Renault MT , wyposażonym między innymi w hamulce przednich kół.

Citroën Type C – lekki samochód osobowy produkowany przez francuską firmę Citroën w latach 1922-1926. Powstało około 81 000 egzemplarzy. Początkowo samochód nazwany został Type C, w 1924 nazwę zmieniono na C2, a rok później zastąpiono go nieznacznie dłuższym C3. Do napędu służył czterocylindrowy silnik rzędowy o poj. 856 cm³. średnica cylindra wynosiła 55 mm, skok 90 mm. Układ zasilania na pojedynczym gaźniku Solex, zapłon odbywał się za pomocą iskrownika. Dzięki zastosowaniu rozrusznika uruchamianie samochodu stało się znacznie łatwiejsze, przez co mógł być on reklamowany jako odpowiedni dla kobiet. Powstały dwie wersje nadwozia różniące się długością: C (używana także w wersji C2) oraz C3. Rozstaw osi w oryginalnym Type C oraz C2 wynosił 2,25 metra, w C3 powiększono go do 2,35 metra. Samochód był w stanie rozpędzić się do 60 km/h, zużywał średnio 5 litrów paliwa na 100 kilometrów. W latach 1922-23 "Torpeda" T2 i "Kabriolet" TL były wersjami dwuosobowymi na krótkim rozstawie osi (2,25 m) podwozia (C2). Następnie w 1924 r. wydłużenie podwozia (C3) pozwoliło na produkcję wersji z długim rozstawem osi (2,35 m) "Torpedo" T2 i "Cabriolet" TL, "Voiture de Livraison" VL, lekkiego pojazdu użytkowego, oraz wersji trzemiejscowej "Torpedo", początkowo z trzecim składanym siedzeniem, T3-1 "Strapontin", która została zastąpiona w październiku 1924 r. inną wersją trzemiejscową T3-2 „Trefle".

Austin Cambridge (sprzedawany jako A40 , A50 , A55 i A60 ) to samochód produkowanych przez Austin Motor Company od kilku pokoleń, od września 1954 aż do 1971. Zastąpił on A40 Somerset i był całkowicie nowy, o nowoczesnej konstrukcji . Gama miała dwa podstawowe style nadwozia z A40, A50 i wczesnym A55 przy użyciu tradycyjnego zaokrąglonego kształtu, a później A55 Mark II i A60 przy użyciu stylizacji Pininfarina . Austin Cambridge był początkowo oferowany tylko z czteroosobową, czterodrzwiową limuzyną , chociaż powstało również kilka przedprodukcyjnych modeli dwudrzwiowych. W styczniu 1957 roku wprowadzono A55 Cambridge, aby zastąpić model A50. Zastosowano w nim ten sam 1,5-litrowy silnik serii B, co jego poprzednik, ale z wyższym stopniem sprężania. Cambridge został nieco przestylizowany i miał teraz większy bagażnik i znacznie większą tylną szybę. Wyprodukowano około 154 000, zanim został zastąpiony przez nowy zaprojektowany przez Pininfarina A55 Cambridge na rok 1959. Luksusowy A55 z manualną skrzynią biegów został przetestowany przez magazyn The Motor w 1957 roku, osiągając prędkość maksymalną 77,1 mph (124,1 km/h) i przyspieszać od 0-60 mph (97 km/h) w 27,0 sekund. Samochód został również obniżony poprzez zamontowanie 13-calowych kół, które były mniejsze niż te w A50, ale ogólne przełożenie pozostało takie samo Do wyboru była dwukolorowa farba.

Austin 1100/1300 − produkowany przez brytyjską firmę British Motor Corporation w latach 1962-1974 z serii modeli BMC ADO16 (zawierała bliźniacze modele: Austin, Morris, MG, Vanden Plas Princess i Riley Kestrel). Do napędu używano silników R4 o poj. 1,1 i 1,3 litra. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4-biegową manualną bądź 3-biegową automatyczną skrzynię. Powstały trzy generacje modelu. BMC była największą brytyjską firmą swoich czasów, z (w 1952) 39 procent brytyjskiej produkcji. W 1966 roku pojawiła się trzy drzwiowa wersja kombi , nazwana Countryman. Austin 1100 Countryman pojawił się w odcinku Fawlty Towers " Gourmet Night ", w którym porywczy właściciel Fawlty Towers Basil Fawlty ( John Cleese ) dał mu "cholernie dobre lanie". Ten odcinek został po raz pierwszy pokazany w październiku 1975 roku. W 1964 roku 1100 został Samochodem Roku magazynu Wheels. Przez większość swojego życia produkcyjnego ADO16 był najlepiej sprzedającym się samochodem w Wielkiej Brytanii. Oryginalne modele Mark I wyróżniały się zastosowaniem zawieszenia Hydrolastic . Materiały marketingowe podkreślały przestronną kabinę w porównaniu do konkurencyjnych modeli, które w Wielkiej Brytanii do 1964 roku obejmowały bardziej konserwatywnie skonfigurowanego Forda Anglia , Vauxhalla Viva i wciąż popularnego Morrisa Minora firmy BMC . W przeciwieństwie do prawie wszystkich swoich konkurentów, AD016 miał napęd na przednie koła zamiast na tylne.

Rover P5 seria dużych sedan oraz coupe, które zostały wytworzone przez Rover od 1958 do 1973 modele były dostępne pod nazwami Rovera o pojem. 3 litry , Rover 3,5 litra i Rover 3 i pół litra. Dużym krokiem naprzód dla Rovera był model P5 z 1958 roku, duża luksusowa limuzyna z 3-litrową wersją sześciocylindrowego silnika Inlet Over Exhaust (EOI) przeniesionego z serii Rover P4. Był to pierwszy samochód marki Rover z jednolitą karoserią, zaprojektowany przez Davida Bache. Model ten łączył elegancję z dostojeństwem i posiadał tradycyjnie dobrze wyposażone wnętrze. Modele 3 i 3,5 litra stały się ulubionymi modelami w transporcie dygnitarzy, w tym brytyjskich premierów od Harolda Wilsona po Margaret Thatcher. HM The Queen używała również kilku samochodów Rover P5 do prywatnego urzytku. Mark 1 P5 pojawił się we wrześniu 1958 roku. Był napędzany silnikiem o pojemności 2995 cm3. Ten prosty silnik IOE 6 wykorzystywał górny zawór wlotowy i boczny zawór wydechowy, co jest nietypowym układem odziedziczonym po Roverze P4. Zawieszenie było niezależne z przodu za pomocą wahaczy i drążków skrętnych, z tyłu miał oś napędową z półeliptycznymi resorami piórowymi. Do 1962 roku, kiedy zakończyła się produkcja oryginalnej serii Mark I, wyprodukowano 20 963 szt. Produkcja Mark II zakończyła się w 1965 roku, kiedy to wyprodukowano 5 482 coupé i 15 676 sedanów. Mark III został zaprezentowany na Londyńskim Salonie Samochodowym w październiku 1965. Kiedy Margaret Thatcher weszła na Downing Street w 1979 roku po zwycięstwie w wyborach , jechała modelem z 1972 roku. To właśnie podczas jedenastoletniej kadencji Thatcher P5 został ostatecznie wycofany jako samochód premierowy na rzecz Jaguara XJ.

Opel Olympia – to mały samochód rodzinny produkowany przez firmę Opel z przerwami od 1935 roku do 1970 roku. Pierwsza seria od 1935 do 1940 roku, druga od 1947 do 1953 r. i ostatnia od 1967 do 1970 roku. Samochód po raz pierwszy pokazany został w lutym 1935 w Berlinie na Motor Show. Opel nazwał ten model "Olympia" aby uczcić planowane na 1936 rok Igrzyska Olimpijskie w Berlinie. W marcu 1953 roku, po 18 latach, stary projekt Olympia ostatecznie zastąpiono przez całkowicie nowy model. Nowy model nazwano Opel Olympia Rekord. 13 sierpnia 1957 r. Prezes firmy Opel Edward W. Zdunek zaprezentował Opel Olympia Rekord P w lokalnym ratuszu w Rüsselsheim . Litera „P” w nazwie oznaczała „Panorama”, nawiązując do widoku z zawijanej szyby przedniej. Jednak w 1960 roku pojawił się następca, oznaczony jako Opel Rekord P2, a samochód wprowadzony na rynek w 1957 roku stał się znany jako Opel Rekord P1. W czasie, gdy dochody średniej klasy szybko rosły na zapleczu tak zwanego powojennego „Wirtschaftswunder” (cudu gospodarczego) Niemiec Zachodnich, Olympia Rekord celowała w rynek samochodów rodzinnych, który był również siłą firmy-matki w Stany Zjednoczone. Opel Rekord P1 sprzedawał się bardzo dobrze, konsekwentnie zajmując drugie miejsce w zachodnioniemieckich listach sprzedaży, wyprzedzony o pierwsze miejsce jedynie przez mniejszego i tańszego Volkswagena Beetle.

Mazda 323 – samochód osobowy produkowany przez japoński koncern Mazda sprzedawany w latach 1977–2003. Następca to Mazda 3. Nazwa Mazda 323 pojawiła się po raz pierwszy w 1977, jako eksportowa nazwa modelu Familia, którego kolejne generacje produkowano od 1964. Na europejskim rynku auta te były znane jako Mazda 1000 i 1200 oraz 808 i 818. W 1977 pojawiła się Familia IV generacji oznaczona też jako I generacja Mazdy 323 o symbolu FA. Na rynku amerykańskim auto otrzymało nazwę Great Little Car (GLC). Idąc zgodnie nowymi trendami Mazda 323 otrzymała dwubryłowe nadwozie typu hatchback dostępne w wersji 3- i 5-drzwiowej. Długość auta wynosiła 3,82 m, pojemność bagażnika 240/1250 l. Moc przekazywana była na oś tylną. W 1979 przeprowadzono modernizację. Zmieniono przednią część nadwozia i wprowadzono wersję kombi 3- i 5-drzwiową. Pojawił się także nowy silnik o pojemności 1400 cm³ (1.4) o mocy 100 KM. Produkcję modelu zakończono w 1980. II generacja Mazdy 323 pojawiła się w maju 1980 i miała niewiele wspólnego z poprzedniczką. Zastosowano napęd na koła przednie.

Niewiele wynalazków miało tak trwały wpływ na rozwój świata, jak wynalezienie samochodu. Pionierami produkcji samochodów pod koniec XIX wieku byli Gottlieb Daimler (1834-1900) i Carl Benz (1844-1929). Założyli poprzednie firmy, które połączyły się, tworząc Daimler-Benz AG w 1926 r. – Daimler ze swoim Daimler Motorengesellschaft (DMG) i Benz ze swoją Rheinische Gasmotorenfabrik. Po pracy w innych firmach, Gottlieb Daimler i Carl Benz , którzy nigdy nie spotkali się osobiście, jednocześnie opracowali pierwsze na świecie samochody w Mannheim (Benz) i Stuttgarcie (Daimler) w roku 1886. Jednak minęło kilka lat między wynalezieniem samochodu a jego gospodarcza eksploatacja. Gottlieb Daimler i Wilhelm Maybach, którzy znali się z pracy w zakładach inżynieryjnych Bractwa Reutlingen, pierwszy krok do aplikacji mobilnej zrobili montując w jednośladzie silnik gazowy lub napędzany naftą/parafiną. Silnik – znacznie mniejszy, lżejszy i mocniejszy niż wszystkie dotychczasowe silniki – został nazwany „zegarem dziadka” ze względu na swój charakterystyczny kształt. Benz również dostrzegł znaczenie lekkiego silnika i postawił sobie za cel zaprojektowanie „karła pod względem masy, ale tytana pod względem mocy”. Daimler już w 1886 r. zastanawiał się nad motoryzacją łodzi, pojazdów szynowych i samolotów. Pierwsze duże podróże długodystansowe we Francji i Wielkiej Brytanii wykazały wyższość silnika benzynowego nad jego parowym odpowiednikiem. Wyjątkowe osiągi silników Daimlera stanowiły przełom techniczny dla samochodu.Carl Benz dokonał kolejnego przełomu technicznego w 1893 r., wynajdując układ kierowniczy z podwójnymi przegubami, który rozwiązał problem kierowania pojazdami czterokołowymi.

Prezentowany egzemplarz jest zupełnie nowy z przebiegiem 2 600 km. Został ukryty w latach 80” wraz innymi sztukami też nowymi (90 szt) w podziemnym garaży właściciela salonu Mazdy. Właściciel i Dealer Mazdy w Szwajcarii Heinz Macchi był ekscentrykiem, ukrył przed światem fabrycznie nowe auta, nigdy niezarejestrowanych i niesprzedanych w tym ten konkretny egzemplarz. Jest to typowy model i najmocniejszy z tamtego okresu, wersja z wtryskiem 120PS. Mazda 626 – samochód osobowy klasy średniej produkowany przez japoński koncern Mazda Motor Corporation w latach 1979 - 2002. Mazda 626 I została zaprezentowana pod koniec lat 70. XX wieku jako następca 616. Model ten zyskał bardzo szybko uznanie zarówno ze strony fachowców, jak i potencjalnych użytkowników. W swym rodzinnym kraju, w Japonii, auto to nosiło nazwę Mazda Capella. Zaliczana do klasy średniej Mazda 626 miała w tamtych latach silnik umieszczony z przodu, ale napędzał on nadal koła tylne. Mazda 626 II zadebiutowała w 1982 roku. Zachodnioniemiecka prasa nadała II generacji 626 tytuł bestsellera z Hiroszimy. Auto sprzedawano w około 120 krajach na świecie. Japoński samochód roku 1982-1983. Na początku lat 80. japoński przemysł motoryzacyjny usilnie zabiegał o rynki zbytu na całym świecie. Europejscy konkurenci produkowali wtedy już wiele pojazdów z napędem kół przednich. Aby nie zostać w tyle, konstruktorzy Mazdy zdecydowali się na podobne rozwiązanie. Do produkcji nowego modelu 626 wybudowano nową, bardzo nowoczesną fabrykę w Hofu koło Hiroshimy. Brak odpowiednich terenów na lądzie spowodował, że fabrykę zbudowano na terenach wydartych morzu.

Opel Rekord Seria A jest duży samochód rodzinny wprowadzony w marcu 1963 roku przez Opla jako zamiennik dla Opel Rekord P2. Był odrobinę krótszy, ale też szerszy od swojego poprzednika, z rozstawem osi dłuższym o około 10 cm. Rekord (seria A) łączył stylowe, nowoczesne nadwozie z szeregiem silników niewiele zmienionych od 1937 roku. W sierpniu 1965 został zastąpiony przez Opel Rekord (seria B), który z zewnątrz był zaskakująco podobny, ale który pod maską/maską wprowadził nową generację czterocylindrowych silników, które napędzały Rekords do 1986 roku, kiedy to Rüsselsheim wyprodukował swojego ostatniego Opla Rekord. Rekord A, który pojawił się w marcu 1963 roku, był solidną odpowiedzią na sukces Forda Taunusa 17M. Projekt nowego sedana Rekord nie pochodził z Niemiec, ale z Centrum Technicznego General Motors w Warren w stanie Michigan i był inspirowany udanym Chevroletem II. Został zaprojektowany tak, aby wyglądał na smuklejszy i bardziej sportowy niż jego poprzednik, ale pod jego uspokajająco czystym designem Rekord A pozostał wierny zaufanemu układowi technicznemu poprzednich modeli, z których zaczerpnięto czterocylindrowe silniki zaworowe o pojemności 1488 cm3 i 1680 cm3, chociaż teraz z powiększonym gaźnikiem i uzyskał maksymalną moc, która nawet w samochodach klasy podstawowej wynosiła 55 KM (40 kW). Do 1959 roku poprzednie wersje były oznaczone jako Opel Olympia Rekords i chociaż nazwa Olympia zniknęła z oficjalnej nazwy samochodu, słowo „Olympia” nadal było wypisane chromowanym napisem na pokrywie schowka. Najlepiej sprzedającym się modelem był sedan/sedan, dostępny z 2 lub 4 drzwiami. Był kombi „CarAVan".

Chevrolet Citation – samochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Chevrolet w latach 1979 – 1985. W połowie lat 70. XX wieku General Motors rozpoczęło prace konstrukcyjne nad nową rodziną średniej wielkości modeli opartych na platformie X-body, które docelowo miały zasilić gamy trzech podległych koncernowi marek na rynku Ameryki Północnej - Buicka, Chevroleta, Oldsmobile i Pontiaka. W kwietniu 1979 roku Chevrolet przedstawił model, dla którego obrano nową Citation. Zastąpił w ofercie linię modelową Nova. inaczej niż dotychczasowi poprzednicy zyskując napęd przedni, co zapewniło m.in. obniżenie masy całkowitej. Pojazd oferowany był w nietypowej ofercie nadwoziowej - oprócz tradycyjnego, 3-drzwiowego coupe podstawowym wariantem został awangardowo stylizowany 3 lub 5-drzwiowy fastback ze ściętym tyłem. Ze względu na rozmiar samochodów, GM zrezygnował z silnika V8 na rzecz mniejszych, bardziej ekonomicznych jednostek V6 oraz R4 o mocy maksymalnej do 137 KM. W 1980 Citation został wybrany Samochodem Roku przez renomowane amerykańskie czasopismo Motor Trend. Chevrolet Citation, podobnie jak pozostane konstrukcje oparte na platformie X-body, był przedmiotem licznych spraw sądowych. Klienci zarzucali w procesach cywilnych m.in. to, że podczas gwałtownego hamowania kierowca tracił kontrolę nad pojazdem, co budziło zagrożenie w ruchu drogowym. Zakończenie produkcji Citation nastąpiło w 1985 roku, po czym samochód nie otrzymał następcy w ofercie producenta.

Barkas B1000 – samochód dostawczy i mikrobus produkowany w latach 1961–1991 we wchodzących w skład zjednoczenia IFA zakładach VEB Barkas-Werke Karl-Marx-Stadt (obecnie Chemnitz) w byłej NRD. Jedyny samochód tej klasy produkowany w NRD. Pod koniec lat 50. w NRD podjęto prace nad konstrukcją nowego samochodu dostawczego Barkas B1000 w celu zastąpienia produkowanego w latach 1954–1961 modelu Barkas/Framo V 901/2. Nowy model wprowadził nowoczesne rozwiązania konstrukcyjne, w tym wagonowe nadwozie, a skonstruowany został z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych samochodu osobowego Wartburg 311. Również z tego modelu zastosowano jednostkę napędową, przeznaczoną do napędu Barkasa B1000. Był to początkowo trzycylindrowy, dwusuwowy silnik benzynowy typu AWE 311 o pojemności skokowej 900 cm³ i mocy 43 KM. Jednostka napędowa zblokowana została z 4-biegową manualną skrzynią biegów. uż w 1961 roku zastąpiono go przez zmodernizowany dwusuwowy silnik Wartburga 312 typu AWE 312. o pojemności skokowej zwiększonej do 992 cm³, osiągający moc maksymalną 46 KM. Pierwszy prototyp pojazdu w wersji furgon powstał w 1956 roku. Zbudowano ogółem 39 pojazdów serii zerowej (oznaczonych L1). Jesienią 1989 roku w Lipsku został zaprezentowany model B1000-1, który został wyposażony w czterosuwowy silnik typu BM 880 produkowany na licencji przedsiębiorstwa Volkswagen. Jednostka o pojemności skokowej 1272 cm³ i mocy 58 KM, stosowana była również w samochodzie Wartburg 1.3. Przez 30 lat wyprodukowano łącznie 175 740 egzemplarzy modelu B1000 i 1961 B1000-1.

Citroën B12 jest to samochód produkowany przez Citroëna w André Citroën fabryka w centrum Paryża, dostępny do sprzedaży publicznej w okresie od października 1925 do stycznia 1927 roku wyprodukowano 38,381 szt. Głównymi konkurentami były Peugeot 177 i Renault KZ, B12 został wyprodukowany przy użyciu nowoczesnych technologii masowej produkcji , które we Francji w tamtym czasie były wciąż unikalne dla Citroëna. Używał również korpusów „całkowicie stalowych” („tout-acier”) dla swoich dwóch najpopularniejszych typów nadwozia. Wymieniono szereg typów nadwozia, chociaż większość samochodów była wyposażona w nadwozia typu „Torpedo” lub „Conduite Intérieure” (dwubryłowy sedan/sedan). Inne wymienione typy nadwozia to kabriolet , „Torpedo Commercial” i coś, co nazywa się „Normande”. „Typ B12” został wyposażony w nowo wzmocnione podwozie, które rozwiązało problemy ze sztywnością, ale samochód był jednak znacznie cięższy. podana przez producenta prędkość maksymalna wynosiła teraz 70 km/h. Krytyka hamulców B10 została skierowana w „Typ B12”, który zawierał nowy system hamulców bębnowych, który teraz działał na wszystkich czterech kołach. (W poprzednim samochodzie przednie koła były niehamowane.) Z przodu pojawił się również nowy, półeliptyczny układ resorów piórowych. Następca modelu, „ Citroën Type B14 ”, został oficjalnie zaprezentowany na targach motoryzacyjnych w Paryżu w październiku 1926 r. (chociaż ostatni z B12 znalazł klientów dopiero w 1927 r.).

Wartburg – rodzina samochodów osobowych i dostawczych produkowanych w latach 1955–1991 przez fabrykę VEB Automobilwerk Eisenach w dawnej Niemieckiej Republice Demokratycznej. Po II wojnie światowej, w wyniku podziału Niemiec, koncern BMW utracił swoją główną wytwórnię samochodów w Eisenach – znalazła się ona na terenie wschodnich landów. „Nowi właściciele” początkowo kontynuowali produkcję przedwojennych aut BMW pod marką EMW (potem IFA). Wersje z lat 1955–1989 napędzane były za pomocą dwusuwowego silnika R3, dopiero od października 1988 roku montowano nowocześniejszą jednostkę czterosuwową konstrukcji Volkswagena. 1 stycznia 2015 roku w Niemczech zarejestrowane były 7244 Wartburgi. Nazwa pochodziła od zamku Wartburg znajdującego się na wzgórzach niedaleko fabryki. Produkcję modelu rozpoczęto w Eisenach, gdzie od 1953 roku wytwarzano jedynie samochód IFA F9, na którym Wartburg oparty był pod względem technicznym. Wartburg 1000 występował w wielu wersjach nadwoziowych: 4‑drzwiowy sedan, 3‑drzwiowe kombi, 5‑drzwiowe kombi – Camping, pick-up, kabriolet, coupé oraz Sport (zwanej 313). W 1957 powstał prototyp nowej jednostki napędowej dla Wartburga – nowoczesnego silnika B4 o pojemności 1,1 l, generującego 45 KM. Projekt został jednak zarzucony. Modelem 311 Niemcy startowali w wielu europejskich i krajowych rajdach – np. Internationale Rallye Wartburg. W 1961 roku rozpoczęto produkcję seryjną samochodu dostawczego Barkas B1000, skonstruowanego z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych i jednostki napędowej Wartburga 311.

Buick Riviera − samochód osobowy klasy aut luksusowych i klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Buick w latach 1962 – 1999. Buick Riviera I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1962 roku, na 1963 rok modelowy. Nazwa Riviera oznacza po łacinie wybrzeże. Miała nawiązywać do piękna Lazurowego wybrzeża (Riviera Francuska). Po raz pierwszy została ona użyta w nazwie modelu tego producenta w roku 1949, w modelu Buick Roadmaster Riviera Coupé. Buick Riviera II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1966 roku. Riviera na rok 1966 zyskała nowe, większe nadwozie. Buick Riviera III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1971 roku. Całkowicie zmieniona stylistyka modelu na rok 1971 zyskała miano boat tail, ze względu na swoje podobieństwo do łódki. Nowa Riviera została zaprojektowana pod kierownictwem Billa Mitchella, przez przyszłego głównego projektanta marki Nissan – Jerr'ego Hirscherberg’a. Buick Riviera IV został zaprezentowany po raz pierwszy w 1974 roku. Buick Riviera V został zaprezentowany po raz pierwszy w 1977 roku. Buick Riviera VI został zaprezentowany po raz pierwszy w 1979 roku. Szósta generacja Riviery była ewolucją poprzednika, zyskując zarazem bardziej luksusowy charakter. Samochód wyróżniał się charakterystycznym przedim pasem, który tym razen nie biegł prostopadle do linii maski, lecz ukształtowany był pod kątem. Charakterystycznym rozwiązaniem była możliwość zamówienia samochodu z innym malowaniem dachu, który opcjonalnie mógł być wykończony materiałem.

Citroën CX – samochód osobowy klasy wyższej-średniej, produkowany przez firmę Citroën w latach 1974–1991. Wersje nadwoziowe obejmowały czterodrzwiowy fastback, pięciodrzwiowe kombi (Break), produkowane także w siedmioosobowej wersji Familiale oraz produkowaną na płycie podłogowej kombi (wydłużoną o 28 cm. od podstawowej) wersję "dyplomatyczną" pod nazwami "Limousine" (z silnikiem Diesla) i "Prestige" (z silnikiem benzynowym). Zdobył tytuł Samochodu Roku 1975. Jako następca modelu Citroën DS/ID odziedziczył po nim hydropneumatyczne zawieszenie o dużym rozstawie osi, co gwarantowało znakomity komfort podróżowania. Nazwa pojazdu pochodzi od współczynnika siły oporu aerodynamicznego, oznaczanego powszechnie Cx. Dla tego modelu współczynnik ten osiąga rekordową jak na ówczesne czasy wartość ~0,3. W samochodzie zastosowano nowatorskie wspomaganie kierownicy DIRAVI, użyte w po raz pierwszy w modelu SM. Charakterystycznym elementem było "zerowanie" pozycji kierownicy oraz zmienna siła wspomagania w zależności od prędkości (wraz ze wzrostem prędkości siła wspomagania malała). Samochód przeszedł lekki facelifting w 1985. Metalowe zderzaki zastąpiono plastikowymi, zmieniono lusterka oraz całkowicie odświeżono deskę rozdzielczą. W 1989 roku pojawił się Citroën XM, który zastąpił limuzynę, lecz kombi produkowano jeszcze przez dwa lata.

Citroën CX – samochód osobowy klasy wyższej-średniej, produkowany przez firmę Citroën w latach 1974–1991. Wersje nadwoziowe obejmowały czterodrzwiowy fastback, pięciodrzwiowe kombi (Break), produkowane także w siedmioosobowej wersji Familiale oraz produkowaną na płycie podłogowej kombi (wydłużoną o 28 cm. od podstawowej) wersję "dyplomatyczną" pod nazwami "Limousine" (z silnikiem Diesla) i "Prestige" (z silnikiem benzynowym). Zdobył tytuł Samochodu Roku 1975. Jako następca modelu Citroën DS/ID odziedziczył po nim hydropneumatyczne zawieszenie o dużym rozstawie osi, co gwarantowało znakomity komfort podróżowania. Nazwa pojazdu pochodzi od współczynnika siły oporu aerodynamicznego, oznaczanego powszechnie Cx. Dla tego modelu współczynnik ten osiąga rekordową jak na ówczesne czasy wartość ~0,3. W samochodzie zastosowano nowatorskie wspomaganie kierownicy DIRAVI, użyte w po raz pierwszy w modelu SM. Charakterystycznym elementem było "zerowanie" pozycji kierownicy oraz zmienna siła wspomagania w zależności od prędkości (wraz ze wzrostem prędkości siła wspomagania malała). Samochód przeszedł lekki facelifting w 1985. Metalowe zderzaki zastąpiono plastikowymi, zmieniono lusterka oraz całkowicie odświeżono deskę rozdzielczą. W 1989 roku pojawił się Citroën XM, który zastąpił limuzynę, lecz kombi produkowano jeszcze przez dwa lata.

Ford F-Series – samochód osobowo-dostawczy typu pickup klasy pełnowymiarowej produkowany pod amerykańską marką Ford od 1947 roku. Od 2020 roku produkowana jest czternasta generacja modelu. Forda F-Series I została zaprezentowany po raz pierwszy w 1947 roku. samochód został zbudowany na bazie nowej platformy opracowanej także z myślą o bratniej marce Mercury, która posłużyła modelowi M-Series. ierwsza generacja F-Series wyróżniała się zaokrąglonymi, obłymi błotnikami, a także okrągłymi, wąsko rozstawionymi reflektorami i dużą atrapą chłodnicy malowaną w kolorze nadwozia. Ponadto, przód wyróżniała zwężana ku przodowi, zaokrąglona maska. Gama wariantów nadwoziowych składała się z ośmiu wersji, które różniły się wielkością i rozstawami os. Pod koniec 1947 roku północnoamerykański oddział Forda przedstawił pierwszą powojenną półciężarówkę w postaci pierwszej generacji serii modelowej F-Series. Ford F-Series VII został zaprezentowany po raz pierwszy w 1979 roku. Siódma generacja Forda F-Series przeszła głęboki zakres zmian w stosunku do poprzednika. Nadwozie zyskało bardziej kanciaste kształty, z dużą atrapą chłodnicy utrzymaną w motywie kraty. Pas przedni zdobyły wyżej osadzone kanciaste reflektory, a kierunkowskazy zostały tym razem umieszczone pod nim. Oferta cięższych i więksych wariantów ciężarowych tym razem w dużym stopniu odróżniała się wuzalnie od podstawowego F-Series, mając wyraźnie wyższą karoserię i inną stylistykę pasa przedniego. Przedstawiany egzemplarz jest holownikiem samolotów w US AIR FORCE. Waga z obciążeniem specjalnym ok 4,5 ton.

Renault Dauphine – Alfa Romeo Dauphine, był po segmencie A samochodów produkowany we Włoszech przez Alfa Romeo . Właściwie była to włoska wersja modelu Renault Dauphine , która rozpoczęła produkcję we Włoszech dzięki porozumieniu zawartemu w październiku 1958 roku między Régie Nationale des Usines Renault i Alfa Romeo. Samochody te były montowane w Mediolanie, z części wykonanych we Włoszech i komponentów sprowadzonych z Francji przez samą Régie Renualt. Umowa ta przewidywała produkcję we Włoszech produktów Renault, mimo że były one opatrzone godłem Anonimowej Lombardy. W 1959 roku w Portello rozpoczęto produkcję Dauphine, sprzedawanego jako Dauphine Alfa Romeo. Ciekawostką jest fakt, że samochód zawierał swoje szczególne logo (koronę delfina ), ale z napisem Alfa Romeo na górze. Poziom sprzedaży zaczął spadać w 1961 roku , od 20047 sztuk w 1960 do 19297 sprzedanych sztuk. W kolejnych latach liczba ta malała, odnotowując 11786 szt. w 1962 r. I 6347 w 1963 r . W 1964 roku hamulce tarczowe i matowa czarna deska rozdzielcza zostały włączone jako standardowe elementy, jak w modelu Renault. Mimo to sprzedano tylko 6447 sztuk, o 100 więcej niż rok wcześniej, ale daleko od tego, co zostało wyprodukowane w pierwszym roku. Liczby nadal spadały, osiągając 3120 klientów w 1965 r. I tylko 345 w 1966 r. Rok 1966 był ostatnim rokiem produkcji Dauphine Alfa Romeo, zamykając jego produkcję w wyniku szeregu konfliktów, które miały miejsce między partnerami Renault , Alfa Romeo i Fiat , w tym samym czasie, gdy zadekretowano utworzenie podatku samochodowego. Wyprodukowano 73 841szt egzemplarzy.

Fiat 850 – wprowadzony do produkcji w maju 1964 r. produkowany do 1973r. Był wówczas 9-tym podstawowym modelem produkowanym przez Fiata w Turynie. Był on powiększoną wersją modelu 600, zamierzano w nim uzyskać więcej przestrzeni pasażerskiej, zwłaszcza z tyłu. Z boku Fiat 850 przypomina nieco sylwetkę samochodu sportowego tamtych lat - pochylona ku przodowi ściana czołowa maski przedniej i krótki, ucięty kufer stwarzają to wrażenie. Model ten oprócz standardowego nadwozia był produkowany w wersji coupé, spider i odmianie użytkowej Fiat 850 T. Nadwozie Spider zaprojektowane zostało przez znaną firmę nadwoziową Bertone. Fiat 850 wytwarzany był do roku 1972, kiedy zastąpił go Fiat 127. Wyprodukowano go łącznie 2 203 380 sztuk. Ponadto był on wzorem licencyjnym dla wytwarzanego w Hiszpanii modelu SEAT 850. Fiat 850 Familiare - Familiare był bokserem i nieco większym następcą Fiata 600 Multipla. Miał miejsce dla siedmiu pasażerów w trzech rzędach, odpowiednie dla grup, w tym dzieci i szczupłych dorosłych, ale jest zbyt mały, aby wygodnie pomieścić siedem typowych dorosłych. Vignale wyprodukował również bardzo ładne aerodynamiczne coupe 850. Carrozzeria Vignale była włoską firmą zajmującą się konstruowaniem nadwozi samochodowych . Pierwsze nadwozie na bazie Fiata 500 Topolino zostało wyprodukowane w 1948 roku, a następnie specjalny Fiat 1100 . Najwięcej klientów stanowiły firmy włoskie , takie jak Cisitalia , Alfa Romeo , Ferrari , Fiat , Maserati , Lancia. Vignale zaprojektował i zbudował samochody, zwykle niskobudżetowe warianty głównych samochodów produkowanych przez tych producentów samochodów. Wśród nich były 850. Vignale zostało przejęte przez De Tomaso w 1969 r.

DKW F102 – samochód osobowy klasy średniej produkowany przez niemiecką firmę Auto Union, następnie Volkswagen AG w latach 1964-1966. Dostępny jako 2- i 4-drzwiowy sedan. Następca samochodu Auto Union 1000. Do napędu użyto dwusuwowego silnika R3 o pojemności 1,2 litra. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4-biegową, manualną, w pełni zsynchronizowaną skrzynię biegów. amochód został zastąpiony przez Audi F103. Samochód nie odniósł zakładanego sukcesu, co więcej przyczynił się do znacznych strat finansowych po stronie producenta. Stało się to głównie z powodu użytego silnika - jednostki dwusuwowe w latach 60. zaczęły być uważane za rozwiązanie przestarzałe. Volkswagen w roku 1966 postanowił dokonać radykalnych zmian produkowanego modelu. Samochód przystosowano do montażu jednostek czterosuwowych. Nowy samochód otrzymał nazwę Audi 60. F102 zaprezentowany został we wrześniu 1963, aczkolwiek produkcja dwudrzwiowego wariantu ruszyła w marcu 1964, a czterodrzwiowego - w styczniu 1965. Wyprodukowano 50 053 egzemplarzy F102.Podobnie jak jego poprzednicy, F102 był wyposażony w najnowocześniejszy trzycylindrowy, dwusuwowy silnik rzędowy (wówczas) . Mieszanka dwusuwowa została wygenerowana przez nowy „system świeżego oleju” opracowany wspólnie z firmą Bosch , który automatycznie miesza smar z benzyną z oddzielnego zbiornika oleju w komorze silnika, co powinno uprościć tankowanie i zmniejszyć zużycie oleju. Kierowca mógł zatankować czystą benzynę bez dodatku oleju.

Saab pojazd klasy średniej. produkowany przez szwedzką markę Saab w latach 1968 - 1984. Pierwszy masowo produkowany pojazd wyposażony w turbosprężarkę. 2.04. 1965 roku podjęto decyzję o rozpoczęciu prac nad nowym samochodem klasy średniej, który docelowo zastąpić miał model 96. Prace projektowe zostały oznaczone kryptonimem "Gudmund", gdyż 2 .04 w Szwecji obchodzi się imieniny Gudmunda. W 1966 roku zaprezentowano prototyp nazwany "Paddan" (tłumaczenie oznacza ropuchę). Było to podwozie z mechanizmami przyszłego modelu 99 ale z nadwoziem przypominającym model 96. W rzeczywistości pojazd był dłuższy i szerszy, a pojazdy testowano wyłącznie w nocy. Późniejszy prototyp zaprezentowany w tym samym roku nazwano "Daihatsu". Było to auto o docelowym kształcie, które nazwą miało na celu zmylić prasę oraz konkurencję. Testy wytrzymałościowe prototypów przeprowadzone zostały w starym hangarze lotniczym. Był to ostatni pojazd marki, którego stylizację opracował Sixten Sason. Saab jako firma lotnicza opracowując model 99 postawiła przy projektowaniu karoserii na aerodynamikę. Saab 99 został zaprojektowany z myślą o zapewnieniu jak najlepszej ochrony podczas zderzeń i dachowania. Dowodem solidności konstrukcji jest przeprowadzony test polegający na zrzuceniu samochodu kołami do góry z wysokości około dwóch metrów, który zakończył się utrzymaniem linii dachu. W 1971 roku samochód jako pierwszy na świecie został wyposażony w zderzaki pochłaniające siłę uderzenia przy prędkości do 8 km/h oraz podgrzewane przednie fotele. W firmie Valmet Automotive w latach 1969 - 1984 powstało 191 049 sztuk Saabów 99. Łącznie z fabryką w Szwecji powstało 588 643 sztuk.

Barkas B1000 – samochód dostawczy i mikrobus produkowany w latach 1961–1991 we wchodzących w skład zjednoczenia IFA zakładach VEB Barkas-Werke Karl-Marx-Stadt (obecnie Chemnitz) w byłej NRD. Jedyny samochód tej klasy produkowany w NRD. Pod koniec lat 50. w NRD podjęto prace nad konstrukcją nowego samochodu dostawczego Barkas B1000 w celu zastąpienia produkowanego w latach 1954–1961 modelu Barkas/Framo V 901/2. Nowy model wprowadził nowoczesne rozwiązania konstrukcyjne, w tym wagonowe nadwozie, a skonstruowany został z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych samochodu osobowego Wartburg 311. Również z tego modelu zastosowano jednostkę napędową, przeznaczoną do napędu Barkasa B1000. Był to początkowo trzycylindrowy, dwusuwowy silnik benzynowy typu AWE 311 o pojemności skokowej 900 cm³ i mocy 43 KM. Jednostka napędowa zblokowana została z 4-biegową manualną skrzynią biegów. uż w 1961 roku zastąpiono go przez zmodernizowany dwusuwowy silnik Wartburga 312 typu AWE 312. o pojemności skokowej zwiększonej do 992 cm³, osiągający moc maksymalną 46 KM. Pierwszy prototyp pojazdu w wersji furgon powstał w 1956 roku. Zbudowano ogółem 39 pojazdów serii zerowej (oznaczonych L1). Jesienią 1989 roku w Lipsku został zaprezentowany model B1000-1, który został wyposażony w czterosuwowy silnik typu BM 880 produkowany na licencji przedsiębiorstwa Volkswagen. Jednostka o pojemności skokowej 1272 cm³ i mocy 58 KM, stosowana była również w samochodzie Wartburg 1.3. Przez 30 lat wyprodukowano łącznie 175 740 egzemplarzy modelu B1000 i 1961 B1000-1.

Renault juvaquatre jest samochód z francuskiego producenta samochodów Renault , produkowany między 1937 i 1960 roku. Louis Renault miał raczej elitarną wizję samochodu w połowie lat trzydziestych XX wieku, kiedy prawdziwa demokratyzacja nabierała coraz większego znaczenia. Niechętnie postanawia zgodzić się na uruchomienie projektu niewielkiego niedrogiego wagonu 6CV, którego pracownicy obiecali mu wspaniałą przyszłość w tym szybko zmieniającym się okresie. Rzeczywiście, sytuacja polityczna i społeczna połowy lat trzydziestych XX wieku w Europie była co najmniej napięta: kraje Starego Kontynentu z pewnym niepokojem patrzyły na wolę niektórych przywódców, aby poszerzyć swoje „przestrzenie życiowe”, za czym opowiadał się Adolf Hitler. To właśnie podczas pokazu w 1935 roku Louis Renault zauważył na stoisku Opla, samochód, który zrobi na nim duże wrażenie, Opel Olympia. Podziwiał sposób, w jaki przednie reflektory są zintegrowane z przednią częścią. Renault, które do tej pory składało swoją gamę głównie z modeli klasy średniej, wyższej i luksusowej, wraz z Juvaquatre, miało wprowadzić swój pierwszy model z niższej półki. Jego następcą będzie Renault 4 L. Ciekawostka : W nadwoziu znajdują się np. Dwa otwory wentylacyjne, umożliwiające wentylację stóp kierowcy i pasażera z przodu, Do jazdy w zimnie zimą wystarczy naciągnąć pierścień pod deską rozdzielczą, aby rozwinąć ekran z pewnej odległości przed chłodnicą; ten ekran, zamontowany na szpuli, można złożyć na żądanie, gdy silnik jest gorący. W całej produkcji w drzwiach kierowcy nigdy nie było zamka na kluczyk.

BMW 600 to czteromiejscowy microcar wyprodukowany przez niemieckiego automaker BMW od połowy 1957 do listopada 1959 roku częściowo oparty na BMW Isetta dwumiejscowego, to był pierwszy powojenny czteromiejscowy BMW. Nie był to sukces sprzedażowy, ale zapoczątkował proces projektowania jego bardziej udanego następcy, BMW 700 . BMW musiało rozszerzyć gamę modeli, ale nie miało środków, aby opracować nowy samochód z nowym silnikiem. Dlatego wykorzystał Isettę jako punkt wyjścia dla nowego czteromiejscowego samochodu. W rezultacie 600 wykorzystał przednie zawieszenie i przednie drzwi Isetta. Potrzeba przewożenia czterech osób wymagała dłuższej ramy, innego tylnego zawieszenia i większego silnika. Zrobiono nową ramę obwodową, wykorzystując podłużnice o przekroju skrzynkowym i poprzeczki z prostych rur. ylne zawieszenie było niezależną konstrukcją wahacza wleczonego ; był to pierwszy raz, kiedy BMW użyło tego systemu. Model 600 był napędzany przez silnik typu flat-twin o pojemności 582 cm3. Ten silnik, który dostarczał 19,5 KM (14,5 kW) przy 4500 obrotach na minutę, był zamontowany za tylnymi kołami. Czterobiegowa manualna skrzynia biegów była standardem. 600 miał prędkość maksymalną około 100 km / h. Dane dotyczące sprzedaży 600 nie spełniły oczekiwań BMW. Podczas produkcji od sierpnia 1957 do 1959 zbudowano około 35 000 egzemplarzy. Przypisuje się to konkurencji z bardziej konwencjonalnymi samochodami, w tym Volkswagenem Beetle. Kolejną spuścizną modelu 600 było niezależne tylne zawieszenie z wahaczami wahliwymi. Było to pierwsze zastosowanie tego układu zawieszenia przez BMW i, z wyjątkiem BMW M1.

Polski Fiat 125p – samochód osobowy klasy średniej, produkowany w Polsce w FSO w Warszawie od 1967 do 1991 roku na podstawie licencji włoskiej firmy FIAT. Po wygaśnięciu licencji w 1983 roku nazwę zmieniono na FSO 125p. Spotykane są też oznaczenia FSO 1300/1500. Potocznie nazywany Dużym Fiatem. Samochód został wprowadzony jako następca dla Warszawy 223/224. Konstrukcyjnie był połączeniem włoskich modeli: Fiat 125 i starszego 1300/1500. Produkcję rozpoczęto 28 listopada 1967. Napęd stanowiły benzynowe silniki R4 OHV o pojemności 1,3 i 1,5 litra, w późniejszym czasie dodatkowo przejęto gamę jednostek napędowych z Poloneza. Powstały także krótkie serie z silnikami wysokoprężnymi i benzynowymi DOHC. w 1972 roku do oferty dołączyła wersja kombi, trzy lata później pick-up. Przez cały okres polskiej produkcji przeprowadzane były liczne modernizacje modelu, najbardziej widoczna z nich przygotowana została dla rocznika 1975, zmieniono wówczas znacznie wygląd nadwozia i kabiny pasażerskiej. W roku 1978 pojawił się jego następca – Polonez, oba modele produkowane były jednak równocześnie aż do zakończenia produkcji modelu 125p 29 czerwca 1991 roku. Łącznie powstało 1 445 699 egzemplarzy modelu, z czego 586 376 trafiło na eksport. Logotyp opracował ok. 1975 Roman Duszek. W roku 1975 przeprowadzono największą zmianę w historii modelu, nowa wersja została nazwana MR’75. W 1976 roku wyprodukowano 101 050 sztuk modelu. Od roku 1977 rozpoczęło się stopniowe zubażanie samochodów opuszczających fabrykę i spadek ich jakości. W roku 1978 wprowadzono do produkcji Poloneza, następcę modelu 125p.

Mazda Familia to mały samochód rodzinny lub samochód kompaktowy, który został wyprodukowany przez Mazdę w latach 1964 i 2003 i sprzedawany w kilku wersjach nadwozia. Plany motoryzacyjne Mazdy na początku lat sześćdziesiątych obejmowały rozwój wraz z japońską gospodarką. Pierwsza produkcja Familia, stylizowana przez młodego Giorgetto Giugiaro podczas pracy w Carrozzeria Bertone, ukazała się w październiku 1963 roku. Familia Presto ( FA3 ) z września 1973 roku była zaktualizowaną wersją drugiej generacji Mazdy Familia, z nieco szerszym nadwoziem i przerobioną konstrukcją z przodu iz tyłu. Zmiany te dotyczyły tylko sedanów i coupé, przy czym furgonetka i ciężarówki zachowały oryginalne nadwozie. Opracowany w celu spełnienia nowych, bardziej rygorystycznych norm emisji na rynku krajowym, Presto posiadał silnik TC o pojemności 1272 cm3. Rotary Coupé zostało wycofane i zastąpione przez większy model RX-3 / Savanna oparty na Grand Familii. Produkcja Familii drugiej generacji zakończyła się w styczniu 1977 r., Ale dopiero w lutym 1976 r. Odbył się kolejny niewielki lifting i oczyszczanie spalin. Następne generacja rozpoczeły i nosiły nazwę Mazda 323.

Citroën GS/GSA – samochód osobowy produkowany w latach 1970-1986 przez francuską firmę Citroën, najmniejszy model tej firmy z zawieszeniem hydropneumatycznym. Model GS jest bezpośrednim protoplastą BX-a i późniejszej Xantii. Przedstawiony został w sierpniu 1970 roku i został uznany za "Samochód Roku 1971. Powstał jako połączenie koncepcji modeli 2CV i DS. Z DS wzięto wypróbowane hydropneumatyczne zawieszenie. Silnik tego modelu to typowy, chłodzony powietrzem, boxer o 4 cylindrach położonych poziomo, dwa wałki rozrządu - po jednym dla każdej pary cylindrów - napędzane oddzielnymi paskami zębatymi. Kadłub, głowicę i cylindry wykonano ze stopów lekkich. Pierwszy silnik miał pojemność 1015 cm³. Od sierpnia 1972 roku stosowano również silnik o pojemności 1222 cm³, noszący oznaczenie GS 1220. W 1977 roku zamiast silnika o pojemności 1015 cm³ zastosowano boxer o wydłużonym skoku tłoków i pojemności 1129 cm³. Jesienią 1979 w modelu GSA.X3 zastosowano silnik typu boxer o pojemności 1299 cm³ i mocy maksymalnej 48 kW (65 KM). Od września 1973 do 1975 roku produkowano model GS Birotor wyposażony w silnik Wankla o pojemności 995 cm³ i mocy maksymalnej 78,7 kW (107 KM). W GS połączono hydraulikę zawieszenia z hamulcami - wspólny był regulator, pompa wysokiego ciśnienia i akumulator ciśnienia. Rozwiązanie to było później stosowane m.in. w BX-ie. Był to najmniejszy samochód na świecie, który posiadał ten rodzaj zawieszenia. W ciągu pierwszych 10 lat produkcji powstało 2 miliony samochodów serii Citroën GS/GSA.

Porsche 928 – sportowy samochód produkowany przez Porsche w latach 1977-1995. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1978 zajął 1 pozycję. Prace nad projektem rozpoczęto w 1971 roku. Według założeń, firma chciała wprowadzić paletę trzech aut, obejmującą modele z silnikami czterocylindrowymi (opracowywane równolegle z 928 Porsche 924), sześciocylindrowymi (następca modelu 911) i ośmiocylindrowymi, czyli właśnie model 928. Jednak powodzenie modelu 911 spowodowało, że zrezygnowano wówczas z nowego modelu. Przy projektowaniu 928 nie obyło się bez problemów. Po wstawieniu pierwszego prototypu na hamownię, po pół godzinie pękł blok silnika. Jednak późniejszy etap prac przebiegał mniej problemowo. Konstrukcja jak na owe czasy była nowoczesna. Silnik umieszczono z przodu a skrzynię biegów na tylnej osi dla lepszego rozłożenia masy pomiędzy (układ transaxle). W 1975 roku przerwano prace nad tym autem m.in. ze względu na kryzys paliwowy, by rok później zaaprobować projekt. W 1977 roku zaprezentowano go na salonie w Genewie, a następnie rozpoczęto sprzedaż. Został wybrany samochodem roku 1978. W 1980 roku pojawiła się wersja 928 S, wyposażona w silnik V8 4,7 l z wtryskiem paliwa (moc 300 KM). Przez cały okres produkcji Porsche 928 przeszło jedną znaczną zmianę nadwozia w 1987 roku. W 1995 roku, po osiemnastu latach produkcji, ze względu na słabnące zainteresowanie klientów, model 928 wycofano z produkcji.

Motocykl (czasami nazywany mototriciclo ) jest trój kołowy pojazd, którego przednia lub tylna część na ogół pochodzi z motocykla lub motorowerów podczas gdy w przeciwległej części składa się z powierzchni ładunkowej lub zamknięty przedział na transport towarów. W tym ostatnim przypadku, trzy-Wheeler jest również nazywany motorowy van . We Włoszech trójkołowce o wyporności do 50 cm³ , zwane w handlu cyklowozami , są podobne do motorowerów i dlatego mogą być prowadzone w wieku 14 lat z prawem jazdy AM; pojazdy trójkołowe o wyporności do 499 centymetrów sześciennych nie mogą poruszać się po autostradach i głównych drogach podmiejskich. Pierwsze pojazdy tego typu, które wiemy, zostały wykonane w Danii pod koniec XIX wieku , wyposażony w napęd elektryczny , podczas gdy pierwsza przemysłowo produkowany motocykl pochodzi z motocykli przypisuje się do amerykańskiego producenta indyjskiego , który w 1908 roku , zbudowany mała furgonetka z trzema kołami, wykorzystująca tył swojego pojedynczego cylindra o pojemności 500 cm³ i umieszczona z przodu. Model szybko został przyjęty przez wielu ulicznych sprzedawców hot dogów i lodów. W sektorze pojazdów trójkołowych włoska produkcja była z pewnością największa i najbardziej znacząca. Wynika to z wielkiej konstruktywnej prostoty, ekonomii użytkowania, a tym bardziej ze szczególnego ukształtowania urbanistycznego wielu zamieszkałych ośrodków regionu Belpaese, które zgodnie z pierwotnym średniowiecznym układem charakteryzują się często wąskimi i krętymi uliczkami, na których wymiary i zwrotność trójkołowca są szczególnie przydatne.

Volkswagen K70 − samochód osobowy klasy średniej produkowany przez niemiecki koncern Volkswagen AG w latach 1970 - 1975. Pierwszy pojazd koncernu wyposażony seryjnie w przedni napęd. Geneza powstania modelu wiąże się z funkcjonowaniem marki NSU Motorenwerke, która pod koniec lat 60. pracowała nad mniejszym modelem zaprezentowanego w 1967 roku modelu NSU Ro 80 wyposażonego w silnik Wankla[1]. Projekt oznaczony został symbolem K70. W 1969 roku Volkswagen AG przejął ostatecznie NSU oraz Audi i stworzył Audi NSU Auto Union AG. W tym samym roku podczas targów motoryzacyjnych w Genewie zaprezentowany został model K70 sygnowany logo NSU. Na tych samych targach motoryzacyjnych zaprezentowane zostało Audi 100, które według kierownictwa koncernu konkurować miało z modelem K70 dlatego postanowiono odłożyć projekt w czasie i ostatecznie rozpocząć produkcję pojazdu jako Volkswagen jesienią 1970 roku. Auto stało się przełomowym modelem koncernu, gdyż wyposażone zostało w umieszczony z przodu silnik spalinowy chłodzony cieczą. Samochód wyposażony został w czterocylindrowy silnik benzynowy pochodzący z NSU 1200 o mocy 75 KM. Dwugaźnikowa wersja silnika otrzymała moc 90 KM. W 1972 roku auto przeszło delikatną modernizację nadwozia. Kanciaste reflektory zastąpione zostały podwójnymi i okrągłymi. W tym samym roku do produkcji wprowadzono następcę - model Passat B1. Produkcję pojazdu kontynuowano jednak do lutego 1975 roku. Łącznie wyprodukowanych zostało 210 082 egzemplarzy.

Wartburg – rodzina samochodów osobowych i dostawczych produkowanych w latach 1955–1991 przez fabrykę VEB Automobilwerk Eisenach w dawnej Niemieckiej Republice Demokratycznej. Po II wojnie światowej, w wyniku podziału Niemiec, koncern BMW utracił swoją główną wytwórnię samochodów w Eisenach – znalazła się ona na terenie wschodnich landów. „Nowi właściciele” początkowo kontynuowali produkcję przedwojenny aut BMW pod marką EMW (potem IFA). Wersje z lat 1955–1989 napędzane były za pomocą dwusuwowego silnika R3, dopiero od października 1988 roku montowano nowocześniejszą jednostkę czterosuwową konstrukcji Volkswagena. 1 stycznia 2015 roku w Niemczech zarejestrowane były 7244 Wartburg. Produkcję pierwszego pojazdu w fabryce w Eisenach, Wartburga, rozpoczęto w 1898 roku na licencji francuskiego Decauville, Był to nieduży pojazd napędzany czterosuwowym silnikiem o pojemności 0,8 l. W 1928 roku fabryka zostaje wykupiona przez BMW, po II wojnie światowej trafiła w ręce sowieckie, zaś w 1952 roku została upaństwowiona. W 1966 pojawił się następca „312” – Wartburg 353. Przez pierwsze lata produkcji model nazywany był przez wytwórnie w NRD jako „Der neue 1000”, oznaczenie 353 zaczęto stosować dopiero po jakimś czasie. Elementy podwozia w stosunku do Wartburga 312 zostały niezmienione, nowością było kanciaste nadwozie, zaprojektowane zgodnie z panującymi wówczas trendami przez Claussa Dietela.

Matra Bagheera – trzymiejscowy samochód sportowy, produkowany przez francuską firmę Matra w latach 1973-1980. Samochód został opracowany w firmie Matra we współpracy z koncernem Chrysler France, zajmującym się sprzedażą samochodów Matra, do którego należała m.in. firma Simca, dlatego sprzedawany był także pod nazwą Matra-Simca Bagheera. Nazwa samochodu pochodziła od imienia czarnej pantery z książki Księga dżungli i podkreślała sportowy charakter Samochód wyróżniał się bardzo nietypowym układem z trzema siedzeniami w jednym rzędzie – indywidualne siedzenia pasażerów po prawej stronie były połączone, ze wspólnym szkieletem, siedzenie kierowcy znajdowało się po lewej[. 56. Nadwozie Bagheery było wykonane z tworzywa sztucznego – poliestru wzmocnionego włóknem szklanym, na stalowym szkielecie. Projektantem nadwozia był Grek Antonis Volanis. Miało ono formę niskiego coupé o ładnej, spokojnej linii. Tylna szyba, pochylona pod dużym kątem, była unoszona, w celu dostępu do zamykanego pokrywą bagażnika, o sporej jak na samochód sportowy pojemności 320 dm³ oraz do silnika, zamykanego oddzielną pokrywą. Nie było to jednak nadwozie trzydrzwiowe, gdyż unoszona szyba zapewniała tylko dostęp do bagażnika i silnika, a za fotelami znajdowała się dodatkowa ściana, oddzielająca je od silnika, z szybą u góry. Produkcja zakończyła się w 1980, po wyprodukowaniu 47 802 Bagheer.

Lancia Appia – kompaktowy samochód osobowy produkowany przez włoską firmę Lancia w latach 1953-1963. Dostępny jako: 4-drzwiowy sedan (Berlina), 2-drzwiowe coupé (z różnymi nadwoziami), 2-drzwiowy kabriolet oraz 3-drzwiowe kombi. Następca modelu Ardea. Do napędu używano silników V4 o pojemności 1,1 litra. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 4-biegową manualną skrzynię biegów. W latach 1956 i 1959 przeprowadzono lifting. Samochód został zastąpiony przez model Fulvia. W sumie wyprodukowano 107 000 Appii: 98 000 sedanów, 3863 pojazdów użytkowych i 5161 podwozi dostarczonych do producentów nadwozi. W marcu 1959 roku trzecia seria Appia została zaprezentowana na targach motoryzacyjnych w Genewie z nowym przodem. Tradycyjna osłona chłodnicy w stylu muszlowym Lancii została ostatecznie porzucona, na rzecz poziomej, inspirowanej flagową Lancią Flaminią. W roku modelowym 1960 ulepszono układ hamulcowy z | podwójną szczęką prowadzącą]] przednimi hamulcami bębnowymi i podwójnym obwodem hydraulicznym „Duplex”. W swojej trzeciej iteracji Appia była w końcu dojrzała i wyprodukowano 55 577 sedanów, w zdecydowanej większości z kierownicą po lewej stronie. Appia miała silnik V4 z kątem 10,14 ° między rzędami cylindrów i jedną głowicą dla wszystkich czterech cylindrów. Wszystkie modele miały otwór i skok 68 mm x 75 mm, o całkowitym przemieszczeniu 1089 ml (66,5 cala).

Austin Allegro − kompaktowy samochód osobowy produkowany przez brytyjską firmę Austin Motor Company w latach 1973-1983. Dostępny jako: 2-drzwiowy fastback, 4-drzwiowy fastback oraz 3-drzwiowe kombi. Następca modelu 1100. Do napędu używano silników R4 o pojemnościach od 1,0 do 1,7 litra. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4- lub 5-biegową manualną skrzynię biegów. Samochód został zastąpiony przez model Maestro. Ten sam pojazd został zbudowany we Włoszech przez Innocenti między 1974 a 1975 i sprzedawane jako Innocenti Regent . Allegro został zaprojektowany jako zamiennik modeli Austin 1100 i 1300. W sumie w ciągu dziesięciu lat produkcji wyprodukowano 642,350 Austina Allegro, z których większość sprzedano na rynku krajowym, mniej niż jedna trzecia z 2,1 miliona egzemplarzy 1100 i 1300 sprzedanych w ciągu ostatnich 11 lat. Allegro korzystało z napędu na przednie koła, używając znanego silnika z serii A z przekładnią zamontowaną w misce olejowej. Karoseria zaczęła wyglądać na coraz bardziej opuchniętą i pulchną. Było to do przyjęcia dla BL, który jednak według książki Jeffa Danielsa British Leyland, The Truth About The Cars, opublikowanej w 1980 roku, chciał podążać za modelem Citroëna, podejście polegające na łączeniu zaawansowanej technologii ze stylizacją. która wymykała się mainstreamowym trendom w celu stworzenia trwałych, „ponadczasowych” modeli. Wiara Leylanda w to, że jest to model, który pomógłby zmienić firmę, doprowadziło do tego, że zyskała ona wczesny przydomek „latającej świni”. Jeszcze bardziej szorstki przydomek nadano modelom wykończonym w modnym wówczas brązowym kolorze.

Audi 60 − samochód osobowy klasy średniej produkowany przez niemiecką markę Audi w latach 1965 - 1972. Dostępny jako 2- i 4-drzwiowy sedan oraz 3-drzwiowe kombi. Zastąpił on nieudany model DKW F102. Do napędu użyto nowych czterosuwowych silników R4 o pojemnościach: 1,5, 1,7 oraz 1,8 litra. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4-biegową manualną skrzynię biegów. Samochód został zastąpiony przez model 80 B1. Wyprodukowano 416 853 egzemplarze modelu (389 361 sedanów i 27 492 kombi). Pierwszy model został wprowadzony na rynek po prostu jako Audi, dopiero później przemianowano go na Audi 72 (liczba 72 oznacza nominalną moc). Mocniejsze Audi 80 oraz Audi Super 90 pojawiły się na rynku w 1966 roku. W 1968 r. pojawienie się słabszego Audi 60 pozwoliło Audi na skompletowanie gamy silnikowej. Silniki serii F103 zostały opracowane wspólnie z przedsiębiorstwem Daimler-Benz, które było w tym czasie właścicielem Auto Union (od 1958 do 1964). Samochody były wyposażone w czterobiegową, manualną skrzynię biegów. Zastosowano hamulce tarczowe z przodu, co było wciąż rzadko spotykane w autach średniej wielkości na rynku samochodów osobowych w tym czasie. Na tylnej osi zamontowano tradycyjne hamulce bębnowe. Na początku lat 60. koncern Auto Union był w odwrocie, jeśli chodzi o liczbę sprzedanych samochodów. Audi F103 odniósł względny sukces w porównaniu z ostatnim modelem Auto Union. W lipcu 1967 r. zanotowano sprzedaż stutysięcznego auta marki Audi. Produkcja modelu F103 w tym czasie dochodziła do 40 tys. egzemplarzy rocznie. Audi 60 powstało 216 988 szt.

Buick Ratta samochód sportowy produkowany przez amerykańską markę Buick w latach 1988 – 1991. Reatta była pierwszym 2 miejscowym modelem Buicka. Podobnie jak Cadillac Allanté oparty był na skróconej wersji platformy podwoziowej GM E, której używały Cadillac Eldorado, Oldsmobile Toronado a przede wszystkim Buick Riviera, z którym Reatta dzieli zaawansowaną elektronikę oraz wykończenie wnętrza. Model oferowany był jako hardtop coupe oraz convertible.Używano popularnego silnika "3800" V6 osiągającego 127 kW. Wyposażony był w pełni niezależne zawieszenie, hamulce tarczowe, ABS oraz napęd przedni. Prędkość maksymalna była elektronicznie ograniczona do 201 km/h. Samochód spalał 13,1 l/100 km paliwa w cyklu miejskim, w trasie 8,7 l/100 km. Reatta została wyprodukowana w ramach wysoce wyspecjalizowanego programu montażowego w Centrum Rzemiosła Reatta (znanym jako Lansing Craft Center ) w Lansing w stanie Michigan. wyspecjalizowane zespoły pracowników montowały samochód na kilku stanowiskach, a nie na konwencjonalnej linii montażowej, jak zespół zakończy swoją część montażu, został przeniesiony przez roboty na następną stację. Malowanie zostało wykonane na miejscu w ramach podwykonawstwa dla PPG Industries. Reatta wyróżniała się tym, że była jedynym samochodem Buicka z wysuwanymi reflektorami, Do każdej auta dołączono zapinane na suwak folio właściciela, w którym znajdowała się instrukcja obsługi, długopis, latarka i miernik opon, a także „Dziennik rzemieślnika” z podpisami osób nadzorujących montaż samochodu. W sumie wyprodukowano tych egzemplarzy jedynie 21 751 szt.

Motocykl (czasami nazywany mototriciclo ) jest trój kołowy pojazd, którego przednia lub tylna część na ogół pochodzi z motocykla lub motorowerów podczas gdy w przeciwległej części składa się z powierzchni ładunkowej lub zamknięty przedział na transport towarów. W tym ostatnim przypadku, trzy-Wheeler jest również nazywany motorowy van . We Włoszech trójkołowce o wyporności do 50 cm³ , zwane w handlu cyklowozami , są podobne do motorowerów i dlatego mogą być prowadzone w wieku 14 lat z prawem jazdy AM; pojazdy trójkołowe o wyporności do 499 centymetrów sześciennych nie mogą poruszać się po autostradach i głównych drogach podmiejskich. Pierwsze pojazdy tego typu, które wiemy, zostały wykonane w Danii pod koniec XIX wieku , wyposażony w napęd elektryczny , podczas gdy pierwsza przemysłowo produkowany motocykl pochodzi z motocykli przypisuje się do amerykańskiego producenta indyjskiego , który w 1908 roku , zbudowany mała furgonetka z trzema kołami, wykorzystująca tył swojego pojedynczego cylindra o pojemności 500 cm³ i umieszczona z przodu. Model szybko został przyjęty przez wielu ulicznych sprzedawców hot dogów i lodów. W sektorze pojazdów trójkołowych włoska produkcja była z pewnością największa i najbardziej znacząca. Wynika to z wielkiej konstruktywnej prostoty, ekonomii użytkowania, a tym bardziej ze szczególnego ukształtowania urbanistycznego wielu zamieszkałych ośrodków regionu Belpaese, które zgodnie z pierwotnym średniowiecznym układem charakteryzują się często wąskimi i krętymi uliczkami, na których wymiary i zwrotność trójkołowca są szczególnie przydatne.

Firma Autobianchi powstała w 1955 roku jako join venture Fiata, Pirelli i istniejącej od 1885 roku firmy Edoardo Bianchi, specjalizującej się w produkcji motocykli i rowerów. Pierwszym samochodem wyprodukowanym przez nową firmę była Bianchina, małe, stylowe auto oparte na mechanice Fiata 500. Podobnie jak Fiat, otrzymała dwucylindrowy, chłodzony powietrzem silnikiem zamontowany z tyłu, lecz nadwozie było całkowicie nowym projektem, stworzonym przez Luigiego Rapiego. Sprzedawany jako „drugi pojazd w gospodarstwie domowym”, skierowany był w dużej części do zamożnych kobiet z klasy średniej, odzwierciedlając rosnącą zamożność społeczeństwa włoskiego. Pierwsze jego nadwozie to dwudrzwiowy landaulet (Trasformabile), później ukazała się wersja Cabriolet, kombi (Panoramica) oraz jako ostatni, miniaturowy, dwudrzwiowy sedan (Berlina), taki jak prezentowany w ogłoszeniu. Prezentowana Autobianchi Bianchina Berlina D to jeden z 26,5 tysiąca egzemplarzy wyprodukowanych w latach 1962–1964. Może oczarować detalami, jak miniaturowe tylne płetwy, dwukolorowa tapicerka czy złote tło zegarów, a w bezpośrednim porównaniu z Fiatem 500 ma również argumenty praktyczne – widoczność z kabiny jest tu lepsza, a na tylnej kanapie pasażerowie dysponują zdecydowanie większą ilością miejsca na głowę. To nieszablonowy samochód dla tych, którzy uważają, że małe jest piękne.

DKW F102 – samochód osobowy klasy średniej produkowany przez niemiecką firmę Auto Union, następnie Volkswagen AG w latach 1964-1966. Dostępny jako 2- i 4-drzwiowy sedan. Następca samochodu Auto Union 1000. Do napędu użyto dwusuwowego silnika R3 o pojemności 1,2 litra. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4-biegową, manualną, w pełni zsynchronizowaną skrzynię biegów. amochód został zastąpiony przez Audi F103. Samochód nie odniósł zakładanego sukcesu, co więcej przyczynił się do znacznych strat finansowych po stronie producenta. Stało się to głównie z powodu użytego silnika - jednostki dwusuwowe w latach 60. zaczęły być uważane za rozwiązanie przestarzałe. Volkswagen w roku 1966 postanowił dokonać radykalnych zmian produkowanego modelu. Samochód przystosowano do montażu jednostek czterosuwowych. Nowy samochód otrzymał nazwę Audi 60. F102 zaprezentowany został we wrześniu 1963, aczkolwiek produkcja dwudrzwiowego wariantu ruszyła w marcu 1964, a czterodrzwiowego - w styczniu 1965. Wyprodukowano 50 053 egzemplarzy F102.Podobnie jak jego poprzednicy, F102 był wyposażony w najnowocześniejszy trzycylindrowy, dwusuwowy silnik rzędowy (wówczas) . Mieszanka dwusuwowa została wygenerowana przez nowy „system świeżego oleju” opracowany wspólnie z firmą Bosch , który automatycznie miesza smar z benzyną z oddzielnego zbiornika oleju w komorze silnika, co powinno uprościć tankowanie i zmniejszyć zużycie oleju. Kierowca mógł zatankować czystą benzynę bez dodatku oleju.

Toyota Corolla − samochód osobowy segmentu B, a następnie segmentu C, produkowany pod japońską marką Toyota od roku 1966. W 1974 roku po raz pierwszy model został bestsellerem roku. W 1997 Corolla wyprzedziła model Typ 1 Volkswagena (Garbus) w rankingu na najlepiej sprzedających się modeli w historii. W lipcu 2013 roku Corolla przekroczyła 40 milionów sprzedanych egzemplarzy. W latach 2004-2016 jest nieprzerwanie najlepiej sprzedającym się samochodem roku. W pierwszym kwartale 2018 roku model był również najpopularniejszym kompaktowym sedanem w Polsce. Od 2018 roku produkowana jest dwunasta generacja. Toyota Corolla III była produkowany od sierpnia 1974 do sierpnia 1979 roku. Toyota Corolla I od samego początku produkowana była w Japonii. Jej głównym konkurentem był Datsun 1000. Toyota rozpoczęła projektowanie Corolli na początku lat 60. Japońskie społeczeństwo stawało się coraz bogatsze i potrzebny był popularny model, większy od Toyoty Publica z silnikiem 0,8 l. Szefem zespołu projektantów był inżynier Tatsuo Hasegawa. Specjalnie z myślą o montażu Corolli Toyota zbudowała fabrykę w Takaoka, pierwszą, której prace kontrolował komputer. Nowa fabryka Kamigo produkowała silniki do Corolli. W 1968 roku rozpoczęła się sprzedaż Corolli w USA. Toyota było drugą najpopularniejszą marką importowaną w USA.

Casalini S.r.l. – włoskie przedsiębiorstwo branży motoryzacyjnej specjalizujące się w produkcji mikrosamochodów. Siedziba Casalini mieści się w mieście Piacenza. Przedsiębiorstwo powstało w 1939 roku. Początkowo wytwarzało motorowery i skutery. W 1971 rozpoczęło produkcję pojazdów Sulky, który sukcesywnie przez wiele lat rozwijało i modernizowało. W 2000 roku wprowadziło na rynek model mikrosamochodu SulkYdea, a w 2004 roku mały pojazd dostawczy Sulkycar. Do końca lat sześćdziesiątych fabryka produkowała trójkołowce i motorowery. Pierwszy mikrosamochód opuścił fabrykę w 1969 roku. Sulky, który w tamtym czasie był pojazdem trójkołowym, był nietypowy w swojej klasie ze względu na stalowe nadwozie skorupowe. Został stworzony głównie dla osób bez prawa jazdy i miał silnik o pojemności poniżej 50 cm3. (silnik 49,6 cm3 Vespa TL3 ). Dostępna była również wersja 125 cm3. Samochód ten był również eksportowany do Francji, gdzie był sprzedawany przez lokalnego dystrybutora Lambretta jako Willam Sulky. Sulky / Bretta mają napęd na tylne koła i sprężyny śrubowe, Bretta z wahaczami przednimi. [1] Pierwsze Sulky zostały wyprodukowane w dużych ilościach, przekraczających 10 000 sztuk. Casalini Srl jest obecna na wszystkich rynkach Unii Europejskiej.

Casalini S.r.l. – włoskie przedsiębiorstwo branży motoryzacyjnej specjalizujące się w produkcji mikrosamochodów. Siedziba Casalini mieści się w mieście Piacenza. Przedsiębiorstwo powstało w 1939 roku. Początkowo wytwarzało motorowery i skutery. W 1971 rozpoczęło produkcję pojazdów Sulky, który sukcesywnie przez wiele lat rozwijało i modernizowało. W 2000 roku wprowadziło na rynek model mikrosamochodu SulkYdea, a w 2004 roku mały pojazd dostawczy Sulkycar. Do końca lat sześćdziesiątych fabryka produkowała trójkołowce i motorowery. Pierwszy mikrosamochód opuścił fabrykę w 1969 roku. Sulky, który w tamtym czasie był pojazdem trójkołowym, był nietypowy w swojej klasie ze względu na stalowe nadwozie skorupowe. Został stworzony głównie dla osób bez prawa jazdy i miał silnik o pojemności poniżej 50 cm3. (silnik 49,6 cm3 Vespa TL3 ). Dostępna była również wersja 125 cm3. Samochód ten był również eksportowany do Francji, gdzie był sprzedawany przez lokalnego dystrybutora Lambretta jako Willam Sulky. Sulky / Bretta mają napęd na tylne koła i sprężyny śrubowe, Bretta z wahaczami przednimi. [1] Pierwsze Sulky zostały wyprodukowane w dużych ilościach, przekraczających 10 000 sztuk. Casalini Srl jest obecna na wszystkich rynkach Unii Europejskiej.

Standardowy Vanguard to samochód , który został wyprodukowany przez Standard Motor Company w Coventry , w Anglii, od 1947 do 1963 roku. Po drugiej wojnie światowej wielu potencjalnych klientów w Wielkiej Brytanii i na anglojęzycznych rynkach eksportowych doświadczyło ostatnio kilkuletniej służby wojskowej lub morskiej, dlatego nazwa samochodu związana z brytyjską marynarką wojenną miała większy rezonans, niż by to było. dla późniejszych pokoleń. Nazwa Standard Vanguard przywodziła na myśl HMS Vanguard , ostatni z pancerników brytyjskiej marynarki wojennej . Stylizacja samochodu została celowo wzorowana na amerykańskich liniach Waltera Belgrave'a. Wczesne samochody miały głębokie drzwi, które wtapiały się w dolną część progów. W 1950 roku [8] Vanguard i Triumph Renown były pierwszymi samochodami wyposażonymi w nadbieg Laycock de Normanville . Nadbieg Laycock działał na drugim i trzecim biegu trzybiegowej skrzyni biegów, tworząc w efekcie pięciobiegową skrzynię biegów. Podstawowy model, Standard Ensign, z silnikiem 1670 cm3. został ogłoszony w październiku 1957 roku po zmianie stylizacji przez Michelotti. Ensign podzielił swoje nadwozie z Vanguard Series III, ale pod wieloma względami miał tańszą specyfikację, w tym siatkową przednią kratkę oraz uproszczoną tablicę przyrządów i deskę rozdzielczą. Pomimo ogólnie niższej specyfikacji, Ensign był pierwszym samochodem na bazie Vanguard, który miał czterobiegową skrzynię biegów. Wiele z nich zostało zakupionych dla flot firmowych i sił zbrojnych. Produkcja zakończyła się w 1961 roku i wyprodukowano 18 852 egzemplarzy.

Austin Allegro − kompaktowy samochód osobowy produkowany przez brytyjską firmę Austin Motor Company w latach 1973-1983. Dostępny jako: 2-drzwiowy fastback, 4-drzwiowy fastback oraz 3-drzwiowe kombi. Następca modelu 1100. Do napędu używano silników R4 o pojemnościach od 1,0 do 1,7 litra. Moc przenoszona była na oś przednią poprzez 4- lub 5-biegową manualną skrzynię biegów. Samochód został zastąpiony przez model Maestro. Ten sam pojazd został zbudowany we Włoszech przez Innocenti między 1974 a 1975 i sprzedawane jako Innocenti Regent . Allegro został zaprojektowany jako zamiennik modeli Austin 1100 i 1300. W sumie w ciągu dziesięciu lat produkcji wyprodukowano 642,350 Austina Allegro, z których większość sprzedano na rynku krajowym, mniej niż jedna trzecia z 2,1 miliona egzemplarzy 1100 i 1300 sprzedanych w ciągu ostatnich 11 lat. Allegro korzystało z napędu na przednie koła, używając znanego silnika z serii A z przekładnią zamontowaną w misce olejowej. Karoseria zaczęła wyglądać na coraz bardziej opuchniętą i pulchną. Było to do przyjęcia dla BL, który jednak według książki Jeffa Danielsa British Leyland, The Truth About The Cars, opublikowanej w 1980 roku, chciał podążać za modelem Citroëna, podejście polegające na łączeniu zaawansowanej technologii ze stylizacją. która wymykała się mainstreamowym trendom w celu stworzenia trwałych, „ponadczasowych” modeli. Wiara Leylanda w to, że jest to model, który pomógłby zmienić firmę, doprowadziło do tego, że zyskała ona wczesny przydomek „latającej świni”. Jeszcze bardziej szorstki przydomek nadano modelom wykończonym w modnym wówczas brązowym kolorze.

Opel Kadett – samochód osobowy produkowany pod marką Opel w latach 1936-1940, a następnie 1962-1993. Opel Kadett E później pod marką Daewoo produkowany na licencji w Korei i Lublinie jako Daewoo Nexia - wcześniej do roku 1994 produkowany jako Daewoo Racer, w Brazylii pod nazwą Chevrolet Kadett produkowany do 1998, w USA - Pontiac Le Mans, w Kanadzie Passport Optima, w Wielkiej Brytanii - Vauxhall Astra Mk II. Następcą Opla Kadetta jest Opel Astra. Na bazie Kadetta stworzono samochód Daewoo Nexia. Pierwszy samochód Opla noszący nazwę Kadett został zaprezentowany w grudniu 1936 r. Przez Heinricha Nordhoffa , dyrektora handlowego Opla , który w późniejszych dziesięcioleciach stał się znany ze swojej wiodącej roli w tworzeniu firmy Volkswagen . Kadett poszedł w ślady Opla Olympia, przyjmując jednoczęściową konstrukcję bez podwozia , co sugeruje, że podobnie jak Vauxhall 10 wprowadzony w 1937 roku przez angielską siostrzaną firmę Opla, Opel Kadett został zaprojektowany do produkcji wielkoseryjnej i niskokosztowej. Kadett został ponownie wprowadzony w 1962 roku, a dostawy rozpoczęły się 2 października, nieco ponad 22 lata po wycofaniu oryginalnego modelu w maju 1940 roku. [10] Nowy samochód (oznaczony jako Kadett A ) był małym samochodem rodzinnym, podobnie jak jego poprzednik. , chociaż był teraz dostępny w 2-drzwiowej limuzynie , 3-drzwiowym kombi („Car-A-Van”) i wersji coupé.

Fiat 132 pojazd klasy średniej produkowany przez włoskie przedsiębiorstwo FIAT w latach 1972–81. Zastąpił w produkcji Fiata 125, ale odziedziczył po nim konstrukcję przedniego zawieszenia (wahacze, drążki i amortyzatory) oraz przekładnię kierowniczą i płytę podłogową do tylnego mostu – tu nastąpiły spore zmiany: zastąpiono resory eliptyczne sprężynami i drążkami oraz zastosowano dwa skośne drążki prowadzące, co spowodowało znaczne poprawienie komfortu jazdy. Produkowany był początkowo w dwóch odmianach: pojemności silnika 1600 i 1800. Od początku wyposażany był w nowoczesne silniki benzynowe czterocylindrowe, DOHC, o pojemności 1592 cm³ (98 KM) i 1756 cm³. Fiat 132 stał się "modelem flagowym" firmy. W związku z tym silnik 1,8 został zastąpiony motorem o poj. 1995 cm³, mocy 112 KM (model 2000). Model 132 poddano większym modernizacjom nadwozia dwukrotnie, w 1974 i 1977 roku. W 1981 Fiat 132 przeszedł gruntowną modernizację, w wyniku uzyskał znacząco odmłodzone nadwozie. Zmodernizowana pojazd uzyskał nazwę Fiat Argenta (132A) i był produkowany do 1985 roku. Fiat 132 produkowany był także w Hiszpanii w zakładach SEAT jako SEAT 132. W latach 1973–1981 był montowany w Polsce pod oznaczeniem Polski Fiat 132p. Polegało to na końcowym montażu przysłanych – praktycznie gotowych aut. W pierwszym roku zmontowano ich 390, w kolejnym 1974 roku – 1382 (najwięcej), a ogółem zmontowano 4461. W PRL Fiat 132 był limuzyną ministerialną i lubianym za dynamikę środkiem transportu Służby Bezpieczeństwa. Dostępne były w sprzedaży przede wszystkim za walutę wymienialną w sieci Pewex.

Austin Allegro mały samochód rodzinny , wyprodukowany przez podział Austin- Morris z British Leyland od 1973 do 1982. Ten sam pojazd został zbudowany we Włoszech przez Innocenti między 1974 a 1975 i sprzedawane jako Innocenti Regent . Allegro został zaprojektowany jako zamiennik modeli Austin 1100 i 1300 . W sumie w ciągu 10 lat wyprodukowano 642,350 Austina Allegro, z czego większość sprzedano na rynku krajowym, mniej niż jedna trzecia z 2,1 miliona egzemplarzy 1100 i 1300 sprzedanych w ciągu ostatnich 11 lat. Został zbudowany i sprzedany przez British Leyland obok hatchbacka Austina Maxi I Morris Marina z napędem na tylne koła z 1971 r . Wszystkie trzy zostały ostatecznie zastąpione przez Austina Maestro w 1982. Brytyjski Leyland zastosował projekt sedana dla Allegro zamiast hatchbacka . Zdecydowano, że Austin Maxi powinien mieć hatchback jako jego unikalny punkt sprzedaży. Stylistycznie był on sprzeczny z modnymi, ostro zakończonymi krawędziami stylistycznymi i charakteryzował się zaokrąglonymi panelami. Allegro 3, wprowadzone pod koniec 1979 r., Wykorzystywało wersję „APlus” 1,0-litrowego silnika A-Series (opracowanego na potrzeby nadchodzącego nowego Metro ) i zawierało kilka kosmetycznych zmian, aby utrzymać tempo, ale do tego czasu Allegro było przestarzałe i walczyło teraz z zaawansowaną technologicznie opozycją w postaci Forda Escorta III i Vauxhalla Astra Mk.1 / Opel Kadett D, oba wprowadzone na rynek w ciągu roku od liftingu Allegro. Po 1980 roku nie znalazł się w pierwszej dziesiątce najlepiej sprzedających się nowych samochodów w Wielkiej Brytanii.

Datsun Cherry, znany później jako Nissan Cherry był cykl subcompact samochodów , które tworzył Nissan pierwszy jest z napędem na przednie koła Supermini linii modelu. Na rynku brytyjskim zadebiutował tuż przed gwałtownym wzrostem sprzedaży firmy, w wyniku którego sprzedano nieco ponad 6000 samochodów w 1971 roku i ponad 30 000 w roku następnym. Choć jego następca pojawił się w 1974 roku, to oryginalny model cieszył się taką popularnością na rynku brytyjskim, że został tam zastąpiony dopiero w 1976 roku. Wraz z wprowadzeniem na rynek Cherry w 1971 r., Znaczenie Datsun na rynku brytyjskim wzrosło. We wczesnych latach siedemdziesiątych, gdy brytyjski przemysł samochodowy załamał się, Datsun stał na czele japońskich producentów samochodów, szybko zdobywających udział w rynku w Wielkiej Brytanii. Cherry drugiej generacji był znany jako F-II w Japonii i „Datsun F10” w Ameryce Północnej. W Europie F10 był znany jako Datsun 100A F-II (z silnikiem A10) lub 120A F-II (z silnikiem A12). W USA oferowano tylko coupe i kombi i tylko z silnikiem 1,4 litra. W Kanadzie dostępny był również dwudrzwiowy sedan. Był silnym sprzedawcą na rynku brytyjskim, choć pojawił się tam dopiero w 1976 roku, ze względu na popularność tam oryginalnego modelu Cherry, i pomógł marce Datsun utrzymać dobre wyniki sprzedaży.

FSO Syrena – rodzina polskich samochodów osobowych i dostawczych produkowanych w latach 1957–1972 przez Fabrykę Samochodów Osobowych w Warszawie, a od 1972 do 1983 przez Fabrykę Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej pod marką FSM Syrena. Wyprodukowano 521 311 egzemplarzy. Decyzja o rozpoczęciu prac projektowych nadnowym polskim samochodem małolitrażowym została podjęta w maju 1953 roku przez ówczesne Prezydium Rządu. Według przyjętych założeń, w samochodzie, który otrzymał nazwę Syrena.

Ford Anglia to mały samochód rodzinny, który został zaprojektowany przez Ford Brytanii . Jest powiązany z Ford Prefect i późniejszym Ford Popular . Nazwa Anglia była stosowana do różnych modeli w latach 1939-1967. W sumie wyprodukowano 1 594 486 Anglia. Został zastąpiony przez Ford Escort . Pierwszy model Forda Anglia, E04A, został wypuszczony 31 października 1939 roku jako najmniejszy model w brytyjskiej gamie Forda. W 1953 roku Ford wypuścił model 100E, zaprojektowany przez Lacuesta Automotive. Był to zupełnie nowy samochód, wzorowany na stylu większego Forda Consula wprowadzonego dwa lata wcześniej oraz jego niemieckiego odpowiednika Forda Taunus P1. Model 100E był dostępny jako dwudrzwiowa Anglia i czterodrzwiowy Prefekt. W tym okresie stara Anglia była dostępna jako 103E Popular, reklamowana jako najtańszy samochód na świecie. Grzejnik i radio były opcjonalnymi dodatkami. Pod maską 100E nadal mieścił się przestarzały, ale w rzeczywistości nowy, boczno zaworowy silnik o mocy 36 KM (27 kW), dzielący otwór i skok starej jednostki, ale teraz z większymi łożyskami i zaworami dolotowymi oraz chłodzeniem wspomaganym pompą. Modernizację Anglia 100E ogłoszono w październiku 1957 r. Obejmowało to nową siatkową osłonę chłodnicy, nowe obramowania przednich lamp, większą tylną szybę, większe tylne światła i chromowane zderzaki. Model 100E sprzedawał się dobrze; do czasu zakończenia produkcji w 1959 roku, 345 841 zjechało z linii produkcyjnej. Limuzyna Anglia testowana przez magazyn British Motor w 1954 r. Miała prędkość maksymalną 113,0 km / h i przyspieszała od 0 do 60 mil / h (97 km / h) w 29,4 sekundy. zużycie paliwa 30,3 mil na galon imperialny (9,3 l / 100 km. Samochód testowy kosztował 511 funtów z podatkami.

Lancia Gamma – Pojazd klasy średniej-wyższej produkowany przez włoską markę Lancia w latach 1976 – 1984. Dostępny jako 4-drzwiowy fastback oraz 2-drzwiowe coupé. Następca modelu Flavia. Do napędu używano silników B4 o poj. 2,0 lub 2,5 litra. Moc przenoszona była na oś przednią. Samochód został zastąpiony przez model Thema. Przez cały okres produkcji powstało 15 272 egzemplarzy Gammy w wersji Berlina oraz 6 789 Coupé. Był to pierwszy nowy samochód skonstruowany przez Lancię po przejęciu przez Fiata. Nadwozie zaprojektowała Pininfarina. Silniki stosowane w Gammie były nowymi konstrukcjami. Pierwotnie dostępna była wersja 2500, później dodano także wariant 2000. Silnik zasilany był przez gaźnik, jednostka 2.5 mogła być także wyposażona we wtrysk paliwa. W samochodzie wykorzystano dwuobwodowy układ hamulcowy z hamulcami tarczowymi na obu osiach. Zawieszenie przednie stanowiły trójkątne wahacze poprzeczne, kolumny McPhersona oraz stabilizator, z tyłu zaś poprzeczne ramiona wahaczy, kolumny McPhersona i stabilizator.

Lister Auto-Truck był mały ciągnik jednokołowiec zbudowany dla ruchu lekkich ładunków wokół fabryk, stacji kolejowych i innych podobnych miejscach. Zostały zbudowane przez firmę RA Lister and Company z Dursley w hrabstwie Gloucestershire, znaną ze swojej gamy małych silników stacjonarnych . Były to pojazdy trójkołowe, w których jedno koło prowadzące służyło zarówno do napędu, jak i do kierowania. Ich prosta konstrukcja przenosiła większość mechanizmu na to koło jako pojedynczą jednostkę, a podwozie z kołami wleczonymi było niczym więcej niż przyczepą do wyważania. Prostota była kluczową cechą. Pierścień walcowanego dźwigara kanałowego był przymocowany do grupy silników, a rolki na podwoziu przenosiły na niego obciążenie. Kierowca siedział na siodełku rowerowym firmy Brooks. Silnik obracał się swobodnie, uzyskując pełny obrót o 360. W połowie lat pięćdziesiątych cała produkcja była napędzana silnikiem Diesla. Produkcja ostatecznie zakończyła się całkowicie w latach 90.

Klasa S to oznaczenie dla topowych modeli Mercedes-Benz i została oficjalnie wprowadzona w 1972 roku wraz z W116 i od tego czasu pozostaje w użyciu. Klasa S jest flagowym pojazdem marki Mercedes-Benz. W 1991 roku seria W140 zastąpiła linię W126 pierwszym modelem produkcyjnym zmontowanym w kwietniu tego roku. W140 urósł w proporcjach i posiadał dwie długości rozstawu osi oraz W140 coupé o krótszym rozstawie osi. Produkcja wyniosła 432 732 sztuki. Model W140 kosztował o 25% więcej niż model W126. W 1995 roku W140 otrzymał niewielki lifting twarzy z wyraźnymi soczewkami kierunkowskazów z przodu iz tyłu, a także reflektorami wyposażonymi w oddzielne światła mijania i światła drogowe na rynek amerykański. a konkretna generacja Klasy S jest silnie nazywana lub nazywana Mercedesem „Shabah / شبح” (czyli duch po przetłumaczeniu) w wielu krajach Bliskiego Wschodu. Klasa S została uznana za najlepiej sprzedającą się luksusową limuzynę na świecie.

Renault 18 – samochód osobowy klasy średniej produkowany przez francuską firmę Renault w latach 1978–1993 (produkcja na rynek europejski zakończyła się w 1989). Był następcą modelu 12 obecnego na rynku od 1969 r. Model, odegrał szczególną rolę w walce koncernu o stabilną pozycję w segmencie samochodów klasy średniej, reprezentowanych dziś przez model Laguna. Pojazd posiadał strefy kontrolowanego zgniotu oraz dodatkowe wzmocnienia struktury dachu i drzwi. W przypadku egzemplarza Renault 18 ilość punktуw spawania przekraczała 4,5 tysiąca. Nadwozie „osiemnastki” składało się z ponad 400 elementуw z blachy stalowej. Oficjalna premiera nowego modelu klasy średniej odbyła się 2 marca 1978 roku podczas 48. edycji Salon de l’Auto w Genewie. 1 marca 1979 roku zaprezentowano Renault 18 Break. Nadwozie typu kombi o długości 4487 mm miało bagażnik o objętości 475 litrуw. Po złożeniu tylnej kanapy objętość wzrastała do 1560 litrуw. W ciągu 11 lat wyprodukowano 2 028 964.

Peugeot 177 Type B był to samochód klasy średniej produkowany w latach 1924 i 1929. Konkurował z Citroën B2 i Renault KZ. Samochód pochodzi od Peugeot Type 173 , z którego odziedziczył jego komponenty mechaniczne i z którymi podzielił zarówno gabaryty. 1525 cc OHV czterocylindrowy silnik rzędowy. Deklarowana maksymalna moc wyjściowa wynosiła 29 KM przy 1900 obr./min. Samochód był dostępny w trzech różnych poziomach wyposażenia, oznaczonych B, BH i BL. Rok po premierze, w 1925 roku, Typ 177, Typ 173 został wycofany ze sprzedaży. Również w 1925 roku firma wypuściła Peugeota Typ 181 , zasadniczo podobnego do 177, ale z nieco większym ilnikiem o pojemności 1615 cm3, dla którego podano maksymalną moc 30 KM i maksymalną prędkość 75 km / h. Pod koniec 1926 roku produkcja trzech oryginalnych wersji 177 B dobiegła końca. 16 039 zostało wyprodukowanych. Na początku 1927 r. Wprowadzono następcę 177 M w postaci 177 M. 177 M z 1927 r.

Opel Ascona – produkowany w latach 1970–1988, w różnych wersjach. Pojazd ten brał udział w latach osiemdziesiątych w licznych rajdach samochodowych, odnosząc wiele sukcesów. Na rynku ukazały się trzy generacje tego modelu. Występowała jako dwu- i czterodrzwiowa limuzyna oraz trzydrzwiowe kombi, a w trzeciej generacji także jako kabriolet. W 1988 Ascona została zastąpiona przez Vectrę. We wrześniu i październiku 1970 roku Opel przedstawił swoją całkowicie nową gamę pojazdów, Opel Ascona i oparte na nim coupe Opel Manta. Druga generacja Opla Ascony ujrzała światło dzienne w 1975. Auto oferowano wyłącznie jako 2- lub 4-drzwiowego sedana. W przypadku porównywania pierwszej i drugiej generacji Opla Ascony, widać było znaczne zmiany w stylistyce nadwozia. Wykorzystywano te same silniki co w przypadku pierwszej generacji auta. Model Ascona C został wprowadzony we wrześniu 1981 roku. W tej generacji zastosowano już napęd na przednią oś, w porównaniu do Ascony A i B, które miały jeszcze napęd tylny.

Peugeot 304 – mały samochód rodzinny produkowany przez francuską firmę Peugeot w latach 1969 – 1980. Model 304 został zaprezentowany we wrześniu 1969 roku. Bazował na Peugeocie 204 z którym dzielił wiele części, najbardziej rzucającą się w oczy różnicą jest wygląd przedniej części nadwozia. Samochód napędzany był silnikiem o pojemności 1288 cm³ (XL3) . Późniejsze modele były wyposażone w silniki o pojemności 1290 cm³ (XL5/XL5S). Samochód był dostępny jako czterodrzwiowy sedan, estate/station wagon, dwudrzwiowe coupé, kabriolet oraz van. Model ten był jak na swoje czasy zaawansowany technicznie, posiadał system w pełni niezależnego zawieszenia, silnik wykonany z lekkich stopów w układzie OHC, czterobiegową skrzynię biegów która korzystała z tego samego oleju co silnik, hamulce tarczowe z przodu oraz hamulce bębnowe z tyłu. Koniec produkcji modelu 304 nastąpił z rokiem 1980. Na drogi trafiło 1.178.425 egzemplarzy. Następca, Peugeot 305, zadebiutował na dwa lata przed końcem produkcji modelu 304 (1978 rok).

Mercedes-Benz W124 – samochód klasy średniej-wyższej produkowany przez niemiecki koncern Mercedes-Benz w latach 1984–1993. Samochód wytwarzano jeszcze dalej w latach 1993–1997 jako pierwsza generacja klasy E. Najpopularniejszy model marki w historii – łącznie zostało wyprodukowanych 2 583 470 szt. Samochód przedstawiono w 1984 r. jako następca Mercedesa W123 pod kodem W124. Przez lata wytwarzano go w pięciu wersjach nadwozia: sedan, kombi, coupé, cabrio, limousine, a także jako podwozie pod zabudowę, karetek pogotowia czy też karawanów pogrzebowych. Opcjonalnie do modelu W124 można było zamówić napęd na 4 koła (4Matic od 1987). W 1993 roku Mercedes przeprowadził drobną modernizację modeli serii 124 – zaokrąglono górny róg reflektorów, zmieniono kolor wkładów tylnych lamp i wprowadzono biały kolor przednich kierunkowskazów. Przy okazji tejże zmiany, w ramach porządków w nazewnictwie, modele serii 124 przemianowano na klasę E, plasując się między mniejszą klasą C i większą klasą S. Modeli Pickup powstało tylko 460 szt.

Samochód Francuski przez firmę Citroën w latach 1967- 1983. Model ten bazuje na popularnym samochodzie Citroën 2CV, łącznie powstało 1 400 000 sztuk. Początkowo był planowany jako następca się modelu 2CV, jednak ostatecznie stał się jedynie jego uzupełnieniem. Model Dyane to odpowiedź Citroëna na popularny samochód Renault 4, który w roku 1961 przyczynił się do spadku poziomu sprzedaży Citroëna 2CV. Cechą wspólną dla modeli 2CV oraz Dyane są silniki; początkowo Dyane napędzany był chłodzonym powietrzem silnikiem o pojemności 425 cm³; późniejsza wersja miała już pojemność 602 cm³, osiągała moc wyższą niż w samochodzie 2CV. Model Dyane to samochód wyższej klasy od 2CV — plasował się pomiędzy nim a modelem Ami — skierowany był do innych klientów oraz posiadał nadwozie typu hatchback. W 1974 roku wyprodukowano 126854 sztuki modelu Dyane. W 1968 r. polski Centralny Ośrodek Konstrukcyjno-Badawczy Przemysłu, zajmował się badaniami pojazdów, celem podpisania umowy na produkcję samochodu w Polsce.

Firma została założona przez Daniela Renarda w 1975 roku w Douai w północnej Francji. Renard nie miał wykształcenia, ale w 1967 r. otworzył mały garaż w Douai . W wolnym czasie zbudował trójkołowy samochód, który zwrócił na siebie uwagę lokalnej gazety. Produkcja zakończyła się w 1997 r. W 1988 roku pojawił się ERAD Junior, nowa niska cena, i za pomocą reflektorów Peugeot 205. Przyciągający wzrok, Junior ma tylko jedne drzwi składane do przodu, która obejmuje dach samochodu. Ostatnim nowym samochodem ERAD była dwumiejscowa Agora, zaprezentowana w 1993 roku. Po tym, jak ERAD doznał kłopotów finansowych z powodu niewłaściwego postępowania kierowniczego, Renard założył w 1995 r. nową firmę o nazwie SECMA. Wkrótce potem fabryka ERAD została sprzedana nowoutworzonej firmie Savel (w 1997 r.) Sam Savel został zlikwidowany w 2002 r., A Renard mógł odkupić większość swojej starej firmy, włączając ją ponownie do SECMA, obecna firma Daniela Renarda nadal oferuje części do pojazdów ERAD.

Renault Fuego – samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez francuską markę Renault w latach 1980 - 1992. Model nadwozia – futurystyczny klin z zaokrąglonymi krawędziami został zaprezentowany pod koniec 1976 roku,. Pod względem technologicznym nadwozie aż do słupka B było niemal identyczne jak w Renault 18. Za design nadwozia odpowiadali szef Service Style Automobile Renault (dział designu), Gaston Juchet oraz nowy designer Robert Opron, który do Renault trafił wprost z firmy Citroen, gdzie projektował m.in. model SM i CX. Wbrew panującym w latach 70. Najbardziej charakterystycznym elementem nowego projektu była gięta szyba tylna będąca jednocześnie pokrywą bagażnika. Już po oficjalnej prezentacji odzywały się głosy sugerujące, że to nieprzypadkowe podobieństwo nawiązujące do Porsche 924 autorstwa Harm Laagaya. Nie był typowym coupe, ale mimo to jego sylwetka miała zdecydowanie sportowy charakter. hasło reklamowe – „Renault Fuego L’aerodynamite”.

ESSO manufaktura Francuska, pojazd 3 kołowy z silnikiem diesla o pojemności 850 cm3 i mocą ok 10 KM. Nadwozie wykonane z poliestru. Ogólny układ był zgodny z francuskimi przepisami dotyczącymi prowadzenia pojazdów bez zezwolenia. Pojazd jest nieco większy i ma jeszcze bardziej kwadratowy kształt niż jego poprzednicy i inne mikrocary. Oparty na innowacyjnej koncepcji podzespoły mechaniczne zamienne z Fietem 126 spójrz klamki drzwi, włączniki świateł, popielniczka, skrzynia biegów, układ hamulcowy itp. Wszystkie zostały zaprojektowane głównie z myślą o łatwości obsługi, komforcie i bezpieczeństwie, a nie mają być stylowe.

AWZ P70 – małolitrażowy samochód osobowy produkcji NRD, produkowany w latach 1955–1959 w fabryce VEB Automobilwerk Zwickau. Bezpośredni poprzednik Trabanta. Był to pierwszy produkowany w NRD samochód z nadwoziem z tworzyw sztucznych (duroplast) i drewnianym szkieletem opartym na stalowej ramie skrzynkowej (analogicznej jak w samochodach Wartburg i polskiej Syrenie), podobnie jak to było w modelu DKW F7. Konstrukcja bazowała na produkowanym poprzednio w tej samej fabryce modelu IFA F8, AWZ P70 miał ten sam (nieco zmodyfikowany) dwucylindrowy silnik dwusuwowy, chłodzony wodą, o pojemności skokowej 690 cm³ i mocy 16 kW (22 KM) przy 3500 obr./min. Średnica zawracania tego samochodu wynosiła 10 metrów, prędkość maksymalna 90 km/h (coupé – 100 km/h). Samochód produkowany był w trzech wersjach nadwozia: limuzyna, coupé i kombi. Wyprodukowano około 36 151 sztuk samochodów AWZ P70 (w tym ok. 1,5 tys. w wersji coupé).

Peugeot 301 to czterocylindrowy duży samochód rodzinny produkowany przez Peugeota w latach 1932–1936. Oryginał 301 może być postrzegany albo jako spóźniony zamiennik Typu 177 , który nie był w sprzedaży od 1928 r., albo jako powrót Peugeota do tego segmentu rynku po czterech latach. Wyprodukowano różnorodne 301, dostępny był także dłuższy rozstaw osi 2940 mm do wykorzystania, między innymi, jako taksówka z środkowym zestawem siedzeń które można złożyć. Były też różne wersje 2-drzwiowe, które można było nazwać jako coupé lub kabriolety. Wersja komercyjna, 301T, miała wysoką furgonetkę zastępującą zwykłą część kabiny pasażerskiej bezpośrednio za słupkiem B. Model 301 został oparty na podstawach odnoszącego sukcesy komercyjne Peugeota 201, pierwotnie wprowadzonego w 1929 roku. 301 był wyposażony w niezależne przednie zawieszenie: był to jeden z pierwszych samochodów produkowanych seryjnie. Wyprodukowano 70 497 sztuk

Fiat 126 (centoventisei) – samochód osobowy skonstruowany w zakładach Fiat, produkowany we Włoszech w latach 1972–1980, a w Polsce od 6 czerwca 1973 do 22 września 2000 roku. Polska wersja licencyjna produkowana była przez Fabrykę Samochodów Małolitrażowych „Polmo” Bielsko-Biała w Bielsku-Białej oraz w Tychach. Jego poprzednikiem był Fiat 500, następcą Fiat Cinquecento. Przez wiele lat był jednym z najczęściej spotykanych samochodów na drogach w Polsce i doczekał się wielu nazw potocznych, z których najpopularniejsza – maluch, stała się pod koniec produkcji tego modelu (1997) jego oficjalną nazwą. Łącznie wyprodukowano 4 671 586 sztuk fiatów 126, z czego we Włoszech powstało 1 352 912 sztuk. W Polsce wyprodukowano łącznie 3 318 674 sztuk Fiatów 126. 22 września 2000 roku, po 27 latach produkcji, zakończono montaż Malucha. Powodem zakończenia produkcji było zużycie oprzyrządowania do produkcji elementów nadwozia.

Auto Mirage z Bolonii , podobnie jak All Cars (Autozodíaco), współpracowało przy produkcji buggy przed wyruszeniem w podróż samochodami mikro. „Auto Mirage” powstał w 1972 roku i był jednym z najbardziej ambitnych w produkcji i marketingu Buggys. Pierwszy model, Mirage , był najpopularniejszy i sprzedawany za 1430 000 lirów i był dystrybuowany w całych Włoszech. W 1974 roku zaprezentowali dwa nowe modele, Pirana i Moon Buggy. Projekt Pirana był bardzo wyrafinowany i bardzo przypominał linie Porsche 911, a „Moon Buggy” z prostokątnymi reflektorami wyglądał jak statek kosmiczny. W 1974 roku zaprezentowano Pick Wick na bazie Fiata 126. W 1976 roku Auto Mirage zaprezentowało swój pierwszy model Microcar, Mirage 3 , który był trzykołowy i zbudowany z małym silnikiem. „Mirage 3” z 1981 r. Producent rozszerzył swoją ofertę o mikrokar Mirage 3 , pojazd trzykołowy o długości 2150 mm, dwa siedzenia i silnik 49 cm3 o mocy 4 KM od Morini Franco.

Renault NN (wersja Weymann Fabric Bodie coachwork) , powszechnie znany jako Renault 6 CV , jest kompaktowym samochodem rodzinnym produkowanym przez Renault w latach 1924–1930 Napędzany 4-cylindrowym silnikiem o pojemności 951 cm3, NN został po raz pierwszy zaprezentowany w Paryżu w 1924 roku w Mondial de l'Automobile jako następca Renault Type KJ i Type MT . [2] Była to w efekcie przedłużona wersja MT, z dodatkowym rozstawem osi o 200 mm (7,9 cala) oraz z dodatkowymi hamulcami przednich kół. Wygląd zewnętrzny był bardzo prosty i zorientowany na rodzinę. Na tym etapie Renault nadal ustawiało chłodnicę za silnikiem, co oznaczało, że z przodu nie było grilla, ale po bokach maski / maski były widoczne „skrzela” do celów chłodzenia. Samochód osiągnął prędkość 60 km / h (37 mph) i sprzedano 150 000 samochodów. NN2 został wprowadzony w 1929 roku, większy i cięższy samochód.

Pojazd w pełni sprawny odpalający i jeźdzący do eksploatacji. Pojazd utrzymany perfekcyjnie. Dach po renowacji, lakier po renowacji w Holandii, technicznie w pełni sprawny. Środek - tapicerka siedzeń w oryginale. Opłaty - gotowy do rejestracji. Pojazd 100% kompletny, sprawny, bdb utrzymany, gotowy do jazdy. Oryginalny przebieg.

Vw Golf Cabrio Bieber MK1 CL FORMEL zwany też SPEEDSTER MK1, bardzo niska produkcja zbudowano zaledwie 80 szt. Charakteryzuje się innym tyłem oraz sposobem składania dachu. jest to typ nadwozia sedan. Volkswagen Golf Mk1 to pierwsza generacja małego samochodu rodzinnego produkowanego i sprzedawanego przez Volkswagena. Giugiaro opracował projekt, który odzwierciedlał jego charakterystyczny styl „origami” lub „składany papier”, podkreślając ostre rogi i płaskie płaszczyzny. Giugiaro uznał Mk1 Golf za najważniejszy projekt w swojej karierze. W 1980 roku Karmann wyprodukował prototyp kabrioletu Jetta oparty na dwudrzwiowym nadwoziu. Sprzedaż hardta top Jetta nie uzasadnia wprowadzenia kabrioletu do produkcji.

Pojazd kompletny w 100%. Pojazd w oryginalnym stanie. Środek - tapicerka nowa odrestaurowana. Auto bezwypadkowe w większości oryginalnym lakierze. Nowe i pomalowane felgi, nowa pompa paliwa. Pojazd odpalający i sprawny. pełna dokumentacja. Pojazd w oryginalnym zachowanym stanie, do drobnych poprawek.

Samochód osobowy kompaktowy. Produkowany w latach 1961-1978. Jeden z najpopularniejszych modeli w historii tej marki. Wyprodukowano 1 840 396 egzemplarzy. Model Ami miał wypełniać lukę w ofercie firmy pomiędzy modelem 2 CV a Citroenem DS. Ami 8 został zaprezentowany na salonie samochodowym w Genewie w 1969 roku. Zaprojektowała go firma Heuliez i był to czterodrzwiowy hatchback oraz pierwszy osobowy samochód Citroena z blaszanym dachem. W zawieszeniu pojazdu wprowadzono amortyzatory teleskopowe przy kołach przednich i tylnych oraz drążki reakcyjne z przodu. Wytworzono 42 000 egzemplarzy różnych wersji tego auta.

Pojazd w 100% jest w oryginale. Pojazd w oryginalnym zachowanym stanie. Środek tapicerka zachowana w oryginale. Przebieg oryginalny 18 057 km. Opłaty - pełna dokumentacja. Auto w 100% oryginalne utrzymany i kompletny. Oryginalny lakier, automatyczna skrzynia.

Samochód osobowy klasy kompaktowej produkowany przez szwedzkie przedsiębiorstwo motoryzacyjne Volvo Car Corporation we współpracy z holenderskim przedsiębiorstwem DAF w latach 1975-1980. Volvo 66 wprowadzone zostało do produkcji w 1975 roku. Konstrukcje pojazdu zapożyczono z zaprezentowanego w 1972 roku pojazdu DAF 66. Auto wyróżniało się wówczas zastosowaną bezstopniową skrzynią biegów (CVT). W 1975 roku Volvo Car Corporation przejęło pakiet kontrolny 75% akcji holenderskiego DAF-a, a wraz z nim prawa do produkcji modelu 66. Auto napędzane było przez benzynowe silniki konstrukcji Renault. Projektem samonośnego nadwozia modelu DAF 66 zajął się włoski stylista Giovanni Michelotti.

Demonstrowany pojazd w 100% jest w oryginale. Pojazd w oryginalnym zachowanym stanie. Opołaty - komplet dokumentów. pojazd bardzo unikatowy na Polskim rynku. Pojazd oryginalnie utrzymany i kompletny, niska seria produkcji.

Citroen B2 to drugi model produkowany przez Citroena. Jest to zatem drugi europejski samochód, który został zbudowany zgodnie z nowoczesnymi technologiami produkcji masowej. Wyprodukowany w fabryce Andre Citroena w centrum Paryża między majem 1921 a lipcem 1926 roku. Nowy samochód oferował większą moc, a jego 4-cylindrowy silnik został teraz zwiększony do 1452 cm3. Samochód z czasem znany jako Citroen 10HP. Wyprodukowano tylko 89 841 szt., we wszystkich rodzajach zabudowy.

Pojazd w 100% jest w oryginale. Pojazd w oryginalnym zachowanym stanie. Środek tapicerka zachowana w oryginale. Nr seryjny 11 342. Opłaty - rejestracja na zabytek. Auto w 100% oryginalne utrzymany i kompletny. Niska seria produkcji.

Peugeot Quadrilette - to popularna nazwa Peugeot Type 161 i Peugeot Type 172 oraz powiązanych modeli produkowanych w latach 1921-1924. Peugeot stworzył Typ 161, aby odwrócić swoje problemy finansowe po pierwszej wojnie światowej. Był to tani, praktyczny, bardzo mały samochód ekonomiczny, a podczas pokazu samochodowego w Brukseli w 1920 roku otrzymał przydomek Quadrilette. Typ 161E został wprowadzony wraz z siedzeniami obok siebie, a fotel pasażera został lekko cofnięty, aby umożliwić kierowcy korzystanie z pedałów. Niska produkcja tego modelu be tylko 12 305 szt w ciągu 3 lat. W tym Typ 161 i 161E było 3500 szt.

Oryginalny środek w 100% kompletny i oryginalnie utrzymany. Nowe opony. Przebieg zaledwie 11 112 km. Rejestracja na zabytek. Pojazd bardzo unikatowy na rynku polskim, może zaledwie kilka egzemplarzy, oryginalnym zachowanym stanie, dla pasjonatów mikro pojazdów - dobra inwestycja.

Trójkołowiec Charly 2 - bardzo wyjątkowy egzemplarz mikro samochodu Francuskiego. Pojazd bardzo futurystyczny jak na swoje czasy. Zabudowa z tworzywa sztucznego (laminatu). Silniki pochodziły od motocykli. Skrzynia biegów tylko z napędem i biegiem do przodu i tyłu. Pojazd dwu osobowy. Demonstrowany pojazd jest w pełni sprawny, odpala jeździ, skręca hamuje. Elektryka sprawna. Nowe opony.

Pojazd kompletny w oryginalnie zachowanym stanie. Karoseria zaprojektowana przez „CHAMPION” dla Citroena - ma tylko z jednej strony drzwi. Pełna dokumentacja opłat. Pojazd unikatowy ze względu na oryginalny stan, brak drzwi z lewej strony, niska i krótka produkcja, 100% kompletny.

Citroën B12 to samochód produkowany w fabryce André Citroëna w centrum Paryża i dostępny do publicznej sprzedaży od 10.1925 r. Do 01.1927 r. Wyprodukowano 38 381 sztuk. Głównymi konkurentami byli Peugeot 177 i Renault KZ. B12 został wyprodukowany przy użyciu nowoczesnych technologii masowej produkcji , które we Francji były jeszcze unikatowe dla Citroëna. Po raz pierwszy zaprezentowany na Paris Motor Show w 10.1925 r. Citroën B12 dzielił podwozie i silnik z B10. „Typ B12” był wyposażony w nowo wzmocnione podwozie, które rozwiązało problemy ze sztywnością, ale samochód był jednak znacznie cięższy. Model będący następcą, „ Citroën Type B14 ”, został oficjalnie wydany podczas Salonu Samochodowego w Paryżu w październiku 1926 r.

Pojazd kompletny w oryginalnie zachowanym stanie. ‣Środek tapicerka oryginalnym. Pojazd z bardzo dobrą historią. Pojazd wyceniony przez dom aukcyjny Ardor Auctions na 8 300 - 11 900 $. Na dzień 01 Juli 2017 roku w Warszawie. Rejestracja tylko na zabytek. Pojazd z bardzo dobrą historią. Produkcja 3500 szt.

Samochód należał do wysokiej rangi oficera Mariana Wasilewskiego. Z biegiem lat z tytułu braku części zamiennych zostały zastąpione odpowiednimi Polskimi zamiennikami. Jest to pojazd zachowaniem z ciekawą historią Polski. Marka ta została założona w 1935 roku w Wielkiej Brytanii. Samochód klasy luksusowej. Modele 80 i 90 zostały wprowadzone w 1948 r. Były przełomem pod względem wzornictwa i technologi dla marki. Opływowe linie, najnowsze w tamtym czasie, były znakiem rozpoznawczym modelu, reflektory zintegrowane z przednimi błotnikami przywoływały kształty samolotów myśliwskich. Modele 80 i 90 zostały zaprojektowane przez Tada White”a, znanego z wcześniejszych projektów Packarda. Produkcja trwała tylko przez 2 lata w ilości tylko 3500 egzemplarzy.